Weer een rare week!

Elke week proberen we er één dag tussenuit te knijpen, en dan bij voorkeur op maandag, woensdag of donderdag, de dagen dat Poppie hier in huis is. We weten dat we dan met een gerust hart kunnen gaan, want zij zorgt niet alleen voor het huis, maar ook voor de huisdieren. De enige gasten die in de agenda stonden waren voor woensdagavond, dus dan vallen de woensdag en donderdag gelijk af als dagen om ergens naartoe te gaan. Woensdag omdat de gasten op enige tijd vanaf 14:00 uur op de stoep kunnen staan, donderdag omdat er ontbijt geserveerd moet worden, en afgerekend, meestal is de ochtend dan al grotendeels voorbij.

We hadden besloten om maandag maar gelijk na het vertrek van de gasten naar het winkelcentrum in Worcester, zo’n 50 km hier vandaan, te gaan. We hadden een behoorlijke boodschappenlijst bij ons, maar hoogtepunt van onze wekelijkse uitspatting is altijd ergens uit te gaan lunchen. En nauwelijks hadden we het eten voor ons opgediend, of de telefoon ging. Een boeking voor allebei de huisjes, diezelfde dag. Gelukkig zouden ze pas na 16:00 in komen. Zo konden we onze lunch rustig afmaken, maar de boodschappenlijst, die was nog net zo lang!

Pikant detail hierbij is dat we op dat moment niemand van ons personeel konden bereiken. We zijn in principe altijd klaar om gasten te ontvangen, maar voor ‘last minute bookings’ zijn er toch altijd nog een aantal handelingen te verrichten, zoals het aanzetten van de boiler en de koelkast, een vers bloemetje en vers fruit op de kamer. Op dat moment was ons voltallig personeel aanwezig. Allemaal hebben ze een GSM bij zich, maar wij konden niemand bereiken.

Het is allemaal goed afgelopen, en we hebben heel gezellige gasten gehad. Die vertrokken dinsdag weer, en toen gebeurde er weer iets anders, ik kreeg het eerst koud, en begon toen te zweten als een gek: koortsaanval. Woensdag weer andere gasten, ook weer heel gezellig… en wéér zo’n koortsaanval. Mijn linker onderbeen begon ook steeds meer last te bezorgen: een ogenschijnlijk onooglijk wondje begon behoorlijk pijnlijk te worden. De koortsaanvallen kwamen steeds vaker terug, en vrijdagmorgen belde Rita de huisarts. Gelukkig leven we hier in een land waar je niet uren bezig bent om je te verantwoorden om 10 minuten tijd van een huisarts te roven, en konden we diezelfde morgen op consult. Diagnose was binnen 5 minuten gesteld: ‘bosluisbytkoors’, oftewel ‘tick bite fever’. Een ‘foute’ teek had mijn linker been te pakken gehad. Niks om zorgen om te maken, zoiets gebeurt, volgens de huisarts. Niet vaak, maar niet ongewoon. En dan beginnen wij natuurlijk gelijk over de ziekte van Lyme. Die narigheid blijkt zich hoofdzakelijk in het noordelijk halfrond af te spelen… wisten wij niet. Komt voor in Zuid Afrika, maar zéér zelden, en niet in de Westkaap. Na twee dagen antibiotica slikken zijn de koortsaanvallen inmiddels verdwenen, mijn linkerbeen ziet eruit alsof ik de mazelen heb, maar verder gaat alles goed.

Ondertussen gaan we gewoon door met ons fietsenplan, iets wat we allebei helemaal zien zitten. Vanmiddag hebben we de nodige foto’s gemaakt voor promotiedoeleinden. Hier zijn er een paar die we gaan gebruiken in brochures en op onze (binnenkort geheel herziene) website.











Speciale aandacht wil ik toch wel even wijzen op de fietsstandaard, geheel volgens eigen ontwerp en kleurstelling in elkaar geknutseld.

Komende week gaat Rita bij de gemeentelijke overheid langs om te kijken of dat wat wij willen doen ook allemaal in hun plaatje past. Misschien een beetje laat, maar de tactiek van gewoon beginnen en later excuus aanbieden van ‘dat hebben we nooit geweten’ lijkt hier goed te werken.

We hoorden van verschillende kanten dat de vliegtarieven een stuk gunstiger beginnen te worden, en gisteravond gingen we zelf maar eens shoppen op de KLM website. Resultaat: Rita gaat in Juli naar Nederland en betaalt Euro 570 voor een retourtje.
Morgenvroeg knijpen we er al vroeg tussenuit. Kijken of het ons deze keer wel gegund is…