Wij wensen jullie allemaal een fijne Kerst!

Afgelopen maandag zijn de vlaggepalen geplaatst, en dinsdag kwamen de vlaggen binnen (per courier, want zoiets is hier in de buurt niet te koop, daar moeten we echt voor naar Kaapstad). We hebben een paar foto’s gemaakt van de vlaggenparade:















En dan kregen we afgelopen vrijdag dus weer familiebezoek: Wim en Annie uit St. Hubert.

Wim is een volle neef van mij (Wim), zoon van ome Frans van Happen (‘de slagter’, een broer van ons moeder) en tante Drika uit Geldrop, maar wij kenden elkaar niet of nauwelijks. Daar komt snel verandering in, want we houden ons momenteel vrij intensief bezig met “bij-buurten”.

Verder zijn de weeromstandigheden van dien aard dat we hier geen uren binnen achter de computer kruipen om een langdradig verslag uit te brengen over vanalles en nog wat.


Wėl wensen wij iedereen een kerstfeest wat net zo relaxed is als het onze.

Stilte voor de storm.

Sinds een hele poos geleden hebben we dit weekend helemaal geen gasten. We hebben zowel gisteren als vandaag uit kunnen slapen! Een ongekende luxe tegenwoordig, en we hebben er van genoten. Gisteren hadden we besloten om mar eens een paar kerstbomen voor de dag te halen. Voor ons is er eigenlijk helemaal geen kerstsfeer, daar is het gewoon te warm voor. En die kerstliedjes op de radio, daar zit ook weinig nieuws tussen. De kerstspullen liggen merendeels op de zolder, en daar komen we niet zo vaak. Maar gisteren dus wel, en bij het openen van de zolderdeur werd het al gelijk duidelijk dat er op zolder behalve kerstspullen inmiddels ook wespen waren. En niet van die gewone, maar van de hele grote, van alle kanten geel/zwart gestreept. Met ware doodsverachting heb ik de nodige kerstspullen naar buiten gebracht, en vervolgens een paar rookbommen afgestoken. Vandaag was het rustig op zolder.
We hebben het sober gehouden qua kerstversiering. Bij het zwembad staat een kerstboom met lichtjes, en de overkapping hebben we ook aangekleed met lampjes. Ziet er in het donker heel mooi uit, maar helaas kunnen we dat met onze simpele camera niet vastleggen.

In de huisjes heeft Rita zo links en rechts wat kerstballen neergehangen, en bij ons in huis staat een simpel kerstboompje (Ikea). Zoals overal is Kerstmis in Zuid Afrika door de commercie uitgegroeid tot een verschrikkelijk eet-, drink-, en cadeau gebeuren, en ook dit jaar gaat het een beetje langs ons heen.


De komende week gaan we ons bezighouden met een aantal zaken die een uitvloeisel zijn van onze permanente verblijfsvergunning, Maar het vakantieseizoen is hier aangebroken, dus het kan best zijn dat we tot half januarie geen stap verder komen. Een ander probleem wat we hebben is dat onze ligbedden, die bij het zwembad staan, gewoon van slechte kwaliteit blijken te zijn. Een van onze gasten is er doorheen gezakt, en toen hij een andere probeerde, gebeurde er precies hetzelfde.

Dus gaan we de komende week de hele zaak repareren. Dat moet wel, want we krijgen vrijdag weer gasten. Familie nog wel, en dat is een hele tijd geleden! Zaterdag komt er ook nog een Noors echtpaar, wat hier de Kerst komt doorbrengen. Vlak na Kerst komen Victorine en John met vrienden en hun kinderen, en daarna zitten we ook weer helemaal vol met gasten en Lietje Stroobach, ons dierbaar vanuit onze Zimbawe-tijd, die hier met ons de jaarwisseling gaat doorbrengen. Kortom, het wordt weer lekker druk, de komende weken.

Nagekomen bericht van de afd. Personelszaken: Afgelopen dinsdag 12 december hebben we onze langst in dienst zijnde personeelslid op staande voet onstlagen. Willem was ‘s maandags nog te dronken om op te komen dagen. Dinsdag was hij er weer, wij hadden de ontslagbrief al klaar en hebben hem gelijk weer naar huis gestuurd. Reden van ontslag: Afwezigheid, Onvermogen om werk te doen vanwege ziekte, en belemmering van het genezingsproces. Hij had nog een paar snipperdagen te goed, die hebben we braaf uitbetaald. En dat was het verhaal Willem. Een trieste zaak, maar wij konden niet anders. Inmiddels is een zoon van Poppie hier op proef begonnen.

Wij hebben ons Kerstcadeautje al!

Het mag inmiddels duidelijk zijn dat Rita en ik een hele boel samen doen, maar we hebben zo ook onze eigen verantwoordelijkheden, gebaseerd op persoonlijke talenten/eigenschappen. En Rita heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot diegene die mensen achter hun broek zit, met een duidelijke voorkeur voor ambtenaren. En er spelen een tweetal belangrijke zaken:

1. een permanente verblijfsvergunning zou toch wel lekker zijn, als je een groot deel van je spaarcentjes hebt geïnvesteerd in dit land.
2. en als je dan iets leuks (vinden wij, en we hebben getuigen: zie ons gastenboek) in elkaar getimmerd/gemetseld hebt om mensen een leuke vakantie te bieden, dan zou het erg prettig zijn als de lokale overheid het daar ook mee eens is.

Wat betreft de verblijfsvergunning hebben haar inspanningen inmiddels vruchten afgeworpen: sinds vorige week vrijdag hebben wij een permanente verblijfsvergunning in ons paspoort staan. Deze was overigens reeds op 9 november afgegeven, maar niemand had de moeite genomen om ons hiervan op de hoogte te stellen. En dankzij Rita’s telefoontjes kwamen wij erachter.
Wij zijn ruim 2 jaar bezig geweest met dit proces, hebben een aanzienlijke hoeveelheid geld geinvesteerd, hebben momenteel nog 4 mensen in dienst (Willem is afgelopen dinsdag op staande voet ontslagen) en onderhouden zodoende 4 families. Even om aan te geven hoe moeilijk het is om in een ander land binnen te komen. Wij hebben hier ook meerdere malen gevraagd: waarom doen jullie zo moeilijk. En het antwoord was telkens: we willen in geen geval dat buitenlanders aanspraak/misbruik maken van ons sociale stelsel. Stof tot nadenken?
Die permanente verblijfsvergunning gaat best wel het een en ander teweegbrengen. Zo kunnen we nu op een Zuid-Afrikaans rijbewijs uit, maar ook krijgen we een uitgebreide keuze in ziektekostenverzekeringen, omdat alle maatschappijen ons nu moeten accepteren.

De dubbele carport staat inmiddels.

De carport

Wel moet er nog geschilderd worden, verlichting gaat erin komen, en steenslag als vloeroppervlak. Dat moet volgende week gebeuren, evenals de oprichting van twee vlaggenmasten bij de ingang. Vandaag zijn hiervoor de fundamenten gestort. De vlaggen zijn ook al besteld, na lang wikken en wegen gaan we voor de Zuid Afrikaanse vlag, en die van de Europeese Unie. Er waren nog meer kandidaten, zoals de vlag van Brabant, en die van de Verenigde Oost-Indische Compagnie. Maar die zijn (om verschillende redenen overigens) toch afgevallen. Wel hebben we de Nederlandse vlag achter de hand, misschien leuk als er Nederlandse gasten komen.

Over gasten gesproken, daar hadden we het afgelopen weekend geen gebrek aan. Van vrijdag op zaterdag hadden we ėėn cottage bezet, en van zaterdag op zondag was het volle bak, alles zat vol, inclusief de flat. Het was dus weer ren je rot, het afgelopen weekend. Het lijkt erop dat we midden in de week een vrije dag voor onszelf in moeten gaan lassen. Gisteren hebben we vast geoefend, toen waren Victorine en John wederom (net als vorig jaar december) op bezoek, en hebben we de boel de boel gelaten.

Overigens hadden we vorig weekend een Nederlands koppel (Marga en Ron uit Zoetermeer) als gast. Heel gezellig contact gehad en ze bleken beide enthousiaste amateur-fotografen te zijn. Ze hebben hier nogal wat foto’s gemaakt, hebben er een aantal inmiddels naar ons toe ge-emaild, en een kleine selectie hieruit willen we jullie niet onthouden. Mallowdeen Gardens gezien door de lens van onze gasten, zullen we maar zeggen:

Het heeft even geduurd...

Ik sukkel verschrikkelijk met Blogger, sinds de vorige post is de layout van de website helemaal 'deurmekaar', en nu kan ik ook geen foto's meer meesturen.

Vorige week schreef ik het al, vanaf donderdag t/m zondag helemaal volgeboekt. Woensdagmiddag om 16:00 uur gaat de telefoon, of we nog twee echtparen een nacht onderdak kunnen bieden. Een half uur later stonden ze op de stoep. Het bleken 2 Engelse stellen (op leeftijd, 60+) te zijn, die op de bonnefooi door Zuid Afrika aan het trekken waren. We hebben een verschrikkelijk gezellig contact met hun gehad gedurende de korte tijd dat ze hier waren. Wederom hebben we ze naar Fraai Uitzicht gebracht om wat te eten, en ze hadden het geluk dat juist die woensdagavond er weer een uitvoering was van het lokale koor. En dat is toch iets heel speciaals, wij hebben dat meegemaakt, Victorine en John weten wat het is, en ik waag me er niet aan om dit in woorden te omschrijven. Dit moet je meemaken.
Afijn, ‘s morgens weer ons wereldberoemde ontbijt klaargemaakt, nog gezellig wat nagepraat, en tegen een uur of elf waren ze weer vertrokken.
En toen was het even spitsuur. De accommodatie voor de komende avonden was geboekt, maar we wisten niet precies hoe laat de gasten kwamen. Al met al hebben we die middag 5 wasmachines was gedraaid, en om 17:00 uur was alles weer klaar. De eerste gasten verschenen een paar minuten later, een duits echtpaar wat hier een dag of drie wijn kwam proeven. En even later kwamen de wielrenners van het Vodacom-team.
Wij zijn de afgelopen week weer een heel eind wijzer geworden over wielrennen in Zuid Afrika. In dit geval ging het over een ploegenrace over ruim 200 km. Voor diegenen die hier een beetje de weg weten: start in Montague, dan naar Robertson, Bonnyvale, Swellendam, via de Tradouwpas naar Barrydale en terug naar Montague. Een lange Tour-etappe, met een berg van de 1e categorie. In feite was het een ploegentijdrit, ruim 100 ploegen deden mee, elk bestaand uit 12 leden, en de tijd van de zesde was bepalend voor de einduitslag.
Tja, en dan heb je topsporters in huis, en dat is toch weer even wat anders als de gemiddelde tourist. De westrijd was op zaterdag, dus konden ze vrijdag lekker op rust komen. Dachten wij. Maar nee hoor, ontbijt om 07:00 uur. En uiteraard alleen maar cereal en yoghurt, en een paar bananen voor onderweg.
Zaterdagmorgen moesten ze al om 05:00 am vertrekken om op tijd aan de start te verschijnen, en in overleg hebben wij het ontbijt in hun koelkast achtergelaten. En zondagmorgen om 04:30 zijn ze weer vertrokken richting vliegveld. Rita heeft ze nog uitgezwaaid. Echt veel contact hebben we niet gehad met hun, maar dat werd weer gecompenseerd door het Duitse echtpaar wat we hier ook hadden. In eerste instantie kwamen ze nogal stijf over, maar ze voelden zich hier voortreffelijk thuis en het ijs was al gauw gebroken. Het was een artsen – echtpaar die al eerder hier in de buurt geweest waren, en met een boek in de hand (John Platter’s South African Wines 2007) zijn die hier in de regio aan het proeven geweest. Deden het rustig aan, vertrokken ‘s morgens om een uur of elf, en waren om een uur of vier weer terug, om bij/in het zwembad te ontspannen. Ze kwamen donderdag aan, bekaf, en zondag zijn ze weer vertrokken, helemaal uitgerust, heel andere mensen.
Ja, en zondag was voor ons weer flink aanpoten. Alle bedden afhalen en alles gelijk de was in, hetzelfde met de handdoeken. Weer 5 machines, en gelijk maar besloten om een grote, industriële wasmachine aan te schaffen. Die is er inmiddels, en er kan maar liefst 13 kg was in. Wel weer een halve dag bezig geweest met het maken van een tweede wasmachine-aansluiting, en een halve dag met het bij elkaar zoeken van alle spullen die daar aan te pas kwamen. En wat hebben we verder zoal gedaan: Het abrikozen seizoen is weer aangebroken en dat betekend voor Rita dat er jam gemaakt kan worden. Het tuinieren schiet niet al te best op. Vorige week maandag is ėėn van de tuinmannen weggebleven. Na een week wilde hij weer komen werken, maar toen hadden wij hem niet meer nodig. Dus we zoeken weer naar personeel, maar dat zal niet makkelijk zijn, want het is hier oogsttijd en er is dus volop seizoenswerk. Volgende week gaan nog wel even aan een nieuw project beginnen: een dubbele carport bij de gastenhuizen. Het is hier inmiddels zomer, en dan is het hier niet bepaald prettig als er geen schaduw is om te parkeren.