Maandagnacht Rita naar het vliegveld gebracht. Ze zou om 07:20 vertrekken, we wilden om een uur of vijf op het vliegveld zijn, dus om 03:00 aanrijden, en de wekker op 2:30. We waren natuurlijk bang om ons te verslapen, dus lagen er naast de wekker ook nog twee op scherp gestelde mobieltjes op het nachtkastje. Toch nog een paar uurtjes geslapen voordat er van alles begon te piepen en te trillen. Tegen onze gewoonte in er gelijk uit, wassen, aankleden, koffie zetten en broodjes smeren voor ontbijt onderweg, en om klokslag 03:00 vertrokken we richting Kaapstad. We hadden geluk dat het volle maan was, dus het was niet echt pikkedonker, en er was bijna geen verkeer op de weg. Wel waren we iets vergeten om de koffie in te doen, maar ook hier zijn langs de grote autowegen de tankstations 24 uur per dag open en in Worcester konden we aan een paar bekertjes komen. De reis verliep probleemloos en om 05:00 arriveerden we op het vliegveld. Hier moest Rita haar ticket ophalen, en kon toen gaan inchecken. Een half uur later namen we afscheid en vertrok ik alleen, terug naar Robertson. Waar ik mooi op tijd arriveerde om alles open te maken voor het personeel, wat inmiddels weer ’s morgens om 08:00 begint.
Dinsdag t/m donderdag hoofdzakelijk bezig geweest om ons personeelsbestand aan de gang te houden. Pikant detail hierbij is dat Poppie op dinsdag en Elsie op woensdag bij Nella werkt. Nu had Nella besloten dat aangezien Rita “over sea” was, ik wel alle hulp zou kunnen gebruiken, en stuurde Poppie en Elsie de dagen dat ze normaal gesproken voor haar werkten, gewoon naar mij. Ook krijg ik regelmatig een telefoontje van deze of gene die weet dat Rita naar Nederland is, gewoon even om te informeren of alles goed gaat.
Vrijdag begon het lange Paasweekeinde. Goede Vrijdag is hier ook een vrije dag, dus geen personeel, en uitslapen. Dat kwam niet verkeerd uit, want donderdag avond heb ik voor het eerst in mijn leven een slang uit onze keuken moeten verwijderen. Het was niet zo’n grote, ik schat zo’n 30 tot 40 centimeter, maar toch! De normale routine hier is dat personeel of andere hulptroepen zo’n beest onmiddelijk dood maken en verbranden. Maar Rita en ik, en ook buren, hebben het er al eens over gehad dat het eigenlijk veel vriendelijker zou zijn om zo’n dier te vangen en ergens los te laten. Zo gezegd, zo gedaan, eerst de katten naar buiten gedirigeerd (Sjors en Mara waren op dat moment niet in beeld). Het plan was om m.b.v. een bezem de slang in een doos te werken, en hem vervolgens op gepaste afstand ergens weer vrij te laten. De slang begreep het plan helemaal en kroop uit eigen beweging in de doos. Ik met de doos naar de dam en heb hem daar weer vrijgelaten. Terug bij het huis bleek Mara weg te zijn. Om een lang verhaal kort te maken, een uur later had ik haar gevonden, maar ze vond het eigenlijk maar niks om mee terug naar huis te gaan. Ik vermoed dat zij de slang al eerder in de gaten gehad heeft, en dat ze niet al te plezierige herinneringen heeft aan eerdere ontmoetingen met dit soort beesten. Ik heb er de boeken op nageslagen wat voor een slang het geweest zou kunnen zijn, maar ben er niet helemaal uitgekomen. Het was in ieder geval niet ėėn van de hier min of meer algemeen voorkomende dodelijke slangen: de cobra, de adder, of de boomslang. Wat het wel was, zullen we waarschijnlijk nooit weten. Overigens ben ik nog vergeten te vertellen dat een paar weken geleden een adder in het filtermandje van het zwembad verzijld was geraakt. Niets vermoedend haalde ik dat mandje tevoorschijn en daar was hij, en redelijk gestresst. Ik heb ter plekke waarschijnlijk het wereldrekord wegspringen uit stand verbeterd, en mijn vocale ondersteuning hierbij zorgde ervoor dat al ons personeel kwam kijken. De slang heeft de ontmoeting met onze hoveniers niet overleefd en was binnen de kortste keren gecremeerd. Ze zijn er, we weten het, en we hebben ze gezien. Maar toch lig ik er niet echt wakker van, want het zijn geen vijanden die je besluipen en aanvallen. En eigenlijk zijn het heel mooie en indrukwekkende wezens om te zien.
Maar om terug te keren naar donderdag avond, na het avontuur met de slang en de vermiste Mara, hield onze waterzuiveringsinstallatie het opeens voor gezien. Geen water, maar ik had geen zin om in het donker te gaan kijken wat er precies aan de hand was. Vrijdagmorgen moest ik me achter in de keuken van de ontbijtkamer wassen. Het probleem was snel gelocaliseerd: een lekkend expansievat. Tot op dit moment is het probleem niet opgelost (alles is hier dicht gedurende het paasweekeinde), maar als noodoplossing heb ik de fietspomp op het expansievat aangesloten, en na 20 keer pompen heb ik weer voor een tijdje water...
Is dit allemaal eigenlijk nog steeds wel leuk? Ja, en ik zal uitleggen waarom.
Vrijdag kregen we weer gasten, allebei de cottages waren geboekt voor drie nachten. Vandaag zijn ze vertrokken, en allebei de koppels vroegen of ze iets in ons gastenboek mochten schrijven (in tegenstelling tot een aantal collega’s vragen wij nooit aan gasten om iets in ons gastenboek te schrijven, dat gastenboek ligt er, en het is aan ieder om te bepalen of men daar iets in heeft te melden). Voor ons is het inmiddels het meest dierbare boek geworden wat we hebben. Gewoon als voorbeeld wat er het afgelopen weekend werd geschreven.
- 06 - 09 April 2007
Dear Wim & Rita,Thank you for making our stay a very enjoyable one! We will see you again! We’d like to thank you for the special care in everything you do:
o the warm welcome;
o the fruit, sweets, coffee & wine in the room;
o the beautiful gardens;
o the extra’s with breakfast (flowers, fresh juice, fresh fruit);
o the fresh flowers in the room.
We enjoyed the tranquil environment & good company. We will recommend Mallowdeen Gardens to our friends & family!See you soon, Volker & Naomi xxx
P.S. we had a visit from the Easter Bunny!!!
De andere gasten hadden het volgende te melden:
06- 09 April 2007
Dear Wim & Rita,
The warm welcome & the beautiful landscape on our arrival, made us feel at home at once. Your attention to detail, understated hospitality and the tranquil setting sets you apart from all others.
A wonderful, overall experience!
Kind regards,
Clinton & Darius
Mogen we a.u.b. een beetje trots zijn op dit soort bewoordingen? Wat me overigens wel opviel is dat iedereen schreef “Dear Wim & Rita”, terwijl ze Rita nooit gezien hebben. Men voelde perfect aan dat er meer was als alleen ‘Wim’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten