In de nacht van woensdag op donderdag werd ik om een uur of 5 wakker en het regende nog steeds. Uit bed stappend stond ik gelijk in het water: het bleek dat zowel de slaapkamer als de badkamer helemaal blank stonden! Gauw Rita wakker gemaakt (normaal niet zo eenvoudig, maar toen die eenmaal met haar blote voeten in het koude water stond was ze klaar wakker!). Het water kwam uit het putje van de douche naar boven en stroomde via de badkamer de slaapkamer in. Rita een trekker gehaald en begon het water door de deur naar buiten te werken, de patio op. Ik in de stromende regen naar buiten om te kijken wat er aan de hand was. Het bleek dat hoek waar de bad- en slaapkamer aan het woonhuis grenst helemaal blank stond. Via het afvoerputje liep het water de badkamer in (bad- en slaapkamer liggen één treetje lager als de rest van het huis). Ik ben maar gelijk een sloot aan het graven gegaan, dwars door het grasveld, om dat water de kans te geven om weg te lopen. Rond half acht was dat karwei klaar en begon het water weg te stromen. Het was inmiddels licht geworden zodat we de situatie eens beter konden bekijken. Van verschillende kanten stroomde het water naar de probleemhoek, waardoor de grote bezinkput van de badkamer helemaal vol was gestroomd. Dus op andere plaatsen sloten aan het graven om het water uit die hoek weg te houden.
Om 8 uur kwam Poppie op dagen en Rita stond nog steeds te hozen! Poppie bekeek de situatie en stuurde vervolgens Rita weg om een berg handdoeken te halen. Zij had dit blijkbaar vaker meegemaakt, want in no time had zij met behulp van handdoeken een soort van dijk gebouwd die het water vanuit de douche rechtstreeks naar de buitendeur in de slaapkamer leidde. En kon er een begin worden gemaakt met het opruimen en droogmaken van de rest van de slaapkamer. Nu Poppie het waterballet in de slaapkamer min of meer onder controle had, kon Rita de schade op gaan nemen in de gastenverblijven. We wisten dat daar wel eens een probleem kon zijn; al eerder was ons opgevallen dat door een constructiefout er regenwater tussen het dak en de schoorsteen niet goed weg kon en binnen in de openhaard belandde. En inderdaad, beide gastenverblijven stonden ook blank. Door emmers en koelboxen in de open haard te zetten kon Rita verdere overstromingen voorkomen en de zaak droog gaan dweilen.
Van de tuinmannen arriveerde Ruben als eerste (pas later zou blijken ook als enigste). Samen zijn we een paar uur bezig geweest met sloten graven die het water uit de kritieke hoek moesten houden. Toen dat gebeurd was hebben we met emmers geprobeerd om die bezinkput leeg te scheppen. Maar wat we ook schepten, het niveau zakte geen centimeter. Er moest een pomp komen, en de zwembadpomp leek de meest aangewezen oplossing. Op weg naar het zwembad bleek dat de ontbijtkamer van de gastenverblijven helemaal onder drijgde te lopen, dus moest de pomp maar even wachten.
Inmiddels was er her en der wat nieuws binnengesijpeld over wat er zich om ons heen in Klaasvoogds afspeelde. Karel, een van onze tuinmannen, woont aan de andere kant van de Klaasvoogds rivier, en kon met geen mogelijkheid over de rivier heen komen, hij had de weg kompleet overspoeld. Hele stukken van Klaasvoogds waren van de buitenwereld afgesloten. Willem, onze het langst in dienst zijne tuinman, voelde zich niet lekker, hoorden we via via.
Samen met Ruben weer sloten gegraven om het water uit de cirkel, waarbinnen de gastenverblijven en ontbijtkamer liggen, te houden. Vroeg in de middag was ook dat karwei geklaard en konden we de zwembadpomp afkoppelen en bij de badkamer opstellen.En even later pompten we het afvoerputje van de douche binnen 5 minuten leeg. De aanhoudende instroom van water stopte toen, het was drie uur in de middag. Vanaf 5 uur ‘s morgens waren eerst Rita en daarna afwisselend Rita en Poppie bezig geweest om het onafgebroken binnenstromende water weer naar buiten te werken. Maar volgens Poppie “het ons die eerste oorlog gewin”. Wel steeg het waterniveau in het putje weer vrij snel, maar door om het half uur de pomp 5 minuten aan te zetten, konden we het water buiten houden.
Maar er naderde nog meer onheil. Ruben stond bij de dam te gebaren dat we moesten komen kijken. De dam (van onze buurman) zat al een tijdje nokvol en begon toen over te lopen, juist voor het woonstel.
De buurman gebeld, die nam niet op. Te voet er naartoe lopen (nog geen honderd meter) was geen optie vanwege al het water. Dus Rita in het bakkie geklommen en er heen gereden. En kwam samen met de buurman weer terug. Die had als schrale troost voor ons de opmerking dat wij onze zaakjes goed voor elkaar hadden wat de afvoer van water betrof. Dat het er op een hele hoop andere plaatsen veel slechter veel slechter uitzag. Alle dammen hier in de omgeving bleken over te lopen, en het water van de hoger gelegen dammen belandde in de lager gelegen dammen, en dat ging zo maar door. Als enige oplossing was er het uitdiepen en vergroten van sloten.
Ruben en ik de schop weer ter hand genomen en slaagden erin het water in goede banen te leiden. Maar tegen het einde van de middag was ik er toch niet gerust op, er kwam steeds meer water over de dam. Wel was het inmiddels opgehouden met regenen. Toch maar weer de buurman erbij gehaald met het voorstel om aan de achterkant een gat in de dam te maken. Dat bleek niet mogelijk te zijn, dan zou de hele damwand uitslijten en doorbreken. Maar hij verzekerde ons dat hogerop de de wateroverlast langzaam aan het verminderen was, en dat die trend zich in onze richting zou voortzetten. En hij gaf de toezegging dat als er ‘s avonds / ’s nachts verslechtering in de hele toestand zou optreden, hij mankracht zou mobiliseren om nog meer sloten te graven.
En zo gingen we de nacht in. We waren bekaf, maar echt slapen was niet in beeld. Om het half uur moest de pomp aan, minimaal ééns per uur gingen we kijken hoe de situatie bij de dam was. Rita heeft 2 uur geslapen, ik 3.
Vrijdagmorgen scheen de zon en was het personeelsbestand weer kompleet. De hoeveelheid water wat uit de dam kwam was stabiel gebleven, en onder controle. De hoeveelheid water die telkens in de bezinkput terecht kwam, begon af te nemen. Tijd om de schade op te nemen. Let wel: deze foto’s zijn van vrijdag, op donderdag hadden we wel iets anders te doen!
Paden zijn nu rivieren
Paden zijn nu rivieren (2)
De tunnel was nauwelijk bereikbaar
Paden zijn nu rivieren (3)
Hele stukken waar de steenslag geheel of gedeeltelijk is weggespoeld
Paden zijn nu rivieren (4)
Zo ziet het pad eruit wat aan de achterkant de grens vormt van ons perceel. Wij denken erover om Wildwatervaren in ons activiteitenpakket op te nemen.
Deze stroom mondt overigens rechtstreeks uit in onze kwekerij. Inmiddels hebben we hem om weten te lijden, maar de aangerichte schade is aanzienlijk.
Kwekerij
Complete voren met planten zijn weggespoeld
Vrijdagavond zijn we met een redelijk gerust hart naar bed gegaan. Ik ben er om 5 uur nog even uit gegaan om de pomp aan te zetten, maar toen weer terug en heerlijk tot 10 uur geslapen.
De reddende engel
Dit is dus die bewuste hoek waar het allemaal begon. Die pomp heeft werkelijk wonderen verricht, en de komende dagen blijft hij daar nog wel even staan.
Momenteel hebben we hier weer zomerse temperaturen. Ik ga de barbeque aansteken en hoop volgende week met een positiever verhaal aan te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten