Zaterdag zijn Leo en ik naar zee gegaan, de Indische Oceaan in dit geval, op zoek naar walvissen. Als vervoermiddel had ik het bakkie gekozen, aangezien de gekozen route meer dan 100 km onverharde weg inhield. Het reisdoel was de monding van de Breede Rivier, de rivier die land- en tuinbouw mogelijk heeft gemaakt in een groot gedeelte van Boland, het district waarin Robertson is gelegen. Aan de oostkant van de monding ligt Witsand, en aan de westkant het veel kleinere plaatsje Infanta.
De eerste 60 kilometer naar Swellendam hadden we nogal wat mist, jammer eigenlijk, want het stuk Ashton – Swellendam vind ik één van de mooiste ritjes hier in de buurt. Vanaf Swellendam naar Infanta was onverhard, maar de weg was goed te berijden. Onderweg nog even gestopt voor iemand die goedkoop zat te bellen…
Na een dik uur hobbelen kwamen we aan de kust. En er waren walvissen!
Alleen een beetje ver weg, en we keken pal tegen de zon in. Maar Leo wist middels de camera toch bewijsmateriaal te verzamelen. Voor de rest stelt Infanta helemaal niks voor, geen bakkie koffie te krijgen, dus we besloten naar de andere kant van de riviermonding te gaan, naar Witsand. Maar eerst moesten er nog een paar bloemetjes geplukt worden, want op nog geen 50 meter vanaf onze parkeerplaats stonden prachtige protea’s.
Alhoewel Witsand hemelsbreed amper één kilometer van Infanta verwijderd is, is het per auto méér als een uur hobbelen over onverharde weg: terug stroomopwaards langs de Breede Rivier naar Malgas, daar per pont de rivier over, en dan weer stroomafwaarts naar Witsand.
Alleen een beetje ver weg, en we keken pal tegen de zon in. Maar Leo wist middels de camera toch bewijsmateriaal te verzamelen. Voor de rest stelt Infanta helemaal niks voor, geen bakkie koffie te krijgen, dus we besloten naar de andere kant van de riviermonding te gaan, naar Witsand. Maar eerst moesten er nog een paar bloemetjes geplukt worden, want op nog geen 50 meter vanaf onze parkeerplaats stonden prachtige protea’s.
Alhoewel Witsand hemelsbreed amper één kilometer van Infanta verwijderd is, is het per auto méér als een uur hobbelen over onverharde weg: terug stroomopwaards langs de Breede Rivier naar Malgas, daar per pont de rivier over, en dan weer stroomafwaarts naar Witsand.
Dit pont bij Malgas is het enig overgebleven veerpont in Zuid Afrika wat door mankracht wordt voortbewogen.
In Witsand aangekomen hebben we veel walvissen gezien, meestal nogal ver weg, maar ook een paar die volop aan het springen waren. Maar walvissen zien, en walvissen fotograferen, dat is niet hetzelfde…
Iemand die hier ook wel eens gestaan zou kunnen hebben is de ons aller bekende Stef Bos, die was blijkbaar zo onder de indruk van Witsand dat hij er een liedje over heeft gemaakt.
Witsand is een redelijk dorp waar basisvoorzieningen als een bank, een benzinepomp, en een restaurantje aanwezig zijn. Dus daar hebben we gelijk maar iets gegeten, en begonnen daarna de terugreis: eerst een uurtje hobbelen over onverharde wegen tot in de buurt van Swellendam, en dan nog een klein uurtje tot huis.
Witsand is een redelijk dorp waar basisvoorzieningen als een bank, een benzinepomp, en een restaurantje aanwezig zijn. Dus daar hebben we gelijk maar iets gegeten, en begonnen daarna de terugreis: eerst een uurtje hobbelen over onverharde wegen tot in de buurt van Swellendam, en dan nog een klein uurtje tot huis.
Onderweg nog erg veel kraanvogels gezien in het kleurige landschap.
En met zo’n bosje bloemen thuiskomen, dan scoor je punten bij Rita!
Op Zondag is Rita met Leo richting Franschhoek gegaan, o.a. omdat er nog wat cadeautjes voor deze en gene gekocht moesten worden. De gekozen route voerde via de prachtige Franschhoek Pas.
Ik was er zelf niet bij, maar Franschhoek is gewoon een leuke plek om te bezoeken.
En even lunchen op het wijngoed Boschendal is ook nooit weg.
Op Zondag is Rita met Leo richting Franschhoek gegaan, o.a. omdat er nog wat cadeautjes voor deze en gene gekocht moesten worden. De gekozen route voerde via de prachtige Franschhoek Pas.
Ik was er zelf niet bij, maar Franschhoek is gewoon een leuke plek om te bezoeken.
En even lunchen op het wijngoed Boschendal is ook nooit weg.
Maandag stond in het teken van een nieuw speelkameraadje voor Sjors. Het merk is Labrador, 7 maanden oud, een vrouwtje (inmiddels is het een ‘het’) , en we noemen haar Saartje.
Hoe we eraan gekomen zijn is een heel verhaal, maar het komt erop neer dat zij van een bevriend stel komt. Frappant is het feit dat terwijl Leo 18 dagen hier was: Mara is overleden, haar as hier in de tuin is uitgestrooid, en er een nieuwe hond rondloopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten