Het begon allemaal een week of drie geleden, we waren ’s avonds met Sjors en Mara wat door Robertson aan het wandelen, kwamen langs een makelaarskantoor en stopten om de advertenties die voor het raam hingen te bekijken. Even later komt er een persoon naar buiten, die ziet ons staan en vraagt of wij naar iets specifieks op zoek waren. Hij bleek de baas van het kantoor te zijn, en wij vertelden dat we op zoek waren naar een niet al te grote boerderij, liefst zo dicht mogelijk tegen de bergen. Hij vroeg onze telefoonnummers en zou contact opnemen. In Zuid Afrika betekent dat meestal dat je er dan verder niets meer van hoort, maar deze keer ging het anders. Hij belde twee dagen later, hij dacht iets te hebben gevonden en wilde er met ons naartoe gaan. Twee dagen later kwam hij ons ophalen en we gingen op weg naar de plek die hij voor ons in gedachten had. Het bleek inderdaad een prachtige plek te zijn, maar er zaten 2 redelijk grote problemen aan: het was veel te duur, en het was net verkocht.
Diezelfde makelaar is toen op zoek gegaan voor ons, en een paar dagen later nam hij ons mee naar een oud boerderijtje, een kilometer of twaalf buiten Robertson. Het lag in een dal wat bekend staat als “Klaas Voogds”. Wij waren al meermalen in die buurt geweest, want goede bekenden van ons hebben daar een botanische tuin en nog veel meer opgezet (http://www.soekershof.com/), en daar komen we regelmatig.
Het boerderijtje bestaat uit een meer als honderd jaar oud woonhuis (omgeven door een drietal zo mogelijk nóg oudere bomen), met muren van ruim een halve meter dik, en binnendeuren zo laag dat een persoon van gemiddelde lengte verschrikkelijk moet uitkijken. Dan is er een nog ouder, uit klei opgetrokken “waenhuys”, een wagen-huis, een soort garage uit de tijd dat er nog geen auto’s bestonden. Verder is er zo links en rechts het een en ander aan- en bijgebouwd, en als je alles bij elkaar optelt dan kom je uit op een huis met drie slaapkamers, een badkamer die weinig voorstelt, een grote garage, en nog een klein maar compleet gastenverblijf. We zijn misschien een kwartier binnengeweest en toen wisten we het al: hier is iets leuks van te maken! Het hele perceel is ongeveer 6,5 hectare groot, er hebben de afgelopen 25 jaar druiven op gestaan, maar die waren er net uitgehaald omdat ze te oud waren.
We hebben een bod gedaan en na een week van intensief onderhandelen is afgelopen donderdag is de koop besloten. Hier zijn een 2-tal foto’s van ons toekomstig onderkomen:
De aanvaarding is op 1 februari 2005. Dit was voor ons een belangrijk onderhandelingspunt, want ons huurcontract loopt op 25 februari 2005 af. Uiteindelijk is het gelukt, en we zijn er hartstikke blij mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten