Heftig!

Eigenlijk had het een rustige winterweek moeten zijn, met mooi weer waarbij ’s middags de trui uit kan. Voor een groot deel kwam dat ook uit, alleen begonnen we met een stevige storm van maandag op dinsdag, die mij bijna de hele nacht uit bed gehouden heeft. Alles is gelukkig overeind gebleven.

En er was nog een ander akkevietje: we hadden al een tijd in de gaten dat één van onze personeelsleden niet lekker paste in de groep. Nu is de arbeidswetgeving hier niet erg afwijkend van die in Nederland, en iemand ontslaan om vage redenen is nog niet zo simpel. Maar er zijn zware overtredingen die ontslag op staande voet rechtvaardigen. En daar hadden we toch duidelijk wel mee te maken: we hebben donderdagmorgen één van onze tuinmannen ontslagen: hoofdreden was dat we er achter gekomen waren dat hij op ons perceel voor eigen gebruik ‘dagga’ (hennep) aan het kweken was. We wisten dat hij een gebruiker was, hebben met hem gepraat, hebben met zijn moeder gepraat, maar het heeft allemaal niet geholpen.

Het feit dat hij de zoon is van Poppie, onze onvolprezen hulp in huis, maakte de hele zaak nog gecompliceerder. Poppie liep huilend door huis, en de rest van de familie kwam ook langs om te proberen om de zaak weer recht te praten. Maar voor ons was de grens duidelijk overschreden. Het meest frustrerende van dit verhaal is dat we het helemaal niet begrijpen: hij had voor onze begrippen een goeie baan, met een goed salaris, in vergelijking met de hier gangbare norm, en werd goed behandeld.

Ondertussen runnen we hier ook nog Bed & Breakfast, en dan gebeurt het zomaar dat er gasten achterom rijden. Dinsdag kregen we na vijven een telefoontje van een Noors echtpaar: die waren vanaf Oudtshoorn onderweg naar Robertson, en wilden graag bij ons overnachten. Dat kon, er was één klein probleempje: we waren al ruim een half jaar bezig om een oplossing te vinden voor gasten die wat kleding wilden wassen en geen ruimte hadden om de was op te hangen om te drogen. Uiteindelijk, na lang zoeken, hebben we daarvoor een oplossing gevonden: een uittrekbaar waslijntje voor boven het bad, zoals je in de luxere hotels wel ziet. Ik heb het even opgezocht: die dingen hebben we (via internet) in Mei besteld en kwamen vorige week aan. Ik heb die dingen gelijk in de badkamers aangebracht, waarbij natuurlijk zo links en rechts een paar gaatjes geboord moesten worden. Om een lang verhaal kort te maken: na het telefoontje van die Noren was het in gestrekte galop naar één van de huisjes om de badkamer vlug schoon te maken. En om al die andere noodzakelijke handelingen te verrichten als we onverwacht gasten krijgen: de boiler moet aangezet worden; idem dito voor de koelkast, de zwembadverlichting moet aan, vers fruit en verse bloemetjes op de kamer. Maar wij hebben wel iets met Noren: we hebben ze vaker gehad en het heeft altijd geklikt, en zo ook deze keer.

Afgelopen donderdag hadden we Lieke Weerdenburg (dochter van Hans, óók voormalige gast) hier te gast, die we voor het laatst een aantal jaren geleden op de Eindhovenseweg bij Hans van Mierlo op een verjaardagsfeestje ontmoetten. Lieke heeft via de hotelschool in Maastricht hier in Kaapstad 5 maanden stage gelopen, en is inmiddels al weer terug in Nederland.

Ons weekend was eigenlijk best wel een lekker lui winter-weekend. Vrijdag hadden we hier Astrid en Jan op bezoek, Zaterdag begon het te regenen, zondag regende het nog steeds. Kwam ons niet verkeerd uit, want we waren juist bezig om het contact met ons vaderland in stand te houden: we hadden via via 3 seizoenen van Gooische Vrouwen op (illegaal gekopieerde) DVD’s gekregen, en die zijn allemaal door de DVD-speler gegaan!

Komende week staat het jaarlijkse personeelsuitstapje op het programma.

Adempauze

In meerdere opzichten: allereerst laat de winter zich momenteel van zijn beste kant zien: wolkenloze hemels, geen wind van betekenis en middagtemperaturen rond of even onder de 20 graden. Voor ons ideaal weer voor wat tuinieren en algemeen onderhoud.

Dan hebben voor het tweede weekend achter elkaar geen gasten gehad: twee weekenden achter elkaar uit kunnen slapen, een luxe die we binnenkort weer erg zullen gaan missen. Gewoon een weekend lambuilen, vrienden/kennissen ontmoeten, en weer eens een boek voor de dag halen.

Of een uurtje ergens in de tuin gaan zitten en naar dit soort tafereeltjes gaan zitten kijken.

Voor Saartje en Koos maakt het allemaal niet zoveel uit: alleen begint het spelen voor hun in het weekend gewoon een beetje later, maar daar lijken ze vrede mee te hebben.

En zo nu en dan komen er, meestal redelijk onverwacht, gasten. Zoals komende donderdag: gasten uit Geldrop nog wel!

Kapok!

Het kon niet uitblijven: neerslag, dalende temperaturen, dan krijgen we hier sneeuw op de bergtoppen. Kapok noemen ze dat hier, om nog maar eens aan te geven hoezeer de geschiedenis hier verweven is met Nederlands Oost Indië.

Dinsdagmiddag klaarde het even op en konden we deze foto maken.

Het duurde tot donderdag voordat het weer opklaarde en we een mooi plaatje van de sneeuw konden maken.

Diezelfde dag hadden we ook rijp op de grond.

En dan weten we dat het koud is, want kouder wordt het hier niet.

Inmiddels is het weer helemaal opgeklaard en zitten we alweer een paar dagen buiten in de zon te lunchen, met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond.

Verder zijn we bezig geweest met voornamelijk winterklussen, zoals het schilderen van patio-meubels, stekken, en groot onderhoud.

In het woonstel hebben we een vochtprobleem, en na de afgelopen regenperiode, waarbij we het plafond open gemaakt hadden om te kijken waar het vocht vandaan komt, weten we nu (denken we) wat het probleem is, en werken we aan een oplossing.

En we zitten in het snoeiseizoen: hier is Rita bezig om een redelijk uit de kluiten gewassen oleander te snoeien.

Wat jullie waarschijnlijk niet weten: het noodweer waar wij de afgelopen weken over zeurden is achteraf bekeken grotendeels aan ons voorbijgegaan, maar alleen al in Kaapstad heeft het ruim 36.000 mensen getroffen. Verderop noord is de Westkust zwaar getroffen met dorpen (Vredendal met name) deels overstroomd en van de buitenwereld afgesloten.

Nog steeds koud!

Het verhaal wordt ééntonig, maar de koude blijft maar aanhouden. Gisteren en vandaag volop regen gehad, en ook voor morgen en overmorgen is de voorspelling koud en nat, met nachttemperaturen van dicht tegen het vriespunt.

En verder zijn er geen schokkende feiten te vermelden. Waar we vorige week mee bezig waren, daar zijn we verder mee gegaan, donderdag weer eens kans gezien om er een dagje ertussenuit te gaan. En waar zijn we naar toe geweest: naar de dierentuin. Dit had een reden: vorig jaar zijn we begonnen met een personeelsuitstapje. Toen zijn we op verzoek van ons personeel naar zee geweest, en dit jaar kwam het verzoek om naar een dierentuin te gaan. Nu is er in de West-Kaap één dierentuin, in de buurt van Stellenbosch, en daar zijn we eens rond wezen kijken. Gewoon om wat vooronderzoek te doen: hoe lang is het rijden, hoe lang kan men zich daar vermaken, kunnen we daar ook nog wat eten, en dat soort dingen. Daar zijn we nu helemaal uit, dus nu is het alleen nog een datum prikken. Dit doen we in overleg met Han en Jan, die hier tijdens onze afwezigheid op het beestenspul passen.

Hier is Jurie bezig om de poort van de Japanse tuin te verven.

Tussendoor ook nog even de grapefruits controleren!

Gisteren was zo’n verschrikkelijk koude en miezerige dag, dat we de hele dag zo ongeveer voor de tv hebben gezeten. Via de al eerder genoemde Han & Jan, die vorige maand nog in Nederland in waren, hadden we alle 7 afleveringen van de serie Stellenbosch op dvd gekregen, en we hebben het gepresteerd om die op één dag te bekijken. We waren overigens best wel onder de indruk van de serie, die best wel een goed beeld schetst wat betreft de problematiek hier op het platteland, vonden wij.

Vandaag begon ook weer met regen, maar laat in de middag klaarde het gelukkig even op. Toen zijn Rita en Yvonne nog even wezen wandelen bij ons achter de bergen in. Niet verkeerd eigenlijk, om het Pat Busch Nature Reserve zo ongeveer als buurman te hebben.

Ondertussen kreeg ik onverwacht bezoek:

Ik loop naar de keuken, hoor een klap, zie een explosie van glassplinters, en een wolk van veren. Wat bleek: een duif vloog pardoes binnen door het keukenraam, om aan de andere kant van de keuken, 8 meter verder, tegen de muur tot stilstand te komen. Zwaar gewond, bleek toen ik eenmaal besefte wat er gebeurd was.

Eerst de duif met behulp van een handdoek naar buiten verhuisd, naar een plek ver van een viertal zeer geïnteresseerde huisdieren, en toen werkelijk de hele keuken schoon moeten maken: er lagen overal glassplinters en veren. Het was inmiddels al donker toen we het raam met karton dicht hadden, om de grootste koude buiten te houden. Morgen dus eerst maar een nieuwe ruit en stopverf halen!

Overigens is het niet allemaal kommer en kwel hier, alleen hebben wij een beetje moeite met een dag zonder zon. Maar er zijn ook ontwikkelingen die ons goed doen: we krijgen al veel aanvragen en daadwerkelijke boekingen voor het komende seizoen. We hebben zelfs al mensen teleur moeten stellen die in November bij ons wilden komen logeren, maar helaas (voor hun) waren we nét op die datum al vol. Er zijn al boekingen voor volgend jaar Maart, April, en zelfs Juni! En ook afgelopen weekend hadden we weer gasten: en die wisten ons te vertellen dat de walvissen weer terug zijn. Hun vorige overnachtingadres was aan de zuidkust (De Hoop Nature Reserve), en daar hadden ze al volop walvissen gezien. Het officiële walvisseizoen loopt hier van Julie t/m December, en het feit dat ze er weer zijn is voor ons een teken dat het nieuwe zomerseizoen eraan zit te komen.