Het verlies van Sjors hakt er natuurlijk behoorlijk in, maar Rita en ik hebben vrede met de genomen beslissing. En de vele reacties (waarvoor dank!) hebben ons daarbij enorm geholpen. Hij heeft ons verlaten zoals hij de laatste jaren was: waardig. Het blijft natuurlijk altijd een hond met een verhaal, maar de verhuizing naar Zuid Afrika deed hem goed. Waar Mara de nieuwe vrijheid en ruimte (soms teveel) genoot, was Sjors diegene die helemaal leefde voor enerzijds het alom aanwezige verse fruit, en anderzijds voor onze gasten. Hij was ’s morgens altijd present bij de gastenverblijven, wist precies in welke cottage gasten waren, was nooit opdringerig, maar wel nadrukkelijk aanwezig. Dat maakt het voor ons een stuk gemakkelijker: we weten dat hij hier echt gelukkig was. Maar inmiddels is ondertussen wel al de levende have die we uit Nederland meegebracht hebben, weg.
Onder het mom van: wie zijn eigen niet kietelt, die lacht nooit, hier een internet link die ik toevallig tegenkwam, een beoordeling van Mallowdeen Gardens via Tripadvisor.
En dan nog een paar foto’s, gestuurd door Februari-gasten:
Baie dankie vir `n heuglike verjaarsdag!
Herman en Juliana.
Herman vierde hier zijn 79e verjaardag!
En een foto genomen door Dick:
Van Klaartje en Bert ontvingen we een zeer uitgebreid verslag van hun vakantie in Zuid Afrika. We willen jullie het gedeelte wat op onze omgeving betrekking heeft niet onthouden:
We zijn dus vertrokken op donderdagavond 24 januari, een donkere, kille regenachtige avond waarop gans België besloot in de file te gaan staan. Gevolg: het plan om met de auto van mama en papa naar de luchthaven te gaan werd dus omgeruild voor een treinrit van Leuven naar Zaventem (gelukkig een fantastische verbinding). Na heel wat gehaast van Veltem naar Leuven, daar in mama's auto gesprongen naar het station gesjeest waar papa ons opwachtte met tickets voor de trein, en tien minuten later waren we weg... direct kunnen inchecken bij Ethiopian Airlines (goede maatschappij btw ondanks wat iedereen verwachtte :p en dat voor de helft van de prijs van normale tickets :p)
Na een tussenstopje in Parijs en een overstap in Addis Abbeba (dan zijn we daar ook alweer eens geweest) kwamen we dan vrijdag op de middag in Johannesburg toe. Ons vliegtuig had wat vertraging en we hadden niet veel overstaptijd naar onze andere vlucht naar Kaapstad, gelukkig hielp een kruier ons om de juiste incheckbalie te vinden en om ons voor te laten steken in de rij :-) zodat we nog meer dan op tijd aan de gate stonden. Op deze vlucht hebben we Sarel leren kennen, een man die manager is van een grootwarenhuisketen en die in een wijk buiten Kaapstad woont. Hij hielp ons een beetje de weg uit te stippelen die we zouden moeten rijden vanaf de luchthaven en gaf ons wat tips voor het links rijden, hij wist ons gelukkig ook te vertellen dat er geen voorrang van rechts in Zuid-Afrika is. Hij gaf ons zijn nummer, als we in de problemen zouden geraken, konden we altijd bellen.
Aangekomen in Kaapstad een beetje onder de indruk van de kleninschaligheid van de luchthaven daar maar vooral van de warmte die als een baksteen op ons viel. De man die ons zou opwachten voor de huurwagen, was er niet... die kwam op het Afrikaanse tijdstip, een kwartiertje later. Dus even moeten wachten maar dan toch onze fantastische Toyota Corolla Tazz (160.000km reeds) kunnen inladen. En dan vertrekken... links rijden, links schakelen, richtingaanwijzers die aan de andere kant staan... Bertje heeft eerst een paar toertjes gedaan op de parking, om wat te wennen. En dan direct de grote baan op... vanop de parking reden we recht de autostrade op, eerst aan 80 km per uur :-) de ruitenwissers gingen vlot op en af, de richtingaanwijzers daarentegen :-))) hihi. Maar na een tijdje volle gas richting Robertson. Het duurde eventjes eer we door hadden dat je daar op alle wegen 120/u mag tenzij anders aangegeven trouwens.
De weg naar Robertson was heel vlot, en we vonden (mede dankzij Sarel) de weg heel goed. Dik voorbij halfweg een lekkere pizza gegeten en een grote voorraad wijn ingedaan (de prijzen!!!). Rond een uur of negen kwamen we dan eindelijk aan in Klaasvoogds West, Mallowdeen Gardens... en zelfs in de duisternis zagen we onmiddellijk dat dit een paradijsje op aarde was. Drie rondavels opgetrokken rond een zwembad, temidden van een grote tuin met allerlei bloemen, planten en kruiden. Het water in het zwembad was nog steeds 27° en dus onmiddellijk een duik genomen... na zo'n reis onontbeerlijk. Een uurtje later lagen we al te pitten, weinig geslapen 's nachts en al die nieuwe ervaringen maken je heel moe. Pas om half tien opgestaan en vervolgens een zaaaalig ontbijt :-) pannekoekjes met vers fruit (de mango's daar zijn zooooo lekker!!) en vervolgens een eitje met groentjes en toast... mmmm... en dat alles omgeven door een fantastisch uitzicht, kleurige bloemen en kwetterende vogeltjes. Die dag hebben we enkel maar genoten van de zon, het water en een zacht bed.. Eventjes naar Robertson gereden voor wat inkopen. In de stad vielen direct de tegengestelden op: winkels waar amper goederen in de rekken stonden maar met heel lage prijzen, uiteraard enkel zwarte medemensen te zien in die winkels. En dan achter de hoek, de ge-airconditionde supermarkt met zelfs côte d'or chocolade, vol blanken... De Apartheid is dan misschien afgeschaft, het onderscheid blijft..
Op zondag beslisten we naar Hermanus te trekken, een stad aan de kust waar heel veel walvissen worden gespot, en ze hebben er uiteraard een hele cultuur rond gebouwd, met een walvis-alarmbel-trekker en al :-) overal souvenirwinkeltjes met walvisprullaria, marimba-spelers die de toeschouwers op de terrasjes entertainden, ik voelde me een beetje in Cannes ofzo. Dit stadje was toch niet echt ons ding, en aangezien er geen walvissen te bekennen waren (niet het seizoen) besloten we maar verder te trekken, op naar Betty's Bay, waar een colonie pinguins in een reservaatje bijeen zit. Die beestjes zijn trouwens supergrappig als ze rondwandelen maar ze stinken vreselijk! Na het bezoekje aan deze colonie op naar Hangklip, wat we niet gevonden hebben, maar uiteindelijk zijn we terechtgekomen in Pringle Bay, een stukje hemel op aarde. Een mooie baai, omringd door bergen, wit zandstrand, blauwe zee, en idyllische huizen achter de duinen, geen muur van beton dus zoals hier in België.. Enkel spijtig van het grijze (maar wel warme) weer, telkens de zon door de wolken piepte was het er nog wat mooier.
Maandag zijn we naar Cape Agulhas getrokken, dat is dus het meest zuidelijke punt van Afrika en daar komen de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan mekaar tegen. Niet dat dat iets speciaals doet, maat het is toch wel speciaal om daar zo eens te staan. Het is een mooie kust, niet meer, niet minder. Aangezien er daar dan toch niet veel te doen bleek, op naar Reservaat de Hoop. De vrouw aan de infobalie in Agulhas zei ons dat de weg geen probleem zou zijn, ook niet met onze kleine Corolla. Na enkele kilometers begonnen we dit toch wel in twijfel te trekken. 30 kilometer op onderharde gravel-roads. In het begin rijd je voorzichtig, na enkele kilometers begin je het zalig te vinden en waan je je een echte rally-piloot, maar na een dikke 20 km word je het dik beu en begint je poep pijn te doen van de schokkken. In het reservaat zagen we allerlei soorten bokkies (oa de bontebok), wilde struisvogels (heel zeldzaam blijkbaar), de bedreigde zwarte oesterpikker en nog een hoop andere beestjes. Bijna een slang overreden daar trouwens ook. Het reservaat op zich is ook zo mooi. Het zijn niet enkel de beestje maar de natuur is er zo kleurig, fleurig en geurig... De baaien omgeven door rotsen, met wit zand en blauwe zee... (koude zee!)) Onbeschrijfelijk! Nadien zijn we naar huis gereden en heeft Bertje de eerste keer gebraaid.
De volgende dag hadden we een rustdagje genomen, het enige wat we wilden doen was een wandelingetje in reservaat Vrolijkheid vlakbij Robertson en wat zwemmen en rusten en zonnen. De wandeling bleek iets langer dan verwacht en een pak zwaarder, was ook een beetje dom uiteraard van ons om om 2u 's middags te gaan wandelen :-) het heetste moment van de dag. Het duurde met andere woorden 10 minuten of het water dat we meegenomen hadden was al 40 ° of meer. Wel bokkies tegengekomen en struisvogels. Nadien naar de supermarkt en daar veel koud water gekocht en Bert heeft een reuzesaté gekocht voor op de braai 's avonds. Trots dat hij was met zijn halve meter vlees :-) (die hij dan uiteindelijk niet op heeft gekregen).
Woensdag zijn we naar Kaapstad getrokken, vroeg opgestaan en een 200 km gereden tot aan de opstapplaats van de kabelbaan naar de Tafelberg. Aangezien daar een rij van 100 m stond aan te schuiven besloten we dat dan maar zo te laten en op de hop-on hop off bus te springen om zo een toer door de stad te maken, Camps Bay, dan de Waterfront (zo een beetje een toeristische haven met honderd-en-één restaurantjes (zelfs een belg met stoofvlees) en natuurlijk veel winkeltjes en dure spulletjes), vervolgens naar de Compagnie-tuinen, het kasteel en zo weer naar de Tafelberg. Tot zover het hoofdstuk Kaapstad. Een leuke stad, maar in mijn ogen niet zoveel verschil met eender welke europese grote stad. Volgende stop was Cape Point, de uiterste punt van de kaap, vlak naast kaap de goede hoop, of ook de kaap der stormen. De weg naar ginder was leuk, langsheen kleine dorpjes langs de kust tot je op een ogenblik als het ware op het einde van de wereld komt. Geen huizen meer, en dan rij je een reservaat binnen, natuur domineert alles daar in de Kaap, van de tafelberg tot de uiterste punt. De laatste paar 100 m was te voet de doen, een klim naar boven met de wind die langs alle kanten aan je trekt, langs weerskanten water, en dan sta je daar aan de vuurtoren, tientallen meters boven het water met 350 ° rond je overal zee. Dat ze het daar eerst de Kaap der stormen hebben gedoopt, snap ik volledig. Het was een rustige dag en toch waaide je van je sokken (niet dat we die moesten dragen, veeeel te warm :-)) 's avonds weer naar huis gereden, en dat was een heel eind. Weer pizza gegeten en heel diep geslapen...
Vervolgens een rustdag, gaan varen op de Breee Rivier met de boot van wijngaard Viljoensdrift. Een heel leuk idee, je komt daar 's middags toe, proeft hun (heeel lekkere) wijnen, kiest een flesje uit, kiest een lunchpakket, zet je op de boot en je geniet van het uitzicht, eten en drank terwijl je op de rivier dobbert... Spijtig genoeg geen nijlpaarden, wel een zatte Bert nadien :-) de wijn was echt heel lekker maar de zon ook heel hard. Erg he, om 2u 's middags al zat zijn :-)) al moet ik bekennen dat het ook al wel een beetje naar mijn hoofd was gestegen.
Vrijdag zijn we naar Franschoek gereden, een mooi dorpje, ook weer heel toeristisch, met mooie winkeltjes, een leuke rit naar ginder, met veel spelende aapjes op de baan. Rondgewandeld en lekker gegeten. Nadien is Bertje naar de dokter geweest want hij had een allergische reactie op het één of ander, waarschijnlijk de zonnecrème. Een blanke dokter in een ijskoud kabinet (en dat met buitentemperaturen van 35 °) die nogal raar keek toen we binnenkwamen en die wenste dat hij in België woonde... Ik zou direct wisselen moest ik kunnen. Daarna was het Klara-verwentijd :-) een Afrikaanse Hout-massage in de Thermae van Rosendal (een spa-hotel-restaurant vlakbij Mallowdeen). ZALIG!!! De massage was niet met olie maar met een heerlijk ruikende crème en het meisje dat de massage deed gebruikte houten kegelvormige instrumentjes die ze over mijn rug liep rollen, mmmmm. Daarna zijn we voor de tweede keer in Rosendal gaan eten (Bertje de eerste keer Springbok, die blijkbaar fantastisch was). De koks daar waren blijkbaar belgen, die allerlei invloeden in hun schotels vermengden, en lekker dat dat was :-). Heel romantisch bij zonsondergang de lekkerste wijn van de vakantie gedronken (de eigenaars van Rosendal hadden ook hun eigen wijngaard die ze als hobby bewerkten, de wijn was heerlijk, maar spijtig genoeg niet te verkrijgen in de winkel).
De volgende ochtend was de laatste ochtend in het paradijslijke Mallowdeen Gardens (www.mallowdeen.com kijk en kwijl), met veel spijt in ons hart verlieten we 'onze' rondavel en namen we afscheid van Wim en Rita (de gastheer en gastvrouw) en Rietje en Jack (onze 'buren'). In onze Toyota reden we de laatste 200 km naar Kaapstad terug om daar op het vliegtuig te stappen richting Johannesburg.
Hun vakantiefoto’s zijn te bewonderen op: http://picasaweb.google.com/klara.verlinden/ZuidAfrika
Dit is één van de vele schitterende plaatjes die Klara hier gemaakt heeft:
Morgenvroeg zetten we de week in met een sollicitatiegesprek: we zijn op zoek naar een nieuwe tuinman. En misschien gaan we ook nog even langs het asiel…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten