Rita in de lappenmand

Ik noemde vorige week zo even tussen neus en lippen door dat Rita een dag na aankomst hier ziek werd. Dat verhaal kreeg nog een behoorlijke staart! Zoals gezegd arriveerde Rita donderdag morgen weer hier. Vrijdagmorgen kwam ze terug van boodschappen doen en toen voelde ze zich opeens niet lekker. Ze werd misselijk, en moest braken. Zaterdagmorgen hetzelfde. Ik naar de apotheek, de situatie uitgelegd, en terug naar huis met een doosje pillen. En die hielpen, vanaf dat moment heeft Rita niet meer overgegeven. Maar ze bleef zich naar voelen, en klaagde meer en meer over pijn in haar long. Maandagmorgen gelijk de dokter gebeld. De eerste mogelijkheid voor een afspraak met onze huisarts was om 12:15. Maar we konden ook gewoon komen, op goed geluk, en de eerste dokter die een gaatje had zou haar kunnen zien (onze huisarts zit in zo’n soort maatschap met nog een ander huisarts). Wij gelijk in de auto gesprongen en om 09:00 arriveerden wij bij de huisdokter. En om 09:05 waren we aan de beurt, weliswaar niet bij onze eigen huisarts (Dr. Visser), maar bij zijn collega. Wij het hele verhaal verteld dat Rita net teruggekomen was uit Europa, en behoorlijk ziek was geworden. Hij Rita onderzocht, geluisterd naar de longen, bloed afgenomen, urine ingeleverd. De urine leverde niets op, uitslag van het bloedonderzoek zouden we de volgende dag horen. De dokter dacht aan een voedselvergiftiging, maar dat rijmde weer niet met de pijn in haar long. Dus maar gelijk een verwijskaart naar het ziekenhuis om longfoto’s te maken. Ondertussen kreeg Rita een recept voor een antibiotica kuur en pijnstillers, en om 09:30 vertrokken we naar het ziekenhuis. Daar kwamen we voor de eerste keer, dus moesten we door de bekende molen van het inschrijven. Maar dat verliep eigenlijk allemaal heel soepel, zo soepel dat we om 10:00 de foto’s hadden en af konden geven bij de dokter. Toen nog even langs de apotheek om de medicijnen te halen, en om 10:30 waren weer thuis. En om 11:00 belde de dokter met de mededeling dat hij de foto’s gezien had, en dat Rita een pracht van een longontsteking had. Of ik maar weer even wilde komen om een recept op te halen voor nog een extra antibiotica kuur. En vanaf toen is het langzaam maar zeker elke dag wat beter gegaan met Rita. De eerste dagen kwam ze nauwelijks het bed uit, maar vanaf woensdag werd ze ook elders in huis gesignaleerd. Woensdag middag terug op controle bij de huisarts, en die was heel tevreden met de gang van zake. Wel heeft hij voor alle zekerheid beide antibiotica kuren herhaald, gewoon om er zeker van te zijn dat er geen resten van de ontsteking nablijven. Op dit moment voelt Rita zich nog een beetje slapjes, maar heeft dit weekend al weer meegeholpen met het verzorgen van de ontbijtjes, en eet ondertussen alles wat los en vast zit (ze had bijna een week lang nauwelijks iets gegeten, zo ziek was ze!) We hebben overigens afgelopen maandag, toen we het nieuws hoorden, gelijk een stop op nieuwe boekingen gezet. Maar bestaande reserveringen kunnen we niet zomaar afzeggen, en dit afgelopen weekend hadden we dus gasten. En het volgende weekend is hier een lang weekend, en dan zitten we hardstikke vol! Geen ideaal herstel-scenario voor Rita, maar we betrekken ons personeel zo veel als mogelijk erbij om de lasten te verlichten.
Wel realiseren we dat we hieruit conclusies moeten trekken. Het is natuurlijk allemaal heel mooi en aardig om lekker bezig te zijn met een droom in vervulling te brengen (en echt te zien verwezelijken!). Maar de inspanningen eisen hun tol. Op een of andere manier moeten we er wat vaker tussen uit kunnen. In de ruim twee en een half jaar dat we nu hier zijn hebben we slechts een paar dagen vakantie gehad. Dat was vorig jaar, toen Tonny en Huib hier waren. We gaan er serieus aan werken om er vaker een tijdje tussenuit te kunnen trekken. Dat is echter makkelijker gezegd als gedaan, er zijn op dit moment gewoon nog teveel dingen die we nog niet gedelegeerd hebben. Om een paar voorbeelden te geven: wie zorgt er voor de honden en katten, wie staat mensen te woord die zomaar aan komen rijden (ons personeel spreekt enkel Afrikaans)? En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Misschien zijn er onder de lezers belangstellenden om een paar weken in Zuid Afrika te verblijven, en en passant een weekje op ons huis willen passen? Moet wel ergens in de periode van Mei t/m Augustus!
Iets helemaal anders, we krijgen inmiddels aanvragen voor het volgende zomerseizoen, wat hier op 1 oktober begint. Dus hebben we prijzen aangepast, en die moeten uiteraard ook op onze website komen. Dat leek ons meteen een goede reden om ook maar weer eens wat foto materiaal aan te passen, want e.e.a. groeit hier gestaag, en hier en daar ziet het er toch weer en beetje anders uit. Een paar voorbeelden, en ik beperk me even tot de eerste pagina van de website:

panorama, 6 maanden geleden:

panorama, nu:


huisjes, 6 maanden geleden:


huisjes, nu:



ingang, 6 manden geleden:



ingang, nu:


Ergens in de loop van de komende week zouden de nieuwe foto's op de website moeten staan.

Verder hebben we de afgelopen week de kweektunnel weer in gebruik genomen. Dit vanwege de lagere temperaturen die we momenteel hier hebben. Die lagere temperaturen, daar moet ik dan gelijk bij melden dat die nog steeds zodanig zijn dat wij 's morgens het ontbijt buiten serveren.
We hebben vanalles gezaaid, van klaprozen tot korenbloemen, en weer de nodige olijven gestekt.

Maar de meest indrukwekkende gebeurtenis de afgelopen week was toch wel dat er hier in Robertson een (afhaal)chinees restaurant de deuren opende. Eergisteren heb ik voor het eerst sinds ruim 2 1/2 jaar weer eens chinees gegeten, en dat beviel uitstekend!

’t Is weer voorbij, die mooie zomer...

Rita is inmiddels weer veilig en wel thuis gearriveerd. De terugvlucht verliep probleemloos, en 20 minuten eerder als gepland landde ze in Kaapstad. We praten dan over donderdag morgen 05:00. Precies om 08:00 waren we weer terug op Mallowdeen Gardens. Het was weer kompleet Sinterklaas toen de koffer open ging! Iedereen hartelijk bedankt voor de originele cadeautjes. Ik ga geen komplete opsomming geven van alles wat er uit die koffer kwam, maar inmiddels hebben we hier een aantal planten geplant waarvan de gemiddelde Zuid Afrikaan nog nooit gehoord heeft: Skimmia en Rudbeckia, om maar eens wat te noemen. Verder is onze literaire schatkist aangevuld met boeken, tijdschriften, en een tweetal albums van ene W. Vandersteen, welke ik inmiddels al weer uit heb. En dan was er nog de nodige chocola, hagelslag, kaas, kroketten, fricandellen, rookworst, genoeg om de winter mee door te komen. Rita heeft lang niet alles mee kunnen nemen naar Zuid Afrika. Afgesproken is dat Rita’s moeder en zus, die inmiddels al geboekt hebben om hierheen te komen, de rest mee gaan brengen.
Overigens was Rita amper een dag hier en toen werd ze ziek. Vrijdag en zaterdag alleen maar overgeven, en vandaag heeft ze nog bijna niks gegeten. Morgen maar even naar de dokter.
De zomer is hier nu voorbij. Afgelopen woensdag begon het te waaien, het heeft inmiddels een paar millimeter geregend, en de temperaturen zijn gedaald. ’s Nachts onder de 10 graden, overdag ergens midden in de twintig (als de zon schijnt). Het blijft vreemd om maar twee seizoenen te hebben: we hebben hiet eigenlijk geen herfst en lente, alleen zomer en winter. De winter is hier één grote verkleedpartij: ’s morgens is het koud, dus lange broek en trui aan, om een uur 10/11 kan de korte broek en het t-shirt weer aan, en om een uur of 4 in de namiddag gaan we weer terug naar warmere kledij.
Dit weekend hebben we geen gasten gehad. Enerzijds waren we daar heel blij mee, want we hadden wel wat anders aan het hoofd, maar anderzijds is het naturlijk ook een signaal dat zakelijk gezien het seizoen afloopt. We wachten het maar rustig af.
Steeds vragen mensen wat Mallowdeen nou eigenlijk betekent. En het betekent dus echt niks, het woord bestaat in geen enkele taal. Groot voordeel is dat als je op internet bijv. met Google gaat zoeken op mallowdeen, je een kleine duizend pagina’s krijgt die allemaal verwijzen naar ons. Op die manier kwam ik er achter dat we ons zelfs mogen beschouwen als een exclusieve vakantiebestemming, althans volgens een tweetal leden van dit forum. Geen idee hoe we hier terecht zijn gekomen, maar wel grappig!
Hier laat ik het even bij, volgende week komen er weer foto’s.

One-man show

Maandagnacht Rita naar het vliegveld gebracht. Ze zou om 07:20 vertrekken, we wilden om een uur of vijf op het vliegveld zijn, dus om 03:00 aanrijden, en de wekker op 2:30. We waren natuurlijk bang om ons te verslapen, dus lagen er naast de wekker ook nog twee op scherp gestelde mobieltjes op het nachtkastje. Toch nog een paar uurtjes geslapen voordat er van alles begon te piepen en te trillen. Tegen onze gewoonte in er gelijk uit, wassen, aankleden, koffie zetten en broodjes smeren voor ontbijt onderweg, en om klokslag 03:00 vertrokken we richting Kaapstad. We hadden geluk dat het volle maan was, dus het was niet echt pikkedonker, en er was bijna geen verkeer op de weg. Wel waren we iets vergeten om de koffie in te doen, maar ook hier zijn langs de grote autowegen de tankstations 24 uur per dag open en in Worcester konden we aan een paar bekertjes komen. De reis verliep probleemloos en om 05:00 arriveerden we op het vliegveld. Hier moest Rita haar ticket ophalen, en kon toen gaan inchecken. Een half uur later namen we afscheid en vertrok ik alleen, terug naar Robertson. Waar ik mooi op tijd arriveerde om alles open te maken voor het personeel, wat inmiddels weer ’s morgens om 08:00 begint.

Dinsdag t/m donderdag hoofdzakelijk bezig geweest om ons personeelsbestand aan de gang te houden. Pikant detail hierbij is dat Poppie op dinsdag en Elsie op woensdag bij Nella werkt. Nu had Nella besloten dat aangezien Rita “over sea” was, ik wel alle hulp zou kunnen gebruiken, en stuurde Poppie en Elsie de dagen dat ze normaal gesproken voor haar werkten, gewoon naar mij. Ook krijg ik regelmatig een telefoontje van deze of gene die weet dat Rita naar Nederland is, gewoon even om te informeren of alles goed gaat.

Vrijdag begon het lange Paasweekeinde. Goede Vrijdag is hier ook een vrije dag, dus geen personeel, en uitslapen. Dat kwam niet verkeerd uit, want donderdag avond heb ik voor het eerst in mijn leven een slang uit onze keuken moeten verwijderen. Het was niet zo’n grote, ik schat zo’n 30 tot 40 centimeter, maar toch! De normale routine hier is dat personeel of andere hulptroepen zo’n beest onmiddelijk dood maken en verbranden. Maar Rita en ik, en ook buren, hebben het er al eens over gehad dat het eigenlijk veel vriendelijker zou zijn om zo’n dier te vangen en ergens los te laten. Zo gezegd, zo gedaan, eerst de katten naar buiten gedirigeerd (Sjors en Mara waren op dat moment niet in beeld). Het plan was om m.b.v. een bezem de slang in een doos te werken, en hem vervolgens op gepaste afstand ergens weer vrij te laten. De slang begreep het plan helemaal en kroop uit eigen beweging in de doos. Ik met de doos naar de dam en heb hem daar weer vrijgelaten. Terug bij het huis bleek Mara weg te zijn. Om een lang verhaal kort te maken, een uur later had ik haar gevonden, maar ze vond het eigenlijk maar niks om mee terug naar huis te gaan. Ik vermoed dat zij de slang al eerder in de gaten gehad heeft, en dat ze niet al te plezierige herinneringen heeft aan eerdere ontmoetingen met dit soort beesten. Ik heb er de boeken op nageslagen wat voor een slang het geweest zou kunnen zijn, maar ben er niet helemaal uitgekomen. Het was in ieder geval niet ėėn van de hier min of meer algemeen voorkomende dodelijke slangen: de cobra, de adder, of de boomslang. Wat het wel was, zullen we waarschijnlijk nooit weten. Overigens ben ik nog vergeten te vertellen dat een paar weken geleden een adder in het filtermandje van het zwembad verzijld was geraakt. Niets vermoedend haalde ik dat mandje tevoorschijn en daar was hij, en redelijk gestresst. Ik heb ter plekke waarschijnlijk het wereldrekord wegspringen uit stand verbeterd, en mijn vocale ondersteuning hierbij zorgde ervoor dat al ons personeel kwam kijken. De slang heeft de ontmoeting met onze hoveniers niet overleefd en was binnen de kortste keren gecremeerd. Ze zijn er, we weten het, en we hebben ze gezien. Maar toch lig ik er niet echt wakker van, want het zijn geen vijanden die je besluipen en aanvallen. En eigenlijk zijn het heel mooie en indrukwekkende wezens om te zien.
Maar om terug te keren naar donderdag avond, na het avontuur met de slang en de vermiste Mara, hield onze waterzuiveringsinstallatie het opeens voor gezien. Geen water, maar ik had geen zin om in het donker te gaan kijken wat er precies aan de hand was. Vrijdagmorgen moest ik me achter in de keuken van de ontbijtkamer wassen. Het probleem was snel gelocaliseerd: een lekkend expansievat. Tot op dit moment is het probleem niet opgelost (alles is hier dicht gedurende het paasweekeinde), maar als noodoplossing heb ik de fietspomp op het expansievat aangesloten, en na 20 keer pompen heb ik weer voor een tijdje water...
Is dit allemaal eigenlijk nog steeds wel leuk? Ja, en ik zal uitleggen waarom.
Vrijdag kregen we weer gasten, allebei de cottages waren geboekt voor drie nachten. Vandaag zijn ze vertrokken, en allebei de koppels vroegen of ze iets in ons gastenboek mochten schrijven (in tegenstelling tot een aantal collega’s vragen wij nooit aan gasten om iets in ons gastenboek te schrijven, dat gastenboek ligt er, en het is aan ieder om te bepalen of men daar iets in heeft te melden). Voor ons is het inmiddels het meest dierbare boek geworden wat we hebben. Gewoon als voorbeeld wat er het afgelopen weekend werd geschreven.

• 06 - 09 April 2007
  Dear Wim & Rita,Thank you for making our stay a very enjoyable one! We will see you again! We’d like to thank you for the special care in everything you do:
  o the warm welcome;
  o the fruit, sweets, coffee & wine in the room;
  o the beautiful gardens;
  o the extra’s with breakfast (flowers, fresh juice, fresh fruit);
  o the fresh flowers in the room.
  We enjoyed the tranquil environment & good company. We will recommend Mallowdeen Gardens to our friends & family!See you soon, Volker & Naomi xxx
  P.S. we had a visit from the Easter Bunny!!!
  
  De andere gasten hadden het volgende te melden:
  
  06- 09 April 2007
  Dear Wim & Rita,
  The warm welcome & the beautiful landscape on our arrival, made us feel at home at once. Your attention to detail, understated hospitality and the tranquil setting sets you apart from all others.
  A wonderful, overall experience!
  Kind regards,
  Clinton & Darius
  
  Mogen we a.u.b. een beetje trots zijn op dit soort bewoordingen? Wat me overigens wel opviel is dat iedereen schreef “Dear Wim & Rita”, terwijl ze Rita nooit gezien hebben. Men voelde perfect aan dat er meer was als alleen ‘Wim’.

Maart roert zijn staart

We hebben een redelijk hectische week achter de rug. Veel komende en gaande gasten, dus veel werk. Vanmorgen, na het vertrek van de laatste gasten voor dit weekend, hebben we achter de boel de boel gelaten en de deuren op slot gedaan. En als er nog potentiele klanten gebeld zouden hebben, dan waren we vol geweest.
De hectiek van de afgelopen week bestond voornamelijk uit onverwachte gasten. Zo waren er dinsdagmorgen gasten vertrokken, waarna Rita de bedden afhaalt en beddengoed en handdoeken wast. Het eigenlijke schoonmaken laten we dan over aan Elsie en Mollie, die op maandag, woensdag en vrijdag werken. Tot onze grote verrassing stonden er ’s avonds om een uur of 5 een viertal gasten op de stoep, met in hun hand de reservering die ze voor die dag bij Mallowdeen Gardens gemaakt hadden. En die wij kompleet vergeten waren... Tot op de dag van vandaag snappen wij nog steeds niet hoe het mogelijk is dat wij die reservering vergeten waren. Op ons bureau houden wij keurig een lijst bij waarop per dag staat aangegeven wie in welke accommodatie zit. Die lijst kijken we normaal gesproken een aantal keer per dag door, maar die dag hebben wij geen van beiden gezien dat er nieuwe gasten zouden komen. We zijn gelijk aan de gang gegaan: Rita heeft Poppie gebeld om even te komen helpen en is vast begonnen met bedden opmaken. Waarbij al gauw een andere gast te hulp schoot: Bea had wel in de gaten dat we in de problemen zaten en ging samen met Rita de bedden te lijf. Ik had ondertussen de gasten aan een tafeltje bij het zwembad gezet en van een drankje voorzien. Poppie was inmiddels badkamers aan het schoonmaken en ik heb nog even gestofzuigd, en na precies drie kwartier (een nieuw record) konden de gasten in de huisjes.
Afgelopen woensdag kregen we om 17:00 uur nog een telefoontje of we nog plaats hadden. Toen waren de huisjes wel schoon, maar de bedden nog niet opgemaakt. Dus weer halsoverkop de zaak klaarmaken: een vers bloemetje, wat vers fruit, een flesje wijn. En precies op het moment dat we klaar waren arriveerden de gasten.
Vandaar dat we het vanmorgen wel een beetje gehad hadden. Want het is natuurlijk ook nog zo dat Rita morgen nacht al weer gaat beginnen aan haar reis naar Nederland!

Het onderwerp statistieken heb ik al eens eerder aangeroerd, en de afgelopen maand was in dat opzicht best wel interessant. Voor ons was maart een maand waarin we het druk hebben gehad en hard hebben moeten werken. We hebben net zoveel boekingen gehad als in februari, maar een veel lagere bezettingsgraad gehaald. Als ik praat over het aantal boekingen, dan bedoel ik het aantal rekeningen wat we uitschrijven. En die lagere bezettingsgraad is helemaal te wijten aan het feit dat bijna alle gasten slechts één nacht bleven. In februari, onze topmaand tot nu toe, verbleven gasten gemiddeld 2,6 dagen bij ons, in maart gemiddeld 1,7 dagen. En die 1,7 is voor een groot gedeelte te danken aan Bea en Arie, die 7 nachten hier geweest zijn. Maar om ons aller Johan aan te halen: ieder nadeel heeft zijn voordeel: mensen die maar één nacht blijven, betalen het volle pond. Dus ondanks een lagere bezettingsgraad in maart (28%, oftewel plusminus 50 flensjes en 100 gebakken eieren) eindigt maart qua inkomsten als derde, juist achter januari.

Maart is hier overigens wat het weer betreft bijzonder aangenaam geweest. Al onze ontbijtjes hebben we deze maand buiten geserveerd, en we hebben vaak buiten kunnen dineren. Geen regen van betekenis gehad, en erg weinig wind. Temperatuur van het zwembad: zo’n 24 graden.

Bea en Arie zijn dan ook heel behoorlijk bijgekleurd. Hun verblijf in Zuid Afrika was kort, maar voor zover wij kunnen beoordelen zij hebben er veel van gemaakt. Niet als een gek rondgesjouwt, maar veel gezien en lekker uitgerust. Hier in de directe omgeving hebben ze gewandeld in Vrolijkheid (McGregor), wijn geproefd op de Breede Rivier bij Viljoensdrift, een wildpark (Aquila) bezocht, een mooie route gereden: Montagu – Barrydale – Tradouwpas – Swellendam – Robertson, dagtrips gemaakt naar Kaapstad en Hermanus. Maar ook bijna elke dag tijd ingeruimd om wat te lezen, zonnen, en luieren bij het zwembad.



Hier zitten ze aan het ontbijt.

Gisteren zijn ze hier vertrokken op weg naar Kaapstad. Daar blijven ze nog een nacht en vliegen vanavond weer terug naar Nederland.

Zo tussen de bedrijven door hebben onze tuinmannen ook nog wat olijven geplukt. We zijn zo’n 15 kg aan het inmaken.






Met vereende krachten zijn die inmiddels in een grote emmer verdwenen, waar ze over een paar maanden als eetbare olijven uit moeten komen.

Hier laat ik het even bij, vanavond gaan we bij de buren eten, en morgen nacht dan rijden we om een uur of 3 naar Kaapstad, waar Rita om 07:00 uur vertrekt richting Nederland.