Nol de wereld rond

Afgelopen week stond natuurlijk hoofdzakelijk in het teken van het bezoek van Nol. Hij zou maandagavond rond een uur of acht op de luchthaven arriveren.
Via de computer hadden we de hele dag de actuele vluchtinformatie bijgehouden, want Nol vloog van Adelaide (Australië) naar Kaapstad, en moest overstappen in Sydney en Johannesburg. Theoretisch kon er dus van alles mis gaan. Maar we zagen ’s middags dat hij keurig op tijd in Johannesburg was aangekomen, en ook weer op tijd was vertrokken richting Kaapstad.
Dus ik stond ’s avonds keurig op tijd te wachten op de luchthaven. De monitoren in de aankomsthal gaven aan dat Nol’s vlucht over 10 minuten zou arriveren. Toen die 10 minuten om waren kwam het bericht dat de vlucht een half uur vertraging had. Na dat half uur kwam het bericht dat de vlucht niet kon landen vanwege de mist, die inmiddels was komen opzetten. Ik stond constant met Rita in contact, en die is als een gek aan het bellen gegaan om uit te vinden wat er nu met die vlucht ging gebeuren, want op het vliegveld waren inmiddels alle balies van de luchtvaartmaatschappijen gesloten. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de bagageafhandeling, en die wisten me te vertellen dat Nol’s vlucht uitgeweken was naar Port Elizabeth, op zo’n 1000 km afstand van Kaapstad. Men zou daar overnachten en de volgende morgen terugkeren naar Kaapstad. Rita had inmiddels dezelfde informatie verkregen via telefoon, en toen ben ik maar weer in de auto geklommen om (in de mist) terug naar huis te gaan. De mist was gelukkig al snel verdwenen, maar zo’n 50 kilometer vanaf thuis kreeg ik een telefoontje van Rita dat Nol’s vlucht alsnog naar Kaapstad kwam en rond middernacht zou arriveren, want de mist was opgetrokken. Dus: keren op de weg, het gas erop en klokslag middernacht stond ik weer op de luchthaven. Daar kreeg ik te horen dat er weliswaar een vlucht onderweg was vanaf Port Elizabeth, maar dat was niet de vlucht waar Nol in zat. Maar weer terug naar de bagageafdeling die me al eerder geholpen had, en daar werd bevestigd dat de vlucht pas de volgende dag om een uur of half 11 zou arriveren. Dus voor de tweede keer die avond (inmiddels nacht) reed ik terug naar Robertson. Rita was ondertussen aan het proberen om met Nol contact te leggen. Het bleek dat we zijn mobiele nummer niet hadden en Rita heeft ’s nachts zijn dochter Yvette nog moeten bellen (en bezorgd gemaakt) om het nummer te krijgen. Wat niet meer werd opgenomen, want Nol lag inmiddels te slapen in een (flut)hotel in Port Elizabeth. Pas later vernomen we dat hij ons meermalen SMS’jes had gestuurd om ons op de hoogte te houden van de problemen met zijn vlucht. Helaas naar het verkeerde telefoonnummer…
Afijn, na een (te) korte nachtrust stond ik ’s morgens voor de derde keer binnen 14 uur op de luchthaven, en niet al te lang daarna kreeg ik Nol daadwerkelijk in het vizier, wachtend bij de bagageband. Tevergeefs, want later bleek dat zijn bagage niet meegekomen was. Na de begroeting wederom naar de bagageafdeling, een formulier ingevuld met gegevens over de koffer, en waar hij naar toe moest. De man die ons te woord stond vroeg ons nog één minuutje te wachten, hij was nog druk aan het bellen. Dat éne minuutje werden er vele, maar toen kwam de verlossende mededeling dat Nol’s koffer was gearriveerd via een andere vlucht vanaf Port Elizabeth. Rond de middag kon ik eindelijk met Nol én bagage de terugreis naar Robertson beginnen. En bij aankomst en een warm weerzien waren alle vluchtperikelen snel vergeten.


Twee vermoeide reizigers


Contact met het thuisfront

Wél hebben we toch weer een les geleerd: wij moeten altijd het telefoonnummer van de arriverende gast hebben, en de gast moet het onze hebben. Héél voor de hand liggend, maar toch…

Inmiddels is alles als vanouds, alleen staat onze buurman nu élke morgen op de stoep. Hartstikke gezellig overigens, en we verdenken hem ervan dat hij het zelf allemaal ook best wel leuk vind. Maar dat moet hij zelf maar vertellen, hij heeft tenslotte zijn eigen website: http://nolinzuidafrika.blogspot.com/

Hier gaat alles gewoon door, in een aangepast tempo, weliswaar. Maandagmorgen begon al lekker. Willem, de tuinman die het langste bij ons in dienst is, was door zijn vrouw naar het ziekenhuis gebracht. Die mededeling hadden we via via al tijdens het weekend gekregen. ’s Maandags kwam beetje bij beetje het hele verhaal bovendrijven: Willem had ruzie gehad met zijn vrouw (beiden dronken) met als resultaat dat hij met een tweetal messteken in het ziekenhuis terecht kwam. We hebben het er hier al eerder over gehad, maar voor ons Europeanen blijft het onbegrijpelijk hoe hard de samenleving hier is, met name onder de minder bedeelden. Woensdag was Willem overigens weer hier. Uiteraard heb ik met hem gesproken. Maar het blijft een groot dilemma. Puur zakelijk gezien is het een werknemer die niet gezond is en amper 50% werk verzet van een gezond persoon. De arbeidswetgeving staat ons toe om hem te ontslaan op basis van zijn gezondheidsproblemen. Maar als we dat doen dan is er wéér een familie (waarvan beide ouders zware drinkers zijn) met een klein kind zonder inkomen, met alle gevolgen van dien. We hebben Willem proberen duidelijk te maken dat voor hem, mét zijn gelimiteerde fysieke mogelijkheden, best wel mogelijkheden zien. We denken hierbij aan minder arbeidsintensieve taken als: besproeiingssystemen controleren/onderhouden, waterzuiveringsinstallatie controleren/onderhouden, en het hele beheer van de tunnel. Want in de grond heeft hij de verantwoordelijkheid in zich om dit soort taken op zich te nemen. Maar van de andere kant vinden we dat dan van hem mogen eisen dat hij er zelf ook aan werkt om zijn beperkte gezondheid zoveel mogelijk op peil te houden. Oftewel de drank laten staan.
Ongemerkt zitten we dus alweer bij de afdeling personeelszaken, en daar is het volgende te melden:

Met ingang van afgelopen maandag hebben we besloten om Maart en Andries, de twee pensionarissen, niet meer terug te laten komen. Niet omdat we niet genoeg werk hebben, maar simpelweg omdat we de tijd niet hebben om vijf man aan de gang te houden. We hebben ze bedankt voor het goede werk wat ze geleverd hebben, beloofd dat ze een aandeel krijgen in het overschot van bouwmaterialen wat we gaan verdelen onder het personeel, en gevraagd of we eventueel in de toekomst weer een beroep op hun kunnen doen.
Ruben en Karel, de twee die op proef in dienst zijn, hebben we een vast contract aangeboden. Zoals het er nu naar uitziet bestaat ons personeelsbestand per 1 juli als volgt uit:

• Poppie, huishulp, 3 dagen per week, vast contract
• Elsie, huishulp, 2 dagen per week, op proef
• Willem, tuinman, full time, vast contract
• Ruben, tuinman, full time, vast contract
• Karel, tuinman, full time, vast contract

Hiermee hebben we onze verplichting voor het verstrekken van werkgelegenheid aan minimaal 3 personen, nodig voor onze verblijfsvergunning, ruimschoots ingelost.

En nu gauw naar het voetballen kijken!

Een vluggertje

Dit bericht moet gauw even in elkaar geflanst worden, we waren vanmiddag uitgenodigd op een feestje ter gelegenheid van de 90-ste verjaardag van Nella, de vorige bewoonster van ons huis. Het begon allemaal vanmiddag om 12 uur, er was een man of twintig, en Anton en Fransie, onze en Nella’s buren, hadden een traditionele Zuid Afrikaanse braai (barbecue) geregeld. Rita had het voorgerechtgemaakt, een grote pan heldere groentesoep met ballen. Het was lekker weer, temperaturen van boven de 20 graden (de hele week al) en we zaten met zijn allen gezellig bij het zwembad. Lekker eten, een aantal uitstekende lokale wijnen, en weer nieuwe mensen ontmoet, kortom een heel gezellige middag. Uiteraard liep e.e.a. een beetje uit en zodoende wordt dit geen ellenlang verhaal.

We zijn de hele week druk geweest met schoonmaken, van alles opgehangen, gordijnen vermaken, tafels schilderen.


De winterschilder

Rita is de hele week flink verkouden geweest, maar heeft toch kans gezien om de gordijnen op maat te maken.


Gordijnen voor de badkamer

De badkamer gordijnen zijn afkomstig van de keuken in ons vorige huis te Geldrop.


Hier hangen ze dan


Gordijnen voor de woon/slaapkamer

Er moeten nog een paar lampen opgehangen worden, nog wat schilderijen aan de muur, de huisjes moeten nog uitgerust worden met potten, pannen, serviesgoed en bestek, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat gaan we van de week waarschijnlijk allemaal niet redden, want morgenavond gaan we ons volgende bezoek ophalen in Kaapstad: dan komt Nol, onze voormalige buurman uit Geldrop. Hij blijft tot het einde van de maand en we hebben ons voorgenomen om zelf maar eens flink wat gas terug te nemen en er een leuke tijd van te maken.
Hier laat ik het even bij, wordt vervolgd.


Stilleven: Sjors en Cheeky

Eindelijk kunnen we gaan inrichten!

Afgelopen vrijdag was het eindelijk zover, we konden beginnen met het schoonmaken van de gastenverblijven, en bijna het hele weekend (behalve vanmiddag het voetballen: Nederland - Kezman (de rest van die club ken ik niet)) zijn we bezig geweest met de inrichting.
Maar eerder van de week hebben we graszoden aan laten rukken om een strook langs het zwembad te bedekken. Die arriveerden keurig op tijd, maandag morgen, maar konden niks uitrichten vanwege de regenschade die we het vorige weekend opliepen.
Maar we zitten inmiddels in beter weer (zonnig, droog, zo’n 25 graden overdag) en afgelopen donderdag kwamen ze de graszoden leggen rond het zwembad.


Aankomst van de graszoden

Als je in Nederland graszoden bestelt, dan krijg je van die keurige rolletjes, overal even dik, je rolt ze uit, en klaar is kees. Hier werkt dat iets anders. Je krijgt een vrachtwagen vol met onregelmatig gevormde stukken gras die met de schop uitgestoken zijn. De dikte van die stukken tussen links en rechts verschilt makkelijk een centimeter of tien.


Graszoden leggen

Die worden vervolgens met man en macht tegen elkaar geschoven en klaar is kees, een knollenveld in wording. Met een beetje geluk beschikken we aankomende week over een wals om de zaak te egaliseren. Zo’n wals is niet te koop, die moet je zelf maken. De buurman had nog een stuk asbest(!) pijp liggen met een diameter van zo’n 40 centimeter, daar hebben we beton in gestort met in het midden een buis, en met nog wat laswerk moet dat onze graswals worden.
Wél zijn we nu zover dat afgelopen vrijdag de twee gastenverblijven schoongemaakt konden worden, en ons weekend hebben wij voornamelijk besteed aan de inrichting daarvan. We zijn nog lang niet klaar, moesten uiteraard ook voetballen kijken, maar we zijn behoorlijk opgeschoten, vinden we zelf.
Hier volgen alvast een paar plaatjes, om een indruk te geven:


Vilt onder de beddenpoten

Aangezien we cementen vloeren hebben moet onder al het meubilair vilt geplakt worden. De bedden zijn overigens hier lokaal op Klaasvoogds in elkaar getimmerd door een 80-jarige buurman, die erg goed is met hout. Hij heeft voor ons ook 8 eettafels gemaakt, en volgende week gaan we hem vragen om nog twee salontafels en twee bijzettafels te maken.


Hier worden mensen geacht te slapen

De matrassen komen van een blindeninstituut hier in de buurt. Wij maken er een sport van om zoveel mogelijk materiaal te gebruiken wat hier lokaal gemaakt wordt.


Ingang naar de badkamer


Ligbad

Het ligbad is voor de helft verzonken in de vloer, de resterende helft is ommuurd door klippen uit eigen tuin. Die komen ook weer in de vloer terug.


De buitendouche

Is bedoeld voor de zwemlustige gasten en ook weer opgetrokken met klippen uit eigen tuin.


Zitgedeelte rond de open haard


Keuken

De tafel moet nog geschilderd worden. Dit zijn overigens niet de laatste foto’s die jullie van de inrichting te zien krijgen, want de eigenlijke aankleding moet nog beginnen. Alleen de basis van het meubilair staat nu binnen, maar het is de bedoeling dat de sfeer mede bepaald gaat worden door schilderijen, ornamenten, verlichting, gordijnen, etc.


Parkeerplaats

Ook buiten hebben we niet stilgezeten, beide huisjes hebben nu een eigen parkeerplaats.

De afdeling Personeelszaken heeft nog te melden dat we sinds afgelopen vrijdag een zevende personeelslid is begonnen. Haar naam is Elsie, 17 jaar, moest van school omdat het schoolgeld niet betaald kon worden…) en het is de bedoeling dat zij de gastenverblijven schoon gaat houden. Op haar eerste werkdag heeft Rita haar geleerd wat een stofzuiger is, en hoe je daarmee moet werken. Het totale personeelsbestand is nu behoorlijk buiten proporties gegroeid. In onze plannen zijn we altijd uitgegaan van 3 tot 4 man (/vrouw) personeel, en we zullen de komende weken toch echt wel genoodzaakt zijn om het aantal te verminderen. Enerzijds omdat het financieel een zware post begint te worden, anderzijds omdat het enorm tijdrovend is om al die mensen aan het werk te houden en te begeleiden. Een reorganisatie zit eraan te komen.

Alweer regen!

Terugkijkend op de slotzin van vorige week hebben we niet gek geboerd. Het opruimen van het restmateriaal wat overgebleven is uit al onze bouw- en verbouwklussen is inmiddels opgeruimd, alleen moet de aannemer zijn bouwkeet en en-suite toilet nog weghalen.

Met het inrichten van de huisjes hebben we dit weekend een voorzichtig begin gemaakt. Binnen is de aannemer klaar, op een paar hele kleine dingetjes na. Gisteren de hele dag bezig geweest met de lange ladder. De huisjes zijn niet zo geweldig groot (7 x 7 meter), maar die puntdaken zijn toch behoorlijk hoog (een meter of zes). En er moesten een aantal zaken hoog in het dak bevestigd worden. Zo komen er boven / over de bedden z.g. klamboes (muskietennetten). Niet dat we zoveel last van muggen hebben, maar we vinden het wel een aangename tropische sfeer scheppen, vandaar. Dus uitgemeten waar zich het midden van de bedden gaat bevinden, en dan recht omhoog, de ladder op, gewapend met een hamer, een spijker en een stuk touw. Dezelfde tactiek hebben we gevolgd bij het ophangen van een lamp in de keuken van de ontbijtkamer, alleen hebben we hier een paar meter koperen ketting gebruikt in plaats van touw. Alle buitenverlichting van de huisjes is inmiddels aangebracht en werkt.

Qua inrichting hebben we verder al wat spiegels en planchetten gehangen. Rita is druk doende met de gordijnen, die gaan er de komende week hangen.
Met het tuinieren ging het aanvankelijk ook voorspoedig. Het grondwerk vordert gestaag en we hadden voor morgen graszoden besteld. Maar toen begon het te regenen, en niet zo’n beetje! Het begon donderdagnacht, en duurden tot vrijdagmiddag. En rond die tijd hebben we ons personeel naar huis gestuurd, want hoewel het toen op begon te klaren was de grond veranderd in een verschrikkelijke modderpoel. Overigens is op plaatsen ook bestrating verzakt als gevolg van de overvloedige regenval. Dit moet de komende week weer gerepareerd worden.
Overigens zitten we nu in een periode van zeer aangenaam weer, vandaag onbewolkt, geen zuchtje wind en middagtemperaturen van ruim boven de twintig graden.


En inmiddels hebben we een zwembad!

Op de foto is rechts van het midden te zien hoe de rand van de bestrating weggezakt is.

Van het Wacky Wine Weekend hebben we niet veel meegekregen, alleen verhalen van onze gasten die vrijdag arriveerden en vandaag weer vertrokken. Maar één van hun was vandaag duidelijk minder spraakzaam, ten gevolge wat al te enthousiaste wijnproeverij. Zelfs Rita’s ontbijt moest hij (tot grote vreugde van Sjors en Mara) laten staan…