Bij thuiskomst hoorden we van Leo dat (bijna) alles goed was gegaan, we kregen een hele lijst van mensen die gebeld of gemaild hadden. En meerdere malen heeft hij koffie moeten zetten voor onaangekondigd bezoek. Maar op vrijdag de 24e Augustus lieten we hem weer helemaal alleen, dat was de dag waarop we onze personeelsreis hadden gepland. Dat is overigens wel een redelijk onbekend fenomeen hier op Klaasvoogds. Wat hier de gewoonte is dat één keer per jaar, als er de plaatselijke ‘skou’, zeg maar de braderie, is men het personeel een halve of een hele dag gelegenheid geeft om naar die ‘skou’ te gaan. Rita en ik daarentegen zijn tijdens onze actieve loopbaan meestal gefêteerd op jaarlijkse groots opgezette feesten, waar we van genoten en die ons een gevoel gaven van ‘tsjonge, dat doet die baas toch maar even voor ons!’. Wat voor ons voorop staat is dat hetgeen wat wij hier aan het doen zijn, dat kunnen wij onmogelijk met ons tweetjes. Momenteel hebben we een team van zes mensen rond ons waar we redelijk van op aan kunnen, en die redelijk tot goed presteren. Ervaring heeft ons geleerd dat dit zo ongeveer het hoogst mogelijke is wat je hier kunt bereiken. Daar hebben we overigens wel 2 ½ jaar over gedaan. Dus wij willen die mensen onze waardering tonen middels een jaarlijks terugkerend personeelsuitje. De formule is simpel: we gaan met zijn allen ergens naar toe, wij zorgen voor vervoer, eten en drinken, en geven hun zakgeld. Waar we naartoe zouden gaan hebben we in de groep gegooid, en daar rolde al heel snel ‘de zee’ uit als favoriete bestemming. Zeker de helft van ons personeel heeft die nog nooit gezien.
Dus vrijdag 24 augustus gingen we op pad. Op verzoek van ons personeel lekker vroeg, om 7 uur ’s morgens. We hadden het bakkie zo comfortabel mogelijk gemaakt met kussens van tuinstoelen, en dekens, want de weersvoorspelling was niet bijster goed. Ook onze zaakwaarnemer moest vroeg uit de veren, alleen al om de ze foto te maken.
Karel (links) en Petrus waren de twee die naar ons toe kwamen. Even buiten de poort wachtten Poppie en Jurie, en toen op weg naar Robertson, om Elsie en Mollie op te pikken. Alleen Elsie was de afgesproken plaats, ze vertelde dat Mollie niet mee mocht van haar vader. Dat vonden wij maar niks, dus we besloten om maar gelijk verhaal te gaan halen bij Mollie. Die woont midden in de enige township die Robertson rijk is, maar Elsie woont in bij Mollie en haar familie, dus die wees ons de weg. Eerst met Mollie gepraat, maar we kwamen niet verder. Ze mocht niet mee van haar vader. Toen audiëntie aangevraagd bij pa, en die kwam met een warrig verhaal dat Mollie de helft van een tweeling is, en dat je tweelingen weg moet houden van de zee. Wij hem de verzekering proberen te geven (hij is Xhosa, sprak geen Afrikaans, en zeer gebrekkig Engels) dat we goed op haar zouden passen, maar hij gaf geen krimp, en kwam toen ook nog met een tweede smoes: Mollies kind was ziek en moest naar de dokter. Dat verhaal werd bevestigd door Mollie zelf, maar in hoeverre zij onder druk van haar vader stond, weten we niet. Ik ben bang dat we hier weer te maken hebben met een typische Aww- (Afrika wint weer) situatie: met onze westerse cultuur denken we heel nuchter dat middels het bespreekbaar maken van het probleem de oplossing in zicht is. Maar zo werkt het niet.We praten hier over cultuurverschillen. Op het moment dat je over cultuurverschillen praat, praat je over dingen die je zelf niet meer snapt…
Uiteindelijk zijn we een half uur later vertrokken zonder Mollie.
Rita en ik hadden besloten om naar Hermanus te gaan. Niet de dichtstbijzijnde badplaats, maar wel een met internationale allure en vertier. Halverwege een stop gemaakt voor het ontbijt, bestaande uit koffie, belegde broodjes en een gekookt ei. We hebben ze ook verteld dat we het waarderen wat ze voor ons doen, en hun allemaal 100 Rand (zo’n € 10, oftewel ongeveer 2 daglonen) aan zakgeld gegeven. Om een uur of tien arriveerden we in Hermanus. Eerst even rondgelopen op de plek waar Rita en ik onze eerste walvissen gezien hebben, alweer zo’n jaar of zestien geleden.
Hier hebben we Rita, Elsie en Poppie, en het mag duidelijk zijn dat het weer niet ideaal was.
Van links naar rechts: Petrus Jacobs, Karel Stallenberg, de chauffeur, Regina (‘Poppie’) Reyneveld, Elsie Sauls en Jurie Reyneveld.
Vervolgens hebben we ze een paar uur alleen gelaten, we zijn een bakkie koffie gaan doen, en een winkelcentrum ingedoken. Het weer was inmiddels behoorlijk opgeklaard en toen nog even naar het strand gegaan om naar de walvissen te kijken. Onze mensen zagen we in de verte druk bezig met schelpen verzamelen. Rond etenstijd was het verzamelen bij de auto, en toen bleek gelijk dat de mannen een gedeelte van hun zakgeld al hadden omgezet in wijn en sterke drank, ‘voor onderweg, want het was een speciale dag’ luidde de verklaring. Dat leverde ze gelijk een uitbrander op van Rita, en een verbod op het nuttigen van alcoholische dranken gedurende de rest van de dag.
Vervolgens zijn we met ze gaan eten bij Wimpy (zoiets als MacDonalds), en dat was toch wel één van de hoogtepunten van de dag.
Daar werd het ook al gauw duidelijk dat er een aantal mensen nog nooit buiten de deur gegeten hadden, en absoluut niet wisten wat ze met een mes en vork aanmoesten. Daartegenover waren er anderen die dat wél wisten, en via een uitgebreide kennisuitwisseling heeft uiteindelijk iedereen zijn bord leeg gekregen.
Daarna nog even terug gegaan naar het strand, en toen weer terug naar Robertson. Al met al een leuke dag geweest, ook voor ons, en zeker voor herhaling vatbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten