Weer verniel Kaap

Zo luidde de vette krantenkop op vrijdag 14 November. Vrij vertaald: ‘het weer is bezig om de Kaap te vernielen’. En is er tot op zekere hoogte in geslaagd, het noodweer van de afgelopen dagen heeft zijn tol geëist. Met name de streek rond de Hex-rivier (De Doorns), Montagu, en de hele Breede Rivier Vallei (Worcester, Robertson, Swellendam, Witsand, en alles wat daartussen ligt). De elementen hebben ook schade aangericht bij ons.

Afgelopen Maandag waren de weersvoorspellingen voor de rest van de week minder gunstig, en Rita en Hennie besloten om een dagje naar Stellenbosch te gaan. Amper een wolkje aan de lucht, de dames hebben een leuke trip gehad.

Dinsdag begon het te waaien, en behoorlijk stevig: meestal een teken van ander weer op komst. Maar één van de voordelen van het wonen in een wijnstreek is: wijnkelders bezoeken kan natuurlijk (bijna) altijd! Amper terug van onze wijnsafari (Weltevreden, Bon Courage, Springfield) of het begint ook nog te regenen, en niet zo’n beetje. Woensdag rond het middaguur hadden we al zo’n 100 mm in onze regenmeter opgevangen. En ’s nachts weinig geslapen…

Woensdag middag om een uur of één ’s middags vertrokken Hennie en ik naar het vliegveld, voor Hennie zat de vakantie erop. De regen was even iets minder, maar de wind was nog alom aanwezig. Bij Paarl komen we uit de tunnel, en dan gaat de weg over een hoog viaduct, waar altijd gewaarschuwd word voor windstoten. We zijn driekwart het viaduct over, of we moeten stoppen: er ligt een vrachtwagen over de weg, finaal omver gewaaid.

(Excuses voor de kwaliteit van de foto’s deze keer, ze zijn allemaal afkomstig van de website van onze krant.)

Angstige minuten hebben we doorgebracht op die brug, terwijl rukwinden duidelijk voelbaar aan de auto plukten. Uiteindelijk konden we erlangs.

’s Avonds terug in Robertson begon het weer hevig te regenen. Wederom nauwelijks een oog dichtgedaan, en ’s morgens om een uur of zes begon het water via de badkamer het huis in te lopen. De zwembadpomp moest er aan te pas komen om het gevaar te bezweren. Ondertussen hadden we ook nog vier gasten, dus om half acht gauw wat droge kleren aan en moesten er ontbijtjes gemaakt worden. Die gasten waren overigens twee oud-spelers van Vitesse, die hier met hun vrouwen op vakantie waren, en waarmee we gezellig gekeuveld hebben. Maar toen die weg waren weer gelijk de regenjas en laarzen aan, om al snel te beseffen dat we deze strijd niet konden winnen: van alle kanten kwam er méér en méér water op ons af. Ten einde raad heeft Rita de buurman gebeld, en binnen 5 minuten reed een bakkie achterom met een man of 5, met de schop in aanslag. Met man en macht is er gewerkt om het water om ons huis heen te leiden, wat uiteindelijk ook gelukt is. Donderdag avond gingen we de nacht in met een pomp die elk uur ongeveer 10 minuten moest pompen om de slaapkamer droog te houden: het regende nog steeds. Het aan- en afzetten van die pomp gebeurt handmatig…

Pas vrijdagmorgen hield het op met regenen: we hadden weer 95 mm in de regenmeter, oftewel 195 mm (onze gemiddelde jaarlijkse regenval) in een tijdsbestek van 60 uur. De ravage was behoorlijk: veel wegen/paden weggespoeld, overal sloten gegraven dwars door wegen, grasperken, bloemborders, en overal modder.

Hoe we het voor mekaar gekregen hebben, weet ik niet, maar op dit moment zitten we vol, met gasten die niet uitgepraat raken hoe mooi het hier is, en geen notie hebben waar wij doorheen gegaan zijn de afgelopen dagen om überhaupt gasten te kunnen ontvangen!

Een paar foto’s uit de kranten van de afgelopen dagen, om een indruk te geven van wat hier aan de hand was/is:

Robertson: Voortrekkerstraat

Robertson: van Zyl straat

Robertson Wynkelders

Robertson: NGK Kerk Robertson Oost

Robertson: overstroomde wijngaarden

Ook het nabijgelegen Montagu is zwaar getroffen: pas sinds gisteravond is de belangrijkste ontsluitingsweg naar Ashton weer open. Maar Montagu-West is nog steeds van de buitenwereld afgesloten.

Avalon Springs, het bekendste hotel van Montagu, overstroomd.

Hé, kennen we die niet ergens van?

Wat er op zo’n moment gebeurt is dat dingen escaleren: hier bij ons werd de vallei doormidden gedeeld door de wassende Klaasvoogs rivier. Rosendal was op een gegeven moment afgesloten van de buitenwereld, en op dit moment is de verbindingsweg tussen Klaasvoogds West en –Oost niet begaanbaar. De Klaasvoogdsrivier mondt uit in de Breede Rivier, en die gaat uiteindelijk zijn naam eer aan doen:

Kambatie, een gasthuis aan de Breede Rivier in Swellendam,

Verder stroomafwaarts in Malgas: overal overstroomde huizen.

Wat ons betreft is de schade voorlopig beperkt gebleven: het gaat een paar weken kosten om de infrastructuur weer te herstellen, er moeten weer een aantal vrachtwagens steenslag besteld worden, maar daar komen we wel overheen.

Waar was ons personeel? Een verhaal op zich, kom ik later op terug. Maar op de kritieke momenten was het Rita en ik. En vooralsnog lijkt de schade in materieel opzicht mee te vallen, maar er is hier de afgelopen dagen gehuild, uit pure ellende. En zoiets laat sporen na, en stof tot nadenken...