Veel bij te praten...

Op dit moment zit Rita in een vliegtuig ergens tussen Amsterdam en Dubai, waar ze rond middernacht aankomt. Een paar uur later vertrekt ze daarvandaan richting Kaapstad, waar we elkaar morgen zo rond het middaguur weer ontmoeten. En als er iets zeker is, dan is het wel het feit dat we elkaar veel te vertellen hebben, ook al hebben we dagelijks telefonisch contact gehad. Het relatief korte ziekbed en toch eigenlijk wel compleet onverwachte overlijden van haar moeder, voorbereidingen voor de begrafenis, de begrafenis zelf, en alles wat er daarna nog geregeld moet worden, niet in de laatste plaats voor Wim, die jarenlang en tot het laatste moment voor Rita's moeder gezorgd heeft, daar zitten hele en soms behoorlijk gecompliceerde verhalen aan vast.

En juist op de avond dat ik Rita naar Kaapstad had gebracht om naar Nederland te gaan, kwam ik geheel onverwacht nogal pijnlijk in aanraking met een andere kant van Zuid Afrika. Amper terug vanuit Kaapstad kreeg ik een telefoontje dat er nogal wat herrie was bij de huisjes die wij aan onze medewerksters Elsie en Clara verhuren. Ik erheen in ons bakkie, en daar waren inderdaad een man of acht, behoorlijk dronken, waarvan ik er een aantal goed kende, allemaal mensen die bij buren van ons werken. Ik met Elsie gepraat, de mannen gingen er met hun bakkie vandoor, en ik reed weer naar huis. Een kilometer verder stonden ze me op te wachten, de weg blokkerend. Nietsvermoedend draai ik mijn raampje open en voor ik het weet heb ik drie vuisten in mijn gezicht. Toen ze me uit de auto probeerden te sleuren wist ik door gas te geven via de berm weg te komen.

Het hele voorval was voor mij nogal traumatisch, en dat werd de dagen daarna eigenlijk alleen nog maar erger, met name door een zeer onbevredigend politieonderzoek wat volgde, en de laconieke houding van enkele van onze buren. Hierbij moet ik gelijk zeggen dat de overgrote meerderheid van onze buren alles heeft gedaan om mij te helpen en te steunen, maar een paar zijn wat mij betreft verschrikkelijk door de mand gevallen. Kortom, als Rita en ik elkaar morgen ontmoeten, dan hebben we allebei iets meegemaakt wat sporen achter laat. Veel bij te praten dus.

P.S.: Mede door al dit gedoe zijn we er helemaal niet aan toe gekomen om de talloze binnengekomen emails te beantwoorden. Mede, want er zijn gelukkig ook positieve dingen te vertellen:

• We hebben nog steeds erg veel gasten: met name de weekends is het nog steeds volle bak;
• We zijn druk met het oogsten van olijven: de afgelopen 2 weken hebben we 1/4 ton (klinkt beter als 12,5 kistje van 20 kg) geplukt en daar zijn we de komende weken nog wel mee bezig!