skip to main |
skip to sidebar
... vergeet het maar, het werkt gewoon niet of nauwelijks. Afgelopen week stond dus in het teken van de aanplant van olijfboompjes. We hadden het strak gepland: afgelopen donderdag zouden we de eerste lading (280 boompjes) gaan halen, en dan zouden die gelijk vanaf het bakkie de plantgaten in moeten. We hadden drie dagen uitgetrokken voor het uitmeten van de boomgaard: plantgaten om de 4 meter in rijen die 6 meter uit elkaar liggen, irrigatie aanleggen, en plantgaten maken. Het uitmeten voorliep voorspoedig, dit hadden we al eens eerder gedaan. Maar met het aanleggen van de irrigatie kwamen we in de problemen: we hebben één dag verloren met het zoeken (= graven) naar de hoofd waterleiding. Uiteindelijk is dat allemaal voor mekaar komen. Ondertussen was Rita o.a. bezig met het organiseren van een ander belangrijk bestanddeel bij de aanplant van zo'n boomgaard: compost. Normaal is dat een kwestie van met het bakkie naar de stort rijden, en daar wordt het dan volgegooid met één ton compost. In dit geval verliep het allemaal iets anders: de eerste keer dat Rita met het bakkie uitrukte kwam ze terug met een leeg bakkie en de mededeling: "de graaf is stukkend": de graafmachine is kapot. Dit alles speelt zich af in onze eerste echte zomerweek: temperaturen van 30+, dan is het echt zweten in het bakkie, toch al niet Rita's favoriete vervoermiddel! Plan B was dat Rita met onze eigen mannen naar de stort zou gaan om zelf compost te laden, maar dat stuitte ook op problemen. Nu bleek dat 'de graaf niet stukkend' was, maar dat er een sterfgeval had plaatsgevonden onder het personeel. Tot op heden hebben we geen compost, en het is volslagen onduidelijk wanneer we die wel zullen hebben.
Wat wel duidelijk is, is dat we morgen de eerste partij (280 - Manzanilla) boompjes gaan halen. Waar die geplant gaan worden?
Gezien vanaf onze stoep, daar achter ergens, links van het midden, 
hier vanaf de ander kant gezien.
Overigens heeft Rita ondertussen ook nog kans gezien om een kratje bosbessen om te zetten in jam: het oogstseizoen is aangebroken en de bosbessen liggen hier nu bij wijze van spreke voor het oprapen.
Morgen ga ik de eerste lading boompjes ophalen, terwijl ons personeel plantgaten gaat graven. Over personeel gesproken, ook hier is weer e.e.a gebeurd afgelopen week.
De man in het rood is afgelopen vrijdag op staande voet ontslagen, voornamelijk wegens het zich niet houden aan afgesproken arbeidstijden: hij heeft het maandenlang en ondanks een schriftelijke waarschuwing gepresteerd om één uur of meer te laat te komen.
Ik ga dit verhaal nu gauw afsluiten, vóórdat iemand anders dat voor me doet, we krijgen net een forse onweersbui over ons heen, en dan weet je het nooit wanneer het licht uitgaat...
...maar ze zijn terug, en in grote getale! Het hele weekend lagen er weer gasten te spartelen in het zwembad, waarvan de watertemperatuur vandaag 24 graden was. Sinds een paar dagen ontbijten we weer buiten: het begint er serieus op te lijken dat het korte broeken seizoen weer is aangebroken!
Maar even terug naar de grootste wapenfeiten van de afgelopen week: afgelopen woensdag kregen we de jaarlijkse inspectie van de Tourism Grading Council of South Africa, de instantie die sterren uitdeelt aan de accommodatie-verstrekkers hier. We zijn inmiddels redelijk overtuigd dat we hier onze zaakjes redelijk wel voor mekaar hebben, maar toch blijft het een jaarlijkse gebeurtenis waarbij de puntjes op de i moeten worden gezet. Wat hierbij opviel is dat ook bij het personeel een bepaalde spanning te bespeuren was, en de laatste dagen werd er ook met man en macht gewerkt om alles netjes te maken, niet alleen de dames van de huishoudelijke dienst, maar ook de tuinmannen.
Hier hebben we een actie-foto van de inspecteur, die overigens uitermate tevreden was: de vier sterren zijn weer voor één jaar zeker gesteld. Deze keer hebben we zelfs, in tegenstelling met voorgaande jaren, géén lijstje gekregen van zaken die verbeterd moeten worden.
Het heeft wel wat inspanningen gekost, maar we zijn nu in ieder geval op een punt waar we zo ongeveer helemaal bij zijn met onderhoud, zowel aan accommodatie als tuinen. En dat is maar goed ook, want we gaan het de komende dagen/weken druk krijgen met tuinieren: we gaan weer olijfbomen planten. De voorbereidingen zijn klaar, een kleine 2 hectaren land ligt er schoon en egaal bij, afgelopen vrijdag is er zo'n kleine 3 kilometer aan besproeingsslangen afgeleverd. Morgen vroeg gaan we beginnen met het uitmeten van de plantgaten, en tegen het einde van de week hopen we de helft van de in totaal een kleine 600 boompjes geplant te hebben. En dan de week daarop de andere helft, als alles volgens plan verloopt. Maar we houden een slag om de arm, zeker omdat we ook van derden afhankelijk zijn m.b.t. de levering van de boompjes en de stokken om ze op te binden.
Om nog even terug te komen op wapenfeiten van de afgelopen week: ons personeel heeft een slang gearresteerd. En niet de eerste de beste! Een volwassen Kaapse cobra van ruim 1 1/2 meter.
In de 5 jaar dat we hier zijn is het de tweede keer dat we met een serieuze slang geconfronteerd werden. Dat valt dus eigenlijk best wel mee, maar het blijkt maar weer dat er echt wel zijn. Dit exemplaar werd aangetroffen op de dam (voor diegenen die hier ter plekke bekend zijn).
Afgelopen zondag laat in de middag kregen we een telefoontje: of er nog plaats was in de herberg. Alhoewel de beller goed Engels sprak, meende ik een Nederlands accent te bespeuren, en inderdaad bleek het een Nederlands echtpaar te zijn, die in de buurt van Robertson waren aangeland, en onderdak zochten. Op zich niets bijzonders, want zeker de helft van onze gasten zijn Nederlanders. Maar toen ze even later achterom kwamen gereden, zagen we tot onze verrassing een (niet alledaagse) auto met het stuur aan de (voor ons hier) verkeerde kant, en een Nederlands kenteken! Zoals gezegd, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt.
Naar het bleek een echtpaar uit Hilversum, bijna aan het einde van een lange en avontuurlijke autorit. De route die gevolgd was: van Nederland naar Genua, met het pontje naar Tunesië, dan via Libië, en Soedan naar Kenia. Na een verplichte pauze van een drietal maanden (i.v.m. het regenseizoen) ging de reis verder via Tanzania, Malawi, Zambia, naar Namibië. Nu zijn ze hier, om morgen stilaan richting eindpunt Kaapstad te rijden.
Dus voor degenen met vliegangst, of die de KLM te duur vinden: we zijn ook per auto bereikbaar!
... is hier een (politiek incorrect) gezegde, wat zoiets betekent als: alles is weer in orde. Het stamt ergens vroeg uit de 19e eeuw, toen de Kaap provincie overging (terug) van Engels naar Nederlands bestuur. Zo nu en dan wordt het nog wel eens gebruikt in de schrijvende pers, met name bij het weerbericht, bijvoorbeeld als er weer een koufront tot het verleden behoort. Voor ons was deze oude uitdrukking afgelopen week in meerdere opzichten van toepassing.
In eerste instantie omdat het er nu toch wel ernstig op begint te lijken dat de zomer begonnen is. Het personeel begint weer een uur vroeger (7 uur, nog even wennen...), en 's morgens gaat de korte broek aan. En op het land is het stof happen, ondanks de regen van vorig weekend.
Hier ben ik overigens bezig met egaliseren, ter voorbereiding van de aanplant van nog een kleine 2 hectaren olijfbomen, en de realisering van onze Japanse tuin, zaken die ons de komende weken behoorlijk bezig zullen houden.
Om op het gezegde terug te komen: ook zijn we weer in het vertrouwde ritme gekomen van het hebben van gasten. De winterstop (een echte stop is het nooit geweest) heeft plaats gemaakt voor een nieuw seizoen, met nieuwe gasten. Waar we tijdens onze winter voornamelijk Zuid-Afrikaanse gasten hebben, komen nu de buitenlanders. Hoewel, 'buitenlanders' is misschien niet helemaal de juiste benaming, afgelopen maandag begon het gasten uit Mierlo-Hout, en het hele weekend zaten we vol met bijna allemaal Nederlanders (o.a. uit Eindhoven).
Zo ziet dat er 's avonds even na zonsondergang dan uit: gezellig!
Sinds gisteren hebben we dames te gast, die de hele week blijven. Ze boekten bij ons, in het Engels, als twee gepensioneerde dames. Bij aankomst bleken ze Nederlands te spreken. We weten nog niet precies hoe het in mekaar zit, ze hebben Nederland lang geleden verlaten, en wonen / werkten op een boerderij hier in Zuid Afrika waar geestelijk en lichamelijk gehandicapten verzorgd worden. Reden te meer om ze flink te verwennen, denken we dan.
Al met al een week met een behoorlijk Nederlands tintje, behalve het weer dan...
