Rita: Zoals beloofd is dan hier mijn verslag

Eigenlijk moet ik beginnen van het moment dat Wim vertrokken is, want er moest nog verhuisd worden! De eerste paar dagen heb ik nog veel visite gehad, allemaal erg gezellig maar ik voelde duidelijk dat ik die vrienden/kennissen toch echt voorlopig voor de laatste keer zou zien en dat was niet eenvoudig. Dan komt vrijdag 27 aug. en ik kon de verhuizers ’s morgens om 8.30 uur verwachten. ’s Avonds van tevoren de wekker gezet, slecht geslapen, wakker om 6.00, 7.00 uur en toen van de bel! Ben door de wekker heen geslapen en de verhuizers hebben me wakker gemaakt. Koffie gezet, ontbeten en ik ging naar boven en hun inpakken. Vanaf die dag is ons Mam en Wim iedere dag geweest tot mijn vertrek en dat was ontzettend fijn, ik heb heel veel steun aan hun gehad. Ondertussen komt dan toch de dag van mijn vertrek in zicht…. en liep eigenlijk op mijn tandvlees dus was er helemaal klaar voor om te vertrekken alhoewel ik erg tegen het afscheid zat aan te hikken, maar ja daar moet je doorheen, zo heb ik dat ervaren. De avond voor vertrek nog een boterham ingepakt zodat ik wat in mijn maag had EN onze Sjors dat niet zou zien want de honden en kat zouden voorlopig niet mogen eten. Maandagnacht (31 aug.) om 3.30 uur gewekt door Wim, vlug gedoucht, boterham opgegeten, koffer naar beneden gesjouwd, koffie gezet (ik heb me die week wat koffie gezet!) en kwamen Yvette en Joris ook nog gedag zeggen en jawel de eerste tranen kwamen al. Ik dacht “dat wordt me nog wat!” De honden en de kat in de benches en op weg naar Schiphol met mijn gevolg, Mam, Wim, Slivia, Jan, Carla. Onderweg nog even gestopt om de honden uit te laten en ze wat kalmerends gegeven, zo ook met de kat. Aangekomen op Schiphol zouden we eerst de beesten bij de Cargo afdeling afleveren. Daar bleek dat er een stempel te weinig op de papieren stond, maar gelukkig loopt daar een dierenarts rond die dat ook mag doen, dus 2 uur later was alles geregeld. Door naar de incheck-balie, wat bleek? Ik had 10 kg. overgewicht (kon er ook nog wel bij). Ik begin een heel verhaal dat ik met honden en kat op reis ging en voer en en zo mee moest nemen (wat ik helemaal niet in mijn koffer had zitten!). Die man begreep het allemaal en ik hoefde maar 3 kg. te betalen, lief he? Dus eerst maar gaan betalen en toen op naar de koffie! Dan komt dan toch dat afscheid en dat was zwaar! In het vliegtuig (2 uur vertraging!) heb ik wat geslapen, gegeten, gelezen, was vreselijk moe, bezorgd voor het beestenspul, verdrietig maar keek er naar uit om Wim weer te zien en het onbekende. Aangekomen op Kaapstad kon ik bij de douane de op Schiphol gekochte kaas in leveren, was vergeten om die in mijn tas te stoppen, want zoiets mag je eigenlijk niet invoeren. Normaal gesproken zou ik dat ook in mijn koffer “verstoppen”en dan is geen haan die er naar kraait! Eindelijk door de douane en daar stond Wim op van de zenuwen! Gauw naar de cargo om ons vee op te halen. Papieren afgegeven en die man KEEK nog niet eens naar een stempel. De honden waren blij ons te zien en de kat sliep nog…… Vlug naar de auto en op naar Robertson! 2 Uur later kwamen we bij ons huis (voor even) en de honden pakten de eerste de beste struik en hebben die helemaal omver geplast! De kat uit zijn bench gelaten en toen zagen we dat ik wat teveel kalmeringsspul had gegeven, hij was helemaal dronken! Toch nog even door het huis gelopen en toen eindelijk naar bed! ’s Morgens moesten we weer op tijd op want de telefoon zou aangesloten worden en die meneer stond om 9.00 op de stoep. Zo’n eerste week in Robertson is heel dubbel. Je bent met een been in Zuid Africa en het ander nog in Holland. Blij dat je bij elkaar bent, fijn dat de honden zich zo goed aanpassen, bezorgd om de kat die dit helemaal niet leuk vind en veel denkend aan “thuis” wat geen thuis meer is maar hier in Robertson is thuis. Omdat het een en ander niet werkte ben ik maar eens naar de makelaar gestapt en hebben we een ernstig gesprek gehad! Inmiddels is bijna alles gemaakt en de rest gaat a.s. maandag gebeuren is beloofd, we zullen zien…. We wonen eigenlijk in een mooi oud huis, vervelend is alleen dat men hier iets niet onderhoud en dat is zo jammer. Onze voortuin is mooi aangelegd met oude bomen en struiken. Op dit moment moment bloeien de clivia’s en de arondskelken, de eerste rozenknoppen heb ik al gezien. Onze achtertuin zal wel ooit mooi geweest zijn maar nu is het meeste wat we zien zand! Gelukkig staan er fruitbomen en hebben we de eerste papaya’s al geoogst en de hele buurt er blij mee gemaakt. Toch zullen we hier onze draai wel vinden en kijken we uit naar het moment dat onze spullen komen. Vanaf dat ik hier ben zijn we bedolven onder de e-mails en kaarten en dat is hartverwarmend, dat je weet dat er aan ons gedacht wordt!