Het zoeken is begonnen

We hebben het lekker rustig gehad deze week, een paar keer op pad geweest met een makelaar, zelf een paar keer wat rondgereden, en zo kom je op heel speciale plekjes. We hebben nog niets gevonden waarvan we zeggen “dat is het!”, maar we krijgen wel meer en meer een idee wat beschikbaar is.
Voor de rest valt nog te melden dat de lente hier héél kort duurt, ongeveer een week, en we zitten hier inmiddels in de zomer. En dan mis je toch eigenlijk wel een inburgeringcursus. Want je wordt van de ene op de ander dag voor serieuze problemen geplaatst:

• Welke korte broek zal ik vandaag aantrekken
• Wie zet de parasol op voordat we buiten gaan ontbijten (we praten hier over ’s morgens 7 uur!)
• En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat doe ik niet, want ik heb net het weerbericht in Nederland gezien, en je weet maar nooit welke gek zich aangesproken voelt. We hebben hier overigens de laatste twee dagen een koufront gehad, en dan daalt de temperatuur meteen tot zo’n 26 graden.

En dan is hier een foto van onze nieuwe auto, waar we heel blij mee zijn.

De komende week gaat een stuk drukker worden, maar dat horen jullie nog wel.

Uitgehuild en opnieuw begonnen

Het was een bewogen week, en geen makkelijke. Maar we zijn er nog steeds van overtuigd dat het een verstandige beslissing was om het project “Three Hills Bed & Breakfast” te stoppen op een moment dat het nog kon. Na een paar verschrikkelijke baaldagen hebben we de draad weer opgepakt en zijn begonnen aan Plan B. We hebben er even de buik van vol om zelf te gaan bouwen, en kijken nu rond om een bestaande ‘bed & breakfast’ te kopen, of een object wat redelijk eenvoudig om te vormen is in een B&B. We beginnen hier in de buurt van Robertson, want het bevalt ons uitstekend in deze streek.

Dan gaan we nog afscheid nemen van Three Hills. De paaltjes gaan weer uit de grond, en een aantal persoonlijke dingen die we er neergezet/gehangen hadden worden weer opgehaald. En dat is dan de afsluiting van een hoofdstuk wat dan misschien niet goed afgelopen is, maar waar we wel veel van geleerd hebben. Overigens, we hebben ruim 40 reacties gehad op de ontwerpen van het logo, waarvoor dank. De overgrote voorkeur (35 stemmen) ging naar het traditionele logo, het moderne ontwerp kreeg 5 stemmen, en een tweetal reacties kwamen min of meer op een gelijk spel uit. Het is dan wel mosterd na de maaltijd, maar logo 1 (traditioneel) zou het tóch niet geworden zijn. Meerdere ter zake kundige lezers wisten ons te vertellen dat in logo 1 een foto verwerkt is, en dat geeft een aantal problemen in het drukprocédé.

Verder zijn we druk met een aantal administratieve zaken. Eind deze maand verloopt ons visum, en we zijn na een tweetal bezoeken aan het Department of Home Affairs (Binnenlandse Zaken) zó ver dat binnenkort ons visum verlengt wordt tot eind maart. Binnen die tijd moeten we een werkvergunning regelen. Daarmee kunnen we weer 2 jaar langer blijven, en als we ons dan netjes gedragen krijgen we na afloop een permanente verblijfsvergunning. Wél moet ik komende week een nieuw paspoort regelen, want de geldigheid van je paspoort mag niet verstrijken tijdens deze hele procedure. Dat wordt een paar keer op en neer naar Kaapstad rijden, maar met onze nieuwe voiture (klinkt iets beter als het Zuid Afrikaanse “kar”) , die overigens uitstekend bevalt, is dat een fluitje van een cent. Even ter verduidelijking, het woord ‘auto’ gebruikt men niet in het Afrikaans, een sedan is een kar, een hatchback is een luikrug (nadenkertje!) , dan is er de pick-up die hier bakkie heet, en de categorie terreinwagens wordt hier simpelweg 4x4 (four by four) genoemd.

Het roer om

Om maar met de deur in huis te vallen: Rita en ik hebben eergisteren besloten om (weer) het roer om te gooien. We hebben besloten om onze plannen m.b.t. “Three Hills Bed & Breakfast” te stoppen. De reden: teveel tegenvallers in de aanloopfase. Ter verduidelijking: een klein jaar geleden hebben we een stuk grond gekocht waarvan wij dachten dat het een ideale plek zou zijn om een huis en een aantal vakantiebungalows op te bouwen. Grofweg hadden we een begroting gemaakt wat dat zou gaan kosten, en dat zou ruim moeten lukken. We waren ons bewust van een aantal potentiële problemen: er was geen elektriciteit, geen telefoon, een beperkte hoeveelheid water van onbekende kwaliteit. Vóór we het perceel kochten hebben we geprobeerd de risico’s in te schatten wat resulteerde in:

• Elektriciteit is aanwezig op twee kilometer afstand, en kan doorgetrokken worden. Wel op onze kosten, maar dat was te overzien.
• Voor telefoon geldt eigenlijk precies hetzelfde: kan geregeld worden, maar kost een paar centen.
• Water: we hebben het oppervlakkig getest met in het achterhoofd dat eventuele verontreinigingen er wel uitgefilterd kunnen worden.

Verder waren er een aantal zaken die redelijk goed in te schatten zijn:

• Bouwkosten: in Zuid Afrika werkt men met een vierkante meter prijs, d.w.z. dat de aannemer een prijs in rekening brengt per vierkante meter van het te bouwen object. We wisten wat de gemiddelde bouwkosten zouden moeten zijn voor ons project.
• Bestemming: het perceel wat we kochten had een agrarische bestemming. Die moest gewijzigd worden in: toeristisch. Omdat de Zuid Afrikaanse overheid het toerisme behoorlijk ondersteunt zou dat ook weinig problemen op moeten leveren.

We hebben een architect ingeschakeld om datgene wat wij voor ogen hadden op papier te zetten, en dat verliep nagenoeg vlekkeloos. Toen hebben we een aantal aannemers uitgenodigd om in te schrijven op het project. En vervolgens begonnen de problemen zich op te stapelen:

• Water: we hebben het uitgebreid laten testen en de kwaliteit bleek ronduit slecht te zijn. Alternatieven waren er genoeg, maar er hing wel overal een fors prijskaartje aan.
• Bestemming: Het veranderen van de bestemming is niet zomaar het invullen van een formuliertje. Het is meer een spel van wie kent wie en wie doet wat voor wie. De contacten met de eerste firma die we daarvoor inschakelden verliepen dermate stroef dat we na 1 maand moesten overschakelen op een volgend alternatief. De persoon in kwestie overleed vorige week vrij plotseling. Afgezien van het tragische aspect betekende dit voor ons dat we weer opnieuw moesten beginnen.
• Bouwkosten: Deze bleken ruim het dubbele te zijn van wat wij begroot hadden.
• Telefoon: Een vaste telefoonaansluiting bleek ineens niet mogelijk.

We stonden voor de keuze om door te gaan, om “Three Hills Bed & Breakfast” te verwezenlijken, maar dan wisten we al zeker dat we tot de rand van onze financiële mogelijkheden zouden moeten gaan. En dat nog één grote tegenvaller fataal zou kunnen zijn. We hebben besloten om dat risico niet te nemen, en eruit te stappen vóór we onszelf een financiële strop om de nek hangen. “Three Hills Bed & Breakfast” is niet meer, wat ons betreft. Het perceel is weer te koop.

Hoe nu verder?

Misschien is het opgevallen dat we de afgelopen week minder actief onze weblog hebben bijgehouden. Dat komt niet omdat er niets te melden valt, integendeel. Maar de recente ontwikkelingen zijn van dien aard dat we op dit moment serieuze twijfels hebben over de haalbaarheid van “Three Hills Bed & Breakfast” in de vorm zoals we van plan waren.
Maar er is ook positief nieuws: vandaag hebben we een (bijna) nieuwe auto gekocht, een zilvergrijze Toyota Corolla, woensdag wordt hij afgeleverd.
Wordt vervolgd.

9/11 – Naschok

Vandaag vernamen we dat de persoon die we in de arm genomen hadden om de bestemming van ons stuk grond te veranderen (van agrarisch naar toeristisch) gisteren is overleden.

We hebben overigens net het NOS Journaal gezien en begrijpen dat het in Hollandistan ook niet allemaal koek en ei is.

9/11

Een zwarte dag, om twee redenen:

• Een brief van telefoonmaatschappij, waarin ons medegedeeld wordt dat ze ons geen aansluiting kunnen leveren voor Three Hills. “De infrastructuur in het gebied is niet zodanig dat additionele aansluitingen kunnen worden geleverd, en uitbreiding van het netwerk is niet gepland in de nabije toekomst.”
• De onderhandelingen met de aannemers zijn afgerond. We hebben daar tot nu toe niet veel over kunnen schrijven, want dit is een openbare website, en iedereen kan meelezen. Maar de onderhandelingen zijn op niets uitgelopen. De prijzen die ons gevraagd werden zijn belachelijk hoog en staan totaal niet in verhouding met de lokaal geldende normen. De twee redenen die we hiervoor kunnen bedenken zijn:

1. De gerenommeerde aannemers hebben het zo druk dat ze alleen een nieuw project aannemen als ze er een slaatje uit kunnen slaan;
2. Wij zijn buitenlanders, en dan gaat in gedachten de kassa al rinkelen bij een Zuid-Afrikaan.

Wij zijn er even stil van.

De paden op, de lanen in…

Weer is er een week voorbij zonder dat er veel vooruitgang te melden is omtrent de bouwplannen, maar het lijkt erop dat we hierover volgende week wél vorderingen (of in ieder geval beweging) kunnen melden. Dus gaan wij rustig verder met inburgeren (we hoeven overigens geen examen te doen), oftewel de paden op, de lanen in.

Laten we maar met de lanen beginnen. Eéns per jaar, in de lente, zijn er een aantal steden in zuidelijk Afrika die gedurende een paar weken een complete gedaanteverwisseling ondergaan. Dan bloeien namelijk de jacaranda’s. Jacaranda’s zijn bomen afkomstig uit zuid amerika, op één of andere manier hier terecht gekomen. Wij hebben voor het eerst kennis gemaakt met deze bomen in Harare, Zimbabwe, waar vele straten omzoomd waren door deze jacaranda’s. En elke lente, voor een paar weken, kleurde de hele stad schitterend paars door de uitbundige bloei van die bomen. Pretoria is een stad die ook beroemd is vanwege dit verschijnsel, en nu blijk Robertson ook rijkelijk bedeeld te zijn met jacaranda’s Hier volgen een drietal foto’s:


Een willekeurige straat (laan) in Robertson


Dit is zo’n jacaranda


En nog een

Ik moet er gelijk bij vertellen dat de foto’s niet volledig recht doen aan dit verschijnsel, je móét door zo’n laan lopen om dit echt te beleven. Overigens gaat ook dit verdwijnen: de jacaranda is een uitheemse boom en mag niet meer gekweekt worden in Zuid Afrika.

Van de lanen gaan we naar de paden. Vrijdag is hier inmiddels poetsdag geworden, en dat betekent dat ik niet al te veel (zo weinig mogelijk (helemaal niet)) binnen ben. ’s Morgens ben ik dan meestal in de achtertuin, bezig met het project tuinmeubelen restaureren. Voor de geïnteresseerden: 3 tafels, 4 stoelen en 1 bank zijn helemaal klaar en zien er (vinden wij) schitterend uit. Nog 2 banken, 4 stoelen, en een ligstoel te gaan… Maar ’s middags is er geen schaduw meer, dus dan moet ik iets anders verzinnen. Een goed excuus is altijd de post gaan halen in McGregor, waar we onze postbus hebben. En er moesten nog een paar boodschappen gedaan worden. Dus ik naar McGregor, er was inderdaad post, en toen wilde ik nog even naar onze favoriete wijn-boetiek, die in Ashton is. Normaal gesproken rij je dan terug naar Robertson, en dan naar Ashton (zo’n 15 kilometer). Ik wist dat het ook mogelijk zou moeten zijn om via een onverharde weg vanaf McGregor min of meer direct naar Ashton te gaan, en ik had tijd zat, het was mooi weer, Rita was aan het stofzuigen, dus ik ging op avontuur. Na een kilometer of tien over de onverharde weg begon er iets te rammelen ergens achter, maar niks om je druk over te maken (dacht ik). Het rammelen werd steeds erger en ik besloot om toch maar even te stoppen en te kijken of achter de deur of de ramen wel goed dicht waren. Dat bleek het geval te zijn, maar toen ontdekte ik het probleem: ik had een paar kilometer met een kapotte achterband gereden!


Dit noemen ze hier een pap-band


Dit ook

De foto’s van de band zijn overigens genomen toen ik weer thuis was (zonder wijn), gelukkig was ik de foto-camera vergeten mee te nemen. Want een band verwisselen op zich is toch niet zo’n probleem? Normaal gesproken niet, maar heel soepel verliep het proces niet. Ik stond dus ergens ‘in the middle of nowhere’ met een kapotte band, bloedheet, en het reservewiel moest erop. Daar heb je een krik voor nodig. Waar is de krik? In het handschoenenkastje vond ik gelukkig het instructieboekje (instructieboek) en op bladzijde 345 stond dat de krik zich achter de bestuurderstoel bevond. En ik had gelijk het juiste hoofdstuk te pakken, ik wist gelijk dat het reservewiel ergens onder de laadbak hing, aan een ketting. Om een lang (2 uur op de rug onder de auto) verhaal kort te maken, het is allemaal gelukt en we hebben inmiddels een nieuwe achterband. En rooie benen.