Schokkend nieuws

Vorig week hadden we het over de uil die terug was, met een kwalitatief niet zo’n goeie foto genomen van binnenshuis, in de avondschemering. Achteraf bleek dit een jong te zijn van het uilen paar wat hier regelmatig “rondhangt”. Dinsdagmorgen ging Rita de was ophangen en vond de jonge uil, vlak bij de waslijn, dood liggend in het gras. Er waren geen zichtbare wonden, dus wij dachten gelijk aan vergiftiging. Karel, onze voorman erbij gehaald, en die had de situatie gelijk door: de vogel lag naast de mast waar onze elektriciteit binnenkomt: een houten paal waaraan op een meter of vijf in de hoogte een transformator hangt, die ons van elektriciteit voorziet. Volgens Karel was het een domme jonge uil, want iedere vogel weet dat als hij op zo’n transformator gaat zitten, het gevaar loopt om geëlektrocuteerd te worden. Dom of niet, het blijft een triest gezicht zo’n prachtige vogel dood in je achtertuin. We hebben een passende begrafenis geregeld, één van de ouders was die dag nog aanwezig, maar sindsdien ontbreekt elk spoor van de ouders…

Het mag dan wel komkommertijd zijn hier, en voor menigeen heeft bovenstaand relaas waarschijnlijk een hoog komkommergehalte, wij waren redelijk van de wap.

En ja, echt veel nieuws is er niet te melden. We zitten alweer midden in het toeristenseizoen, volop gasten, vanuit alle windstreken, maar ook:

• Wederom gasten uit Geldrop gehad: Harry en Heleen uit de Willem van Ruysbroeckstraat,
• Geheel onverwacht kijkers gehad uit Geldrop, die uiteindelijk toch besloten om nog wat verder te gaan kijken.

Verder gaat hier alles zo’n beetje zijn gangetje:

We klussen gewoon door;

terwijl onze gasten opgehaald worden voor een ‘game drive’ door het Klaas Voogds Game Reserve.

En toen was het inééns zomer!

We hebben begrepen dat zo ongeveer heel Europa op dit moment sneeuwmannen aan het maken is. Het lijkt erop dat wij ons portie gehad hebben, binnen één week is de temperatuur van ons zwembadwater gestegen van 19 naar 28 graden!. En de vooruitzichten zijn saai: voor de komende dagen middagtemperaturen variërend tussen 28 en 32 graden… De tegenstellingen zijn enorm, ruim een week geleden dreigden we kopje onder te gaan, nu is alles weer droog en krijgen we waarschuwingen tegen bos/veld brand.

Achteraf bekeken zijn we er gemiddeld afgekomen: allebei onze buren hebben het ook niet droog gehouden, en zij wonen hier al generaties lang. De schade die wij hebben beperkt zich tot

1. nogal wat weggespoelde steenslag: modder op wegen en paden;
2. bepaalde plantensoorten kunnen de hoeveelheid water niet aan en hele bedden sterven momenteel af;
3. een complete wasmachine vol (20) handdoeken helemaal verknald vanwege vuil water.

Het afgelopen weekend stond in het teken van het weerzien van bekenden:

Eerst is daar Lietje, die een weekend bij ons op bezoek kwam, en tegelijkertijd maakte ook mijnheer de uil zijn opwachting, na een maandenlange afwezigheid. Hij is er nu weer iedere dag (en nacht).

Weer verniel Kaap

Zo luidde de vette krantenkop op vrijdag 14 November. Vrij vertaald: ‘het weer is bezig om de Kaap te vernielen’. En is er tot op zekere hoogte in geslaagd, het noodweer van de afgelopen dagen heeft zijn tol geëist. Met name de streek rond de Hex-rivier (De Doorns), Montagu, en de hele Breede Rivier Vallei (Worcester, Robertson, Swellendam, Witsand, en alles wat daartussen ligt). De elementen hebben ook schade aangericht bij ons.

Afgelopen Maandag waren de weersvoorspellingen voor de rest van de week minder gunstig, en Rita en Hennie besloten om een dagje naar Stellenbosch te gaan. Amper een wolkje aan de lucht, de dames hebben een leuke trip gehad.

Dinsdag begon het te waaien, en behoorlijk stevig: meestal een teken van ander weer op komst. Maar één van de voordelen van het wonen in een wijnstreek is: wijnkelders bezoeken kan natuurlijk (bijna) altijd! Amper terug van onze wijnsafari (Weltevreden, Bon Courage, Springfield) of het begint ook nog te regenen, en niet zo’n beetje. Woensdag rond het middaguur hadden we al zo’n 100 mm in onze regenmeter opgevangen. En ’s nachts weinig geslapen…

Woensdag middag om een uur of één ’s middags vertrokken Hennie en ik naar het vliegveld, voor Hennie zat de vakantie erop. De regen was even iets minder, maar de wind was nog alom aanwezig. Bij Paarl komen we uit de tunnel, en dan gaat de weg over een hoog viaduct, waar altijd gewaarschuwd word voor windstoten. We zijn driekwart het viaduct over, of we moeten stoppen: er ligt een vrachtwagen over de weg, finaal omver gewaaid.

(Excuses voor de kwaliteit van de foto’s deze keer, ze zijn allemaal afkomstig van de website van onze krant.)

Angstige minuten hebben we doorgebracht op die brug, terwijl rukwinden duidelijk voelbaar aan de auto plukten. Uiteindelijk konden we erlangs.

’s Avonds terug in Robertson begon het weer hevig te regenen. Wederom nauwelijks een oog dichtgedaan, en ’s morgens om een uur of zes begon het water via de badkamer het huis in te lopen. De zwembadpomp moest er aan te pas komen om het gevaar te bezweren. Ondertussen hadden we ook nog vier gasten, dus om half acht gauw wat droge kleren aan en moesten er ontbijtjes gemaakt worden. Die gasten waren overigens twee oud-spelers van Vitesse, die hier met hun vrouwen op vakantie waren, en waarmee we gezellig gekeuveld hebben. Maar toen die weg waren weer gelijk de regenjas en laarzen aan, om al snel te beseffen dat we deze strijd niet konden winnen: van alle kanten kwam er méér en méér water op ons af. Ten einde raad heeft Rita de buurman gebeld, en binnen 5 minuten reed een bakkie achterom met een man of 5, met de schop in aanslag. Met man en macht is er gewerkt om het water om ons huis heen te leiden, wat uiteindelijk ook gelukt is. Donderdag avond gingen we de nacht in met een pomp die elk uur ongeveer 10 minuten moest pompen om de slaapkamer droog te houden: het regende nog steeds. Het aan- en afzetten van die pomp gebeurt handmatig…

Pas vrijdagmorgen hield het op met regenen: we hadden weer 95 mm in de regenmeter, oftewel 195 mm (onze gemiddelde jaarlijkse regenval) in een tijdsbestek van 60 uur. De ravage was behoorlijk: veel wegen/paden weggespoeld, overal sloten gegraven dwars door wegen, grasperken, bloemborders, en overal modder.

Hoe we het voor mekaar gekregen hebben, weet ik niet, maar op dit moment zitten we vol, met gasten die niet uitgepraat raken hoe mooi het hier is, en geen notie hebben waar wij doorheen gegaan zijn de afgelopen dagen om überhaupt gasten te kunnen ontvangen!

Een paar foto’s uit de kranten van de afgelopen dagen, om een indruk te geven van wat hier aan de hand was/is:

Robertson: Voortrekkerstraat

Robertson: van Zyl straat

Robertson Wynkelders

Robertson: NGK Kerk Robertson Oost

Robertson: overstroomde wijngaarden

Ook het nabijgelegen Montagu is zwaar getroffen: pas sinds gisteravond is de belangrijkste ontsluitingsweg naar Ashton weer open. Maar Montagu-West is nog steeds van de buitenwereld afgesloten.

Avalon Springs, het bekendste hotel van Montagu, overstroomd.

Hé, kennen we die niet ergens van?

Wat er op zo’n moment gebeurt is dat dingen escaleren: hier bij ons werd de vallei doormidden gedeeld door de wassende Klaasvoogs rivier. Rosendal was op een gegeven moment afgesloten van de buitenwereld, en op dit moment is de verbindingsweg tussen Klaasvoogds West en –Oost niet begaanbaar. De Klaasvoogdsrivier mondt uit in de Breede Rivier, en die gaat uiteindelijk zijn naam eer aan doen:

Kambatie, een gasthuis aan de Breede Rivier in Swellendam,

Verder stroomafwaarts in Malgas: overal overstroomde huizen.

Wat ons betreft is de schade voorlopig beperkt gebleven: het gaat een paar weken kosten om de infrastructuur weer te herstellen, er moeten weer een aantal vrachtwagens steenslag besteld worden, maar daar komen we wel overheen.

Waar was ons personeel? Een verhaal op zich, kom ik later op terug. Maar op de kritieke momenten was het Rita en ik. En vooralsnog lijkt de schade in materieel opzicht mee te vallen, maar er is hier de afgelopen dagen gehuild, uit pure ellende. En zoiets laat sporen na, en stof tot nadenken...

Hennie in Afrika

Hennie is al weer een dag of tien hier en hoewel het voor ons zakelijk een drukke periode is (zegge en schrijven één nacht zonder andere gasten, maar overwegend helemaal vol) hebben we Hennie van alles kunnen laten zien. Zoals gezegd vertrokken Hennie en Rita vorige week Zondag richting Kaapstad: eerste aanlegplaats werd Simonstown, een klein stadje waar zich een pinguïn kolonie gevestigd heeft.

Overnacht werd er in Kaapstad in The Ritz Hotel, de dames willen wel graag op stand slapen (zoals thuis, neem ik dan maar aan…). Maandag met de befaamde Hop-on Hop-off bus door en om Kaapstad, en o.a. even boven op de Tafelberg uitgekomen.

Hier zien we op de achtergrond Robbeneiland.

Dinsdag een bezoek gebracht aan Kaap de Goede Hoop, en via Franschhoek weer terug naar Robertson

Woensdag was rustdag hier in Robertson, wel werd er nog even rondgekeken in Nkqubela, een informele nederzetting (township) hier bij Robertson.

Donderdag zijn de dames naar Hermanus vertrokken, om te kijken of er walvissen waren.

Die waren er.

Vrijdag was het weer iets minder en ben ik samen met Hennie in ons onvolprezen bakkie op pad geweest. Redelijk avontuurlijk, want ik was daar ook nog nergens geweest ( voor de ingewijden: vanuit Montagu via de Ouberg Pas naar het Anysberg Reserve, en dan via de Seweweekspoort naar Ladysmith en terug via de R62 )

In het Anysberg Reserve kwamen we nogal wat verschillende antilopen tegen, waaronder deze prachtige gemsbok.

En de Seweweekspoort bergpas is ronduit adembenemend.

Zaterdag was rustdag, en de planning was om die af te sluiten met een traditionele ‘snoekbraai’, met vrienden van ons: Jan en Han, en die zouden de snoek meebrengen. (hier in Zuid Afrika is snoek een heel populaire vis voor op de barbecue, maar heeft niks te maken met de Nederlandse snoek. Hier is het een zeevis, qua consumptie een vier persoons vis.) Niets is zoals het lijkt, en misschien komt er op http://www.zuid-afrika.nl/id/1/703/de_column_van_han.html eerdaags een duidelijke uiteenzetting hoe het allemaal is gekomen...

Vandaag heb ik met Hennie de Tradouw pas gereden.

Daarna in Swellendam ergens onder een grote boom een smakelijke boterham gegeten, en vanavond was het weer compleet feest in Rosendal bij Ilse en Sjef, waar we heerlijk gegeten hebben.

Weer even terug in de tijd…

Het klinkt allemaal een beetje afgezaagd, maar afgelopen oktober was voor ons een topmaand. Vorig jaar hadden we in deze maand 42 overnachtingen, dit jaar 92! Dat kwam goed uit, want september was slap: 32 overnachtingen dit jaar t.o.v. 38 vorig jaar. Maar wat veel meer indruk achterliet is het feit dat het de afgelopen week heel gezellig was hier.



Op het eerste gezicht een vakantiekiekje van een viertal mensen die het redelijk naar hun zin lijken te hebben. Maar voor ons met toch een extra betekenis: de gasten kwamen uit Geldrop. In het kader van de wet bescherming persoonsgegevens mogen we uiteraard niet vertellen wie onze gasten waren, maar het was wel fijn om (van links naar rechts):

• Eindelijk eens tegen iemand van Brekelmans te kunnen zeuren over die vrachtwagens die bij nacht en ontij bij ons langs kwamen,
• Iemand van Reef tegen te komen, waar ons vader vroeger de tuin heeft bijgehouden, en aan wiens nasi- en bami ballen we nog steeds dierbare herinneringen hebben.
• Kennis te maken met Paul, die hemelsbreed maar een paar honderd meter (Zomerland) van ons vandaan woonde, samen met
• Iemand van van den Hurk, die vroeger een kledingzaak hadden in de Langstraat.

Wederom blijkt hoe sterk de band is die wordt geschept, enkel door in hetzelfde dorp op te groeien, en ik spreek vandaag voor mezelf, omdat ik momenteel onbestorven weduwnaar ben. We hebben al best veel gasten uit Geldrop gehad, en de meeste kende ik niet of nauwelijks. Maar als ze dan hier zijn, dan zijn er al gauw legio aanknopingspunten voor interessante en gezellige gesprekken. Zo ook deze keer, mede dankzij Rita’s openhartige “Van wie bende gij d'r inne”.

Dan arriveerde er afgelopen vrijdag nog iemand uit Nuenen. Een kleine veertig jaar geleden ontstond er een vriendschap tussen Rita en Hennie, en Hennie is één van de kleine groep mensen die ons tijdens onze omzwervingen over de aardbol overal heeft gevolgd. Ze was al bij ons in Dubai, in Zimbabwe, en nu dus ook hier in Zuid Afrika.

Gisteren vertrokken ze voor een uitstapje naar Kaapstad en omstreken, en komen morgen weer terug. Ondertussen bak ik de eitjes voor onze gasten, en ben ik wasmachine-machinist…