Afrika wint weer…

Een veelgebruikte uitdrukking in Wilbur Smith’s boeken, en wij kunnen ons precies voorstellen wat hij er mee bedoelt. De week begon al niet goed, het ging wéér mis met de deur van de tuinschuur. Die was vorige week eindelijk gerepareerd, viel er gelijk met kozijn en al weer uit en werd weer gerepareerd. We mochten hem 2 dagen niet gebruiken, want de cement moest goed uitharden. Maar maandagmorgen maakte ik hem open en gelijk kwam het kozijn weer los van de muur. E.e.a. is inmiddels weer hersteld, maar op zo’n manier dat de betreffende deur wellicht in de toekomst de weblog weer haalt… Verder zijn we maandag op een keuken uit geweest. Dat werkt in Zuid Afrika anders als in Nederland, er zijn hier namelijk geen keukenboeren waar je naar toe gaat, in de toonzaal rondkijkt, je wensen kenbaar maakt, schrikt van de prijs, je wensen aanpast, een keuken bestelt met alles erop en eraan, en klaar is kees. Hier ga je voor een keuken naar een ‘schrynwerkery’, een timmerbedrijf wat voor jou een keuken op maat in elkaar timmert. Dat beperkt zich tot de boven- en onderkastjes, en het aanrechtblad. Voor de spoelbakken en kranen moet je vervolgens naar de loodgieter, en apparatuur zoals kookplaat, oven, koel/vrieskast wordt normaal gesproken verkocht door meubelwinkels, alhoewel er sporadisch witgoed-zaken te vinden zijn. Overigens is een groot gedeelte van de apparatuur niet leverbaar voor inbouw. De baas van het timmerbedrijf is bij ons geweest en we hebben de tekening en de gewenste materialen doorgenomen. Woensdag zou hij met een prijs komen. Wij hoorden maar niks en belden hem donderdag. Er was vanalles tussengekomen maar vandaag zouden we de prijs krijgen. Weer niks gehoord.
De aannemers (‘bouers’ heten die hier). We zijn nog in onderhandeling met twee bouers, en hebben nog steeds geen definitieve prijs gekregen. De ene komt met een vage opgave in de trant van “als het meevalt kost het bedrag x, maar het kan ook op bedrag y uitkomen.” Het lijkt erop dat hij werk genoeg heeft en zich niet echt wil binden aan een vaste prijs. Nummer twee wil persé wachten totdat hij alle prijzen binnen heeft (er komen nogal wat onder-aannemers aan te pas) , en dat kost tijd. Met name de door ons graag gewenste dakbedekking (riet) lijkt een groot probleem te worden.
Ook het hele verhaal van het wijzigen van de bestemming / bouwvergunning beleeft woelige tijden en er zijn nog geen vorderingen te melden. In gedachten houdend dat in de maand december hier alles plat ligt i.v.m. zomervakantie beginnen we ons voorzichtig voor te bereiden op een behoorlijke vertraging in de planning.
Dan is er nog altijd de onzekerheid over het verdwijnen van onze poes. Vorige week heeft Rita een advertentie gezet in het lokale weekblad, en we krijgen op de meest onverwachte momenten (’s morgens om 06:30 bijvoorbeeld) telefoontjes van mensen die denken dat ze onze poes gezien hebben. Uiteraard gaan we gelijk achter elke tip aan, maar tot op heden hebben we hem nog niet gezien.
Heel opwekkend was deze week dus niet, maar we hebben gelukkig voldoende gelegenheid het betrekkelijke van onze tegenslagen te beseffen. Als we het helemaal niet meer zien zitten, dan zetten we de tv aan. En of het nu Twee Vandaag, het NOS Journaal, of Nova is, het blijkt allemaal nog erger te kunnen. Met name het nederlandse weerbericht blijft smullen!
Maar het is hier niet alleen kommer en kwel. We zijn afgelopen week op bezoek geweest bij één van onze toekomstige buren: het Vrolijkheid Natuurreservaat. We hebben daar lekker gewandeld en vanuit een ‘bird hide’ (een schuilplaats van waaruit je vogels kunt observeren) de volgende foto gemaakt:

De heuvel op de achtergrond (rechts van het midden) is de hoogste van de “Three Hills”.