Werk aan de winkel.

Voor vandaag hadden we gepland om op ons stuk grond een bord te gaan plaatsen met daarop de kadastrale aanduiding van het perceel. Dit moest gebeuren omdat er in de (hopelijk) nabije toekomst aannemers, leveranciers, mensen van de gemeente, etc. op het perceel komen. Tot op heden was er geen enkele aanduiding, en dat maakte het perceel moeilijk vindbaar voor mensen die er nog nooit geweest waren. Dus hebben we een bord laten maken, en zijn vanmiddag met een hoop gereedschap achter in het bakkie op weg gegaan. Het plan was om een tweetal palen in de grond te slaan en daar het bord op te schroeven. We zijn begonnen met een plek te kiezen waar het bord wel mooi (en duidelijk zichtbaar) zou staan, die was redelijk snel gevonden. Toen moesten de palen de grond in, en daar hebben we behoorlijk wat ervaring in, ik zou het echt niet meer weten hoeveel (boom)palen we in Geldrop de grond in geslagen hebben. En we hadden een grondboor (nog van ons vader) bij ons.


En die werkte prima, althans de eerste 10 to 20 cm. Toen hield het op, teveel stenen (‘klippen’ heten die hier). Maar we hadden nog meer wapens bij ons, waaronder een ouderwetse PTT-schop, zo’n smalle schop die vroeger werd gebruikt om sleuven te graven voor kabels etc.


Het resultaat was eigenlijk hetzelfde: de toplaag kwam ik wel in, maar dan hield het wel op. De conclusie was dat het gereedschap wat we uit Nederland hadden meegebracht niet echt werkte hier in een bergachtig gedeelte van Zuid Afrika. Uiteraard hadden we ons tegen alle mogelijke problemen ingedekt en het volgende wapen werd in de strijd gegooid: het pikhouweel.


Gisteren aangeschaft bij de lokale Boerenbond, gloednieuw…. en zwaar! Maar het resultaat was er ook naar: ik kwam zeker wel 5 cm dieper de grond (steen) in. Oftewel vergeet het maar om zo een paal in de grond te krijgen. Tijd voor bezinning. Wie niet sterk is moet slim zijn. We hebben gekozen voor een puur geologische benadering. In ons geval betekende dat goed rondkijken waar een zo dik mogelijke laag grond op de klippen lag, en toevallig vonden we precies naast de ingang een heuveltje, waar ik met de grondboor zo’n halve meter omlaag kwam.



Dus daar gingen de palen de grond in.


Uiteraard was het wel de bedoeling dat het bord ‘redelijk’ recht zou komen hangen, dus met behulp van het waterpas werden de juiste plaatsen bepaald waar gaten in de palen geboord moesten worden (pas later zou blijken dat de palen zelf scheef stonden)


Het bord op de palen schroeven
De rest was een fluitje van een cent, het bord werd vastgeschroefd.



En wij hadden het gevoel dat we weer een stapje verder zijn.