Niet veel te melden

Voor de afwisseling is er eens een keer niet zo heel veel te melden. Alles ging zo rustig zijn gangetje. Cheeky, onze jongste poes is vrijdag onder het mes geweest, ze is “reg gemaakt”, zoals ze dat hier noemen. Ze heeft de ingreep goed doorstaan en sjouwt en miauwt al weer vrolijk rond. Gistermiddag was ze buiten, en Rita vond dat ze zich een beetje vreemd gedroeg. Ook hoorde ze een sissend geluid en zag dat Cheeky oog in oog stond met een slang. Die lag languit op de dorpel tegen de voordeur aan. Rita mij erbij gehaald en vlug alle beesten naar binnen gedirigeerd. Ik heb nog een paar foto’s gemaakt, maar daar is niks van terecht gekomen, veel te ver weg (om begrijpelijke redenen..). Hij was heel mooi getekend, en een centimeter of 70 lang. Het slangenboek erbij gehaald, en het was onmiskenbaar een jonge pofadder, een van de dodelijke slangen die hier voorkomen. Ik had geen idee wat met zo’n beest aan te vangen, en we hebben Herman, de dappere buurman van twee verder, erbij gehaald. Die arriveerde met een grote schoffel en na een korte worsteling moest de slang het onderspit delven. We hebben hem gelijk maar gecremeerd. Dus dat was weer genoeg opwinding voor een zaterdagmiddag!
Gisteravond zijn Tonnie en Huib weer teruggekeerd vanuit Kaapstad. Weer veel gezien en veel gekocht. Ze blijven nog ruim één week hier.

Eerste signalen van herfst

We hebben er weer een drukke week opzitten, met name hard gewerkt in de tuin. Het kwam dus eigenlijk niet zo slecht uit dat de eerste tekenen van de herfst zich aandienden in de vorm van lagere temperaturen. Zo laag dat we ’s morgens de lange broek weer voor de dag moesten halen. Inmiddels is de temperatuur weer gestabiliseerd zo tussen de 25 en 30 graden, niet verkeerd dus. Wel hebben we besloten om voor het personeel de wintertijd weer in te voeren: werken van 8 tot 5 in plaats van 7 tot 4. Maar met name de nachttemperaturen nemen af en dalen soms al onder de 10 graden. We merken dat de tegelvloeren in bad- en slaapkamer koud beginnen aan te voelen, en dat het langer duurt voordat er heet water uit de kraan komt. Herfst en winter gaan voor ons een drukke tijd worden. Veel planten die door pure onwetendheid op de verkeerde plaats terechtgekomen zijn, moeten worden verplaatst, en we willen grotere bomen gaan planten.

Huib is in eerste instantie druk geweest met het stekken van protea’s en het rooien en stekken van bamboe. Het stekken van protea’s en bamboe is een probeersel, we hebben geen idee of dat gaat lukken. Tonnie heeft al de uitgebloeide bloemen uit onze lavendel geknipt, en nog een hele hoop bloemen geoogst waar ze samen met Rita bundeltjes van heeft gemaakt.


Lavendel knippen

Dan hebben Huib en Rita een 100 jaar oude Plumbago gesnoeid


Plumbago

Alleen al uit worstelschot hebben we ruim 30 nieuwe plumbago’s!

Bij vrienden mochten we nog een aantal grote rozenstruiken ophalen. Die zijn inmiddels teruggesnoeid en ingekuild.


Tonnie en Huib in gevecht met de rozen

Ik ben ondertussen met hulp van onze tuinmannen bezig geweest om een stuk grond in te richten als kwekerij. De kweektunnel begint vol te raken, en voor de meeste planten hebben we niet meteen een definitieve bestemming. Dus hebben we een stuk grond schoongemaakt, besproeiingswater er naartoe gebracht, en de eerste planten staan er al.


Kwekerij

Het hele bouwgebeuren vordert gestaag, al vinden wij zelf dat het allemaal wel een beetje érg lang duurt. De stukadoors zijn klaar, wél moet in de braaikamer nog de vloer afgesmeerd worden.


Zo ziet de braaikamer er nu uit.

Nu gaan we de afwerkfase in, elektra moet worden afgemonteerd, sanitair moet nog worden afgehangen, kasten en keukens moeten in elkaar worden getimmerd, er moet nog geschilderd worden, het zwembad moet afgewerkt worden, en er moet nog de nodige bestrating komen.

Voorzichtig denken we om in juni te openen. Dan zijn er in Robertson de jaarlijkse wijnfeesten, en daar zouden we graag een graantje van meepikken. Maar we maken er geen halszaak van. Wij denken dat het goed is een mikpunt te hebben, misschien lukt het, en misschien ook niet. Wel zijn we gisteren maar vast naar een veiling geweest van tuinmeubilair. We hebben daar een stuk of 18 stoelen en 2 bijzettafels gekocht, we zoeken nog een stuk of 6 eettafeltjes en 4 ligbedden voor bij het zwembad. Daar lopen we nog wel een keer tegen aan.

Tonnie en Huib zijn vandaag vertrokken voor een trip naar de Westkust en Kaapstad. Ze denken vandaag over een week weer terug te komen. Dus zijn we weer met ons tweetjes, alhoewel dat ook betrekkelijk is. Vanmorgen alweer bezoek gehad, morgen komen Astrid, Jan en Floris (uit Somerset West, daarvoor uit St Oedenrode) op visite. Dinsdag is hier een nationale feestdag (Dag van de Mensenrechten), en de weersvoorspelling is goed. Op het eerste gezicht geen slecht vooruitzicht, maar er schuilt een addertje onder het gras. Zo’n feestdag midden in de week betekent dat we in principe 2 maandagen hebben, oftewel 2 dagen van mogelijk zeer lage tot geen productiviteit. De hele wereld denkt dat AIDS het grootste probleem van Afrika is, maar wij weten inmiddels wel beter. Aids is natuurlijk een groot probleem, mar alcoholmisbruik is hier zo algemeen dat wij absoluut geen idee hebben hoeveel man personeel er morgen (maandag!) op zal dagen, en zo ja, in welke staat. En in dit geval geldt hetzelfde voor aanstaande woensdag. Onze aannemer is zelfs zover gegaan om zijn personeel maandag i.p.v. dinsdag vrijaf te geven. Volgens de letter van de wet kan hij dat niet doen, maar een week waarin de maandag en woensdag improductief zijn, de dinsdag vrij, en de vrijdag slechts voor de helft gewerkt wordt, én helemaal uitbetaald moet worden, dat is gewoon niet meer haalbaar. We hoorden vandaag dat onze buurman over gegaan is op een andere benadering: zijn personeel (wat op komt dagen) moet ’s maandags een blaastest doen, en diegenen die de norm overschrijden kunnen (onbetaald) naar huis. Wij vinden het erg jammer dat dit soort toestanden buiten beeld blijven van de gemiddelde tv-kijker, maar proberen ons best te doen om door middel van communicatie duidelijk te maken dat (wij denken dat) men niet goed bezig is. Tot volgende week!

Terug van vakantie

We zijn weer terug van vakantie, en we hebben het “verskrikkelik geniet”, maar daarover later. Eerst even terug naar eind februari. Die maand was hier ontzettend droog en heet, en de bosbranden kwamen steeds dichterbij. Zó dichtbij zelfs, dat de zon erdoor verduisterd werd.


Bosbrand

Binnen moesten weer vroeg de lampen aan, en ’s avonds zagen we duidelijk de vuren op de toppen van de bergen achter ons. Gelukkig hoeven we ons niet al te druk te maken over onze veiligheid, we zijn langs alle kanten omgeven door boom- en wijngaarden, die besproeid worden, en daardoor niet zullen branden. Maar beangstigend is het wel, met name het vuur op de bergen als je naar bed gaat. Er wordt overigens niet geblust, simpelweg omdat men er niet bij kan komen. Pas als woongebieden in gevaar komen, dan rukt de brandweer uit. Voor de flora zijn deze branden overigens niet schadelijk, mits ze niet te vaak optreden. Zaden van veel gewassen die hoog in de bergen groeien ontkiemen pas als er vuur overheen is geweest.

We zaten dus met een grote partij ingekochte plantjes, en met vereende krachten zijn we aan de gang gegaan om alles te verpotten. Dankzij Huib weten Willem en Hans, onze tuinmannen, hoe dat moet.


Huib en de tuinmannen

Tineke en Dick kwamen nog even langs op de terugweg van hun vakantie, op weg naar het vliegveld om terug naar Nederland te gaan. Na hun verblijf bij ons in begin februari zijn ze een aantal dagen in de buurt van Kaapstad gebleven, om vervolgens de Tuinroute (de zuidkust) te gaan doen. Ook zij zijn naar het Addo olifanten park geweest, en zijn o.a. een tijd in Wildernis gebleven, een badplaats waar wij ook al eens geweest zijn, en die ons ook erg aansprak. Zo erg dat we daar serieus naar huizen zijn wezen kijken. Maar dan praat ik over een jaar of 3 geleden.


Tineke & Dick, Tonnie & Huib

En toen zijn we uiteindelijk, na meer als twee jaar, weer een op vakantie gegaan. Vrijdag 3 maart vertrokken we richting Kaapstad. We hadden e.e.a. redelijk goed voorbereid: we wilden een dag of twee ergens aan de zee zitten, een dag of twee ergens in de buurt van de Kirstenbosch botanische tuinen, en nog een dag of twee in het centrum van Kaapstad. We streken neer in Seapoint, een zuid-westelijke buitenwijk van Kaapstad. ’s Avonds lekker uitgewaaid op de boulevard. Op zaterdag gingen we de stranden ten zuiden van Kaapstad verkennen. Het weer was erg mooi, en de stranden zo mogelijk nog mooier. Voor aspirant-bezoekers: de stranden van Clifton en Camps Bay doen erg denken aan de spaanse en franse stranden, compleet met palmbomen en drukke boulevards. Een klein verschil is echter wel de temperatuur van het zeewater: komt nooit boven een graad of 15! En dat is erg koud als de buitentemperatuur zoals in ons geval boven de 30 graden ligt.


De boulevard van Camps Bay

Van daaruit zijn we zuidelijk gereden, richting Kaap De Goede Hoop. Daar waren we al eens eerder geweest, tijdens ons eerste bezoek aan Zuid Afrika, ruim 10 jaar geleden. Toen was het herfst, zwaar bewolkt en het stormde. Nu was het prachtig weer, alleen stond er weer een stormachtige wind, iets wat daar normaal is. De bijnaam ‘Kaap der stormen’ is niet voor niets ontstaan. Op het hoogste punt van rots bij Kaap De Goede Hoop staat een oude vuurtoren, en het is een forse klim om daar te komen.


Op weg naar de vuurtoren


Rita bij de vuurtoren


Wim bij de vuurtoren

Daarna weer omlaag en naar de eigenlijke kaap.


Rita bij Kaap De Goede Hoop


Wim bij Kaap De Goede Hoop

Overigens is Kaap De Goede Hoop niet het meest het meest zuidelijke puntje van het Afrikaanse continent, wat veel mensen denken. Dat is Kaap Agulhas, ligt ongeveer anderhalf uur rijden van ons vandaan, in puur zuidelijke richting.

Op zondag zijn we verhuisd naar ons 2e vakantie adres. We hadden daarvoor een pension uitgekozen wat ligt in de wijk Constantia, op loopafstand van de Kirstenbosch botanische tuinen. ’s Middags gingen we op excursie naar Robbeneiland, een klein eiland zo’n 10 km uit Kaapstad ligt, en lange tijd als gevangenis heeft gediend. Het eiland is voornamelijk bekend geworden als gevangenis voor met name politieke gevangenen tijdens de apartheid (Mandela is een van de velen die daar lange tijd gevangen hebben gezeten).


Op weg naar Robbeneiland

Maandag was de dag van het Bryan Adams concert. Kaartjes hadden we al weken geleden geboekt via internet, en die moesten worden opgehaald. We hadden al vage signalen opgevangen dat men zelf eten en drinken meeneemt naar dit soort evenementen, en bij het afhalen van de kaartjes werd ons wederom op het hart gedrukt om toch zeker een picknick mee te brengen. Zo gezegd zo gedaan, ’s middags levensmiddelen ingeslagen en om half zes gingen we op pad, gewapend met een deken, een rugzak waar huizenhoog een stokbrood uitstak, met de nodige smeersels voor op het brood, en uiteraard volgens de Zuid Afrikaanse traditie een lekker flesje wijn. Het concert begon om 20:00 uur, en de poorten zouden om 18:00 open gaan. Wij dachten een half uur te moeten lopen en vertrokken om 17:30 vanuit ons pension. Maar we waren er al na een minuut of tien en moesten achter aan de rij aansluiten. Zo’n wachtrij voor een concert ziet er hier wel een beetje anders uit als we gewend zijn.


Braaf in de rij

Iedereen ging braaf op de grond zitten, de eerste koelboxen gingen open, en er werd gezellig over en weer gebabbeld.


Braaf in de rij (2)

Om 18:00 gingen de poorten open en konden we een mooi plaatsje op gaan zoeken.


Het terrein loopt vol

Langzaam maar zeker vulde het grote grasveld met zo’n zesduizend toeschouwers. Overal gingen de picknickmanden en koelboxen open en iedereen begon aan het zelf meegebrachte avondeten.


Vlak voor het begin

Dit was de laatste foto die we wegens de invallende duisternis konden nemen, vlak voor de aanvang van het concert. Al met al was dit concert een geweldige beleving, de ongedwongen sfeer, de dramatisch mooie omgeving tegen de helling van de Tafelberg, temperaturen van ergens tussen de 25 en 30 graden, en goeie muziek

Dinsdagmorgen gingen we terug naar Kirstenbosch, ditmaal voor de botanische tuinen.


Kirstenbosch Botanische Tuinen

Daar kun je makkelijk een paar dagen rondlopen, zonder alles gezien te hebben, zo groot is het complex! Wij moesten het bij een halve dag laten, we moesten weer verkassen naar ons laatste logeeradres midden in het centrum van Kaapstad. Daar hebben we twee dagen inkopen gedaan. Nieuwe kleren, verlichting voor de gastenverblijven, linnengoed, kwekerijbenodigdheden, en nog wat ander spul wat lokaal bij ons niet of nauwelijks te verkrijgen is. En donderdag middag weer naar huis.
Al met al was het heerlijk om er een weekje tussenuit te zijn!


Rita rust uit van de vakantie

Tonnie en Huib hadden goed voor alles gezorgd, ondanks het feit dat ze nogal wat problemen tegenkwamen: in het weekend barstte er een waterleiding, de volgende dagen was het kompleet een hittegolf, meestal was er geen of weinig besproeiingswater, en dagelijks waren er perioden zonder elektriciteit. Met name de combinatie van hoge temperaturen en gebrek aan water heeft nogal wat schade aangericht in de kweektunnel. Het watergebrek heeft ook weer tot vertraging in de bouw geleid. Gelukkig lijken die problemen nu weer opgelost.


Nieuw project

Inmiddels hebben we al weer voorzichtig een begin gemaakt met een nieuw project: een nieuw aan te leggen stuk tuin, eigenlijk een (grote) uitbreiding van onze achtertuin. Op de foto is Huib bezig om met rietstengels de geplande borders en gazon uit te zetten. Het mag duidelijk zijn dat we eerst nog een keer goed moeten schoffelen…

Uit de krant: Nederland

Dit lazen we vorige week hier in de krant over Nederland, naar aanleiding van de op handen zijnde verkiezingen:

Nederland gepolariseer en sonder sterk leiers
DIE veelgeroemde Nederlandse verdraagsaamheid en die selfgemaakte multikulturele samelewing is aan die verkrummel. Nederlanders begin toenemend agter hul dyke wegkruip. ’n Regering waarin sterk leiers ontbreek en die rekening van baie jare se volstruispolitiek lê nou op die tafel. Nederland is ’n modern-Westerse, skatryk land, ’n magneet wat alles wat arm en verdruk voel, aantrek. Dit is lankal nie meer die land van die windmeulens en beterweterige “kaaskoppe” nie. Dit is heel normaal om meer Engels as Nederlands in Amsterdam se strate te hoor. Minarette van moskees staan naas kerktorings. Oordag loop vroue in Moslem-gewade in die strate. Nederland ondergaan ’n verandering in samestelling. Die oorspronklike bewoners voel bedreig. Dit is grotendeels hul eie skuld. Politici verwys na Nederland as ’n multikulturele samelewing. Die toestand is die produk van die stimulering van arbeid uit veral Turkye en Marokko, die toelating van die slawe-afstammelinge uit Afrika en voormalige kolonies in die Karibiese gebied en die verwelkoming van alles en almal wat meen verdruk te wees. Hulle was altyd welkom, want Nederlanders sien hulself graag as gawe mense met ’n groot hart vir die ellendiges van die wêreld. Daar is woorde geskep om die nuutkommers aan te dui. Die oorspronklike Nederlanders is “autochtone,” die nuutkommers “allochtone”. Ook die benaming “swart” word gebruik (swart = Marokkaan + Turk + Karibies + Afrikaan). Die Nederlandse politici het tot ’n jaar of vier gelede domweg bly glo dat die vreemdelinge probleemloos in die oop Nederlandse samelewing sou saamsmelt. Hulle het nie. Vandag woon baie allochtone in die agterbuurte. Daar bestaan letterlik “swart” skole. Dit was klaarblyklik nié die oorspronklike ideaal nie. Toe Pim Fortuyn, die vermoorde politikus, die vinger by die wond lê, is hy vir ’n rassis uitgemaak. (Rassis is die ergste verwensing wat jy ’n Nederlander kan toevoeg, veel erger as moordenaar of dief.) Nou gaan al hoe meer stemme op dat die man tog reg was.Die integrasiebeleid is ’n mislukking, die multikulturele ideaal vergete. Die stede het “ghetto’s” geword waarin vreemdelinge in hul kultuurgroepe saambondel. Pogings om te vermeng werk nie, ook nie met die toepassing van dwang nie. Die drie groot stede van Nederland het woonwyke waarvan die bevolking tot 40% “swart” is. Openlike uitings van rassisme gerig teen autochtone kom al hoe meer voor by die nuwe allochtoonse “medelanders” (teenoor Nederlanders). Die misdadigheid onder die Marokkaanse en Karibiese jeug is twee keer so hoog soos die nasionale gemiddeld. Deskundiges meen dit dui op so­sia­le ontwrigting. Stilweg word daardie realiteit erken, en owerheidstukke is dikwels vergesel van ’n vertaling in Arabiese skrif! Werkloosheid onder swart allochtone is twee maal so hoog en die vordering op skool veel laer. Swart allochtoonse kinders het gemiddeld ’n tweejaarZtaalagterstand. Werknemers neem mense met vreemde vanne (veral Ara­bies of Turks of uit Afrika) gewoon nie in diens nie, selfs nie vir indiensopleiding nie. Bedekte diskriminasie vier hoogty. Dit is die “swart” allochtone, die helfte van die 1,5 miljoen vreemdelinge, wat nie integreer nie. Die ander allochtone kom uit Oos-Europa, Asië, en Suid- en Noord-Amerika. Hierdie mense integreer in die reël goed. Die skerpste onderskeidende kenmerk van dié wat nie inpas nie, is nie soseer velkleur nie as godsdiens. “Swart” beteken Moslem (Marokkaan of Turk), en hulle, saam met diegene uit die Karibiese gebied, hou hulle eenkant. Afrika-asielsoekers integreer met hulle. Politici probeer die beeld van nie-diskriminasie hoog hou. Aan die ander kant word die druk van die kiesers groter om ’n einde te maak aan die misdaad en die Moslem-ekstremisme. Die groot partye is intern oor die saak verlam. Met vrees is die gebeure in Frankryk aanskou. In Nederland was ’n paar soortgelyke klein voorvalle by die allochtoonse jeug.In reaksie trek die autochtoonse meerderheid agter sy sosiale dyke terug. Hy soek leiding van die owerheid. Die Balkenende-kabinet is ernstig deur die Afganistan-debat geknou. Die naskokke van ongewilde maar noodsaaklike veranderinge van die sosiale bestel vererger dit. Die regering oorleef op geleende tyd. Die eerste terreurmoord se nawerking bly voelbaar. Hofsake teen in Nederland- gebore maar geradikaliseerde en gefrustreerde Moslems staan op die voorblaaie. Met Nederlandse soldate in Afganistan is die eerste terreuraanslag in Den Haag of Amsterdam van die kant van Al-Kaïda ’n kwessie van tyd.In die munisipale verkiesing vandeesmaand verwag almal ’n sterk swaai na . . . links. Dit word die noodgreep van ’n verwende volk wat alles van sy swak politici verwag.Dit is juis die linkses wat die sosiale probleme veroorsaak het. Maar dan: die eko­no­mie floreer weer. Suid-Afrikaners kan miskien hierdie eienaardige situasie verstaan. .  
Marinus Wijnbeek is ’n medewerker van Die Burger in Nederland.

Uit de krant: recensie Bryan Adams consert

Hier is de recensie van het Bryan Adams concert:

Adams betower gehoor
jeanne hugo
ROCKKONSERT: Bryan Adams Room Service-toer. Kirstenbosch- Botaniese Tuin. Tot môre.
KYK, enigiemand wat op die ouderdom van 46 op ’n verhoog kan stap (stiptelik om 20:00, ’n baie goeie ­teken), begin sing, en 24 liedjies later steeds ’n skare piekniekgangers op hul voete het, verdien applous .
En dít het die Kanadese rocker Bryan Adams gekry, asook ’n paar welverdiende encores. Die enigste haakplek van die aand was dat die twee groot skerms langs die verhoog nie regtig gewerk het nie, maar ­gelukkig was die musiek goed ­genoeg om daarvoor te vergoed.
Ek is ’n getroue Adams-aanhanger. Ek het eintlik eers in 1994 die eerste keer van hom gehoor toe sy “(Everything I do) I do it for you” die hoogte in geskiet en veroorsaak het dat ’n menigte van die vroulike ­geslag hul hart op Kevin Costner verloor deur die film Robin Hood X Prince of Thieves.
Deur die jare – en hy is al lánk op die toneel – het hy met die een treffer na die ander gekom, en tot my groot vreugde het hy ’n klomp guns­telinge Maandagaand gespeel.
Hy begin, heel gepas, met die liedjie “ So far so good ”, gevolg deur die energieke lied “Room Service”, ook natuurlik die titel van sy jongste ­album. Teen die derde lied sing die gehoor al lustig saam – soos dié lied sê: Ons het immers almal iemand nodig.
Ná die vierde lied neem hy eers ’n oomblik om te groet. Dit is sy vyfde besoek aan Suid-Afrika, ­beklem­toon hy, “en dit is lekker om terug te wees”.
“This Time” en “Open Road” word gevolg deur die immer gewilde “18 till I die ”, aangevul deur ’n paar uitstekende solo’s op die elektriese kitaar deur Adams se ou vriend Keith Scott, sy “linkerhand”.
Swaarder liedjies soos laas­genoemde word goed afgewissel met rustiger ballades soos “Let’s make it a night to remember ”.
Dit moet gesê word dat hier geen fieterjasies is nie. Soos Adams tereg opmerk: vir hulle gaan dit oor die musiek. Hulle kom op en speel die een treffer ná die ander, sonder om asem te skep, nie ’n enkele noot uit plek nie. Sulke professionaliteit het ek lanklaas op ’n verhoog aanskou.
Adams se stem en persoonlikheid het steeds niks van hul trefkrag ­verloor nie. Daardie unieke, hees stem kom veral baie mooi deur in die rustiger liedjies, hoewel daar geen fout gevind kan word met die meer ­intense vertolkings nie.
Ook sy interaksie met die gehoor dra veel by tot die vertoning. In een stadium nooi hy ’n jong student uit die gehoor om die lied “When you’re gone” saam met hom te sing – ’n waagstuk as ’n mens in ag neem hoe vrot sy sangmaat dalk net mag sing. En hoewel hierdie student inderdaad toe veel meer entoesiasme as talent blyk te hê, was dit duidelik dat Adams dit net soveel soos sy ­geniet het.
Van die hoogtepunte van die aand sluit in ouer nommers soos ­“Summer of ’69”, die pragtige “ I’m ready ”, “Cloud #9 ” en “Heaven “. Ná ’n kragtige “The only thing that looks good on me is you” en “Run to you ”, betree Adams die laaste keer die verhoog – dié keer net met sy kitaar, en sluit af met “Please forgive me” en toe ’n pragtige ­vertolking van “All for One”. Hierdie is een musikant wat ooglopend tuis is – en hoort – op die verhoog.