De week begon met een forse storm, voor ons de eerste keer dat we zoiets meemaakten. Het begon allemaal vorige week vrijdag avond, toen begon het flink hard te waaien. ’s Nachts om een uur of vier ben ik eruit gegaan, want ik hoorde nogal onheilspellende geluiden buiten. Toen ik de deur open maakte, wist ik niet wat me overkwam. Een verschrikkelijke stormwind blies om het huis, maar de temperatuur was 29 graden, midden in de nacht! De geluiden die ik gehoord had bleken afkomstig te zijn van rondwaaiende golfplaten, de oude dakplaten van ons huis. Die lagen keurig opgestapeld ergens in een hoek, maar de sterke wind was bezig ze één voor één van de stapel af te blazen, dus ik in mijn ochtendjas de zaak weer bijmekaar geraapt en er een balk en de onvolprezen zaagbok erbovenop gezet. Toen zag ik dat er bij elke windvlaag een regen van vuur over het land ging. Wat was er het geval: we hebben de afgelopen weken dagelijks het gesnoeide loof van de olijfbomen opgestookt. Dat zijn behoorlijke vuurtjes, zo zie je ze niet in de gemiddelde achtertuin in Nederland! (Én je hoeft er geen stookvergunning voor aan te vragen.) Ik ben best wel voorzichtig met dat stoken (al zeg ik dat zelf), en we stoppen om een uur of 4 in de middag, zodat het vuur gedoofd is voordat het donker wordt. Maar door de harde wind was het weer opgelaaid, en gloeiende kooltjes vlogen over de plak. Gauw de slang erop en de zaak was binnen korte tijd onder controle.
De zaterdag daarop was het weer redelijk rustig winterweer (zo’n graad of 18 –20), maar laat in de middag stak de storm weer op. Weer zo’n hete wind van een kleine 30 graden. En wel zo hevig dat ik die nacht geen bed gezien heb. Vanaf zonsondergang (momenteel hier rond 18:30) ben ik elk uur een rondje gaan maken om klapperende ramen en deuren vast te zetten, en wéér het vuur te blussen wat de vorige avond aangewakkerd was, en nu opnieuw tot leven kwam. Om een uur of 4 in de morgen viel de stroom ook nog eens uit, dus toen werden er kaarsen bij elkaar gezocht. Gelukkig bleef de periode van stroomuitvalbeperkt tot 1 ½ uur. Maar alles bij elkaar sliep ik die nacht ongeveer 2 uur.
De zondag verliep wederom rustig, maar ’s avonds begon het hele spektakel opnieuw. Deze keer viel de telefoon (en dus internet) uit, maar buiten was inmiddels alles stormvast vastgezet, en hebben we redelijk kunnen slapen.
Maandag was het behoorlijk regenachtig, met als gevolg dat de hele bouwploeg om 9 uur weer naar huis ging. Twee uur daarna trok de lucht open en straalde de zon.
Dinsdag moesten we i.v.m. de aanvraag van onze permanente verblijfsvergunning naar het kantoor van het ministerie van binnenlandse zaken in Worcester. Tot onze grote opluchting is onze aanvraag geaccepteerd, wat overigens nog niet wil zeggen dat we die permanente verblijfsvergunning krijgen. Dat kan 1 tot 6+ maanden duren. Maar het betekent wel dat wij ons huiswerk hebben gedaan, en alle benodigde documentatie (vertaald in engels) is verstrekt. Hierbij zijn we wel redelijk creatief met onze cv om moeten gaan: het is hier (en in veel andere landen) te doen gebruikelijk dat je een bewijs van goed gedrag moet kunnen overleggen van alle landen waar je één jaar of langer hebt verbleven. Het is momenteel een beetje moeilijk om zo’n bewijs uit Zimbabwe te krijgen (Dubai en Bahrein hebben we niet eens geprobeerd), dus hebben we besloten om onze buitenlandse avonturen zoveel mogelijk buiten gezicht te laten vallen. De aanvraag is geaccepteerd, en wij wachten rustig af.
Dan is afgelopen dinsdag onze tweede werknemer in dienst gekomen. Ditmaal een tuinman, en zijn naam is Willem. Willem helpt ons momenteel met het snoeien van de olijfbomen, en gaat ons vervolgens helpen om Mallowdeen Gardens gestalte te geven.
De rest van de week is rustig verlopen, de verbouwing vordert, zij het een beetje traag naar onze zin. Maar alles “vat hier een biekie tijd”, merken we wel.
zondag, mei 29, 2005
zondag, mei 22, 2005
En de boer… hij ploegde voort
Afgelopen maandag kwam er ineens een tractor het terrein op, met daarachter een vreemdsoortige aanhanger. Al gauw werd duidelijk dat er geploegd ging worden. We hadden de vorige eigenaar er al een paar maal op aangesproken dat de restanten van de tomatenoogst nogal wat overlast bezorgden. Er lagen na de oogst nog tonnen rijpe tomaten te rotten in het veld, met als gevolg een vliegenplaag van jewelste, en het begon ook nog te stinken.
de ploeg
Het soort ploeg wat ze hier gebruiken is een z.g. ‘skottel-ploeg’. Een ‘skottel’ is een schotel, dus misschien kennen we die in Nederland als schotelploeg. De spellingchecker protesteert niet, dus het zal wel. Bijna twee volle dagen heeft dit spektakel geduurd, en toen waren de tomatenplanten voor een groot deel verdwenen. En een spektakel was het, met name de zwermen vogels die erop af kwamen en achter de tractor aan vlogen als meeuwen achter een vissersboot. Ook nu nog zien we veel (veelal grote) vogels op het omgeploegde veld. Ibissen, eenden, pauwen, kievieten, parelhoenders zijn vaste bezoekers, en een ooievaar is er ook al geweest (had gelukkig niets meegebracht).
En nu ligt het land er zo bij:
omgeploegd land
Nu nog even de rommel eruit harken en we kunnen aan de gang… Zo simpel(?) is het echter niet. De verwachting is dat over een paar weken het veld weer groen is. Het is hier een winter regengebied en het regent hier momenteel elke week wel een keer. De grond is vruchtbaar en het onkruid zal weldra opkomen, en zo ook nog een heleboel jonge tomatenplantjes. De te verwachten onkruiden zijn hoofdzakelijk: ‘kleefgras’ een grassoort met van die aren die zo lekker in je sokken, veters en broekspijpen gaan zitten, wilde datura, en nachtschades. We zijn er nog niet helemaal uit hoe we ons tuintje zuiver gaan maken, en de adviezen die we krijgen van buren (allemaal land/tuinbouwers) lopen nogal uiteen. In eerste instantie werd ons afgeraden om het land om te laten ploegen. Het kale land zou een geweldige hoeveelheid stof produceren bij winderige omstandigheden. Een ander advies is om onkruid op te laten komen, het dan plat te spuiten met ‘round-up’, wat via de bladeren het onkruid doodt, en vervolgens te spuiten met ‘simosin’, een middel wat de aanwezige zaden in de kiem smoort. Van mijn vader herinner ik me nog dat in Nederland ook wel eens lupinen werden gezaaid op een stuk grond wat niet direct gebruikt ging worden. Hier moeten we dus nog wat over nadenken.
Het is inmiddels al weer meer als vier weken geleden dat er een advertentie verscheen in de lokale nieuwsmedia, waarin werd aangekondigd dat wij de bestemming van (een gedeelte van) ons perceel willen veranderen van agrarisch naar recreatief. Vanaf publicatiedatum was er vier weken tijd om protest aan te tekenen. Die protesten zijn gelukkig achterwege gebleven, wat betekent dat de hele procedure om de bestemming van ons perceel te veranderen gladjes verloopt (tot nu toe). ‘Gladjes’ in die zin dat er tot op heden geen obstakels zijn en de aanvraag de ambtelijke molen ingaat. We weten allemaal hoe snel dit soort molens draaien, in dit geval krijg ik indicaties van tussen 3 en 6 maanden. Uiteraard hebben wij geen zin om zo lang te wachten en zijn we listen aan het verzinnen.
Aanstaande dinsdag gaan we naar het departement van binnenlandse zaken in Worcester, dit in verband met onze permanente verblijfsvergunning. We hebben zeg maar 95% van de vereiste documentatie bij mekaar en gaan een eerste poging wagen. Er bestaat een (kleine) kans dat met de spullen die we nu hebben een aanvraag in kunnen dienen, maar we verwachten dat we met nog wat huiswerk teruggestuurd worden. Als je in Nederland woont is het absoluut onmogelijk om een voorstelling te maken wat er allemaal voor nodig is om je buiten Europa te vestigen.
Wat de bouw betreft kregen we afgelopen maandag bericht dat er 5000 stenen onderweg waren, dankzij goede connecties van onze aannemer Dus al zijn personeel liet alles uit zijn handen vallen waar ze mee bezig waren, en er werd er druk gewerkt aan de voorbereidingen om met het plaveien van onze voortuin te beginnen. Hiervoor hebben we meer nodig als die 5000 stenen, maar we hebben zeker genoeg voor een kant.
bestrating van de voortuin
de stratenmakers
finishing touch
Met mijn schouder gaat het alweer een stuk beter dankzij 2x per week fysiotherapie en dagelijks een aantal oefeningen.
de ploeg
Het soort ploeg wat ze hier gebruiken is een z.g. ‘skottel-ploeg’. Een ‘skottel’ is een schotel, dus misschien kennen we die in Nederland als schotelploeg. De spellingchecker protesteert niet, dus het zal wel. Bijna twee volle dagen heeft dit spektakel geduurd, en toen waren de tomatenplanten voor een groot deel verdwenen. En een spektakel was het, met name de zwermen vogels die erop af kwamen en achter de tractor aan vlogen als meeuwen achter een vissersboot. Ook nu nog zien we veel (veelal grote) vogels op het omgeploegde veld. Ibissen, eenden, pauwen, kievieten, parelhoenders zijn vaste bezoekers, en een ooievaar is er ook al geweest (had gelukkig niets meegebracht).
En nu ligt het land er zo bij:
omgeploegd land
Nu nog even de rommel eruit harken en we kunnen aan de gang… Zo simpel(?) is het echter niet. De verwachting is dat over een paar weken het veld weer groen is. Het is hier een winter regengebied en het regent hier momenteel elke week wel een keer. De grond is vruchtbaar en het onkruid zal weldra opkomen, en zo ook nog een heleboel jonge tomatenplantjes. De te verwachten onkruiden zijn hoofdzakelijk: ‘kleefgras’ een grassoort met van die aren die zo lekker in je sokken, veters en broekspijpen gaan zitten, wilde datura, en nachtschades. We zijn er nog niet helemaal uit hoe we ons tuintje zuiver gaan maken, en de adviezen die we krijgen van buren (allemaal land/tuinbouwers) lopen nogal uiteen. In eerste instantie werd ons afgeraden om het land om te laten ploegen. Het kale land zou een geweldige hoeveelheid stof produceren bij winderige omstandigheden. Een ander advies is om onkruid op te laten komen, het dan plat te spuiten met ‘round-up’, wat via de bladeren het onkruid doodt, en vervolgens te spuiten met ‘simosin’, een middel wat de aanwezige zaden in de kiem smoort. Van mijn vader herinner ik me nog dat in Nederland ook wel eens lupinen werden gezaaid op een stuk grond wat niet direct gebruikt ging worden. Hier moeten we dus nog wat over nadenken.
Het is inmiddels al weer meer als vier weken geleden dat er een advertentie verscheen in de lokale nieuwsmedia, waarin werd aangekondigd dat wij de bestemming van (een gedeelte van) ons perceel willen veranderen van agrarisch naar recreatief. Vanaf publicatiedatum was er vier weken tijd om protest aan te tekenen. Die protesten zijn gelukkig achterwege gebleven, wat betekent dat de hele procedure om de bestemming van ons perceel te veranderen gladjes verloopt (tot nu toe). ‘Gladjes’ in die zin dat er tot op heden geen obstakels zijn en de aanvraag de ambtelijke molen ingaat. We weten allemaal hoe snel dit soort molens draaien, in dit geval krijg ik indicaties van tussen 3 en 6 maanden. Uiteraard hebben wij geen zin om zo lang te wachten en zijn we listen aan het verzinnen.
Aanstaande dinsdag gaan we naar het departement van binnenlandse zaken in Worcester, dit in verband met onze permanente verblijfsvergunning. We hebben zeg maar 95% van de vereiste documentatie bij mekaar en gaan een eerste poging wagen. Er bestaat een (kleine) kans dat met de spullen die we nu hebben een aanvraag in kunnen dienen, maar we verwachten dat we met nog wat huiswerk teruggestuurd worden. Als je in Nederland woont is het absoluut onmogelijk om een voorstelling te maken wat er allemaal voor nodig is om je buiten Europa te vestigen.
Wat de bouw betreft kregen we afgelopen maandag bericht dat er 5000 stenen onderweg waren, dankzij goede connecties van onze aannemer Dus al zijn personeel liet alles uit zijn handen vallen waar ze mee bezig waren, en er werd er druk gewerkt aan de voorbereidingen om met het plaveien van onze voortuin te beginnen. Hiervoor hebben we meer nodig als die 5000 stenen, maar we hebben zeker genoeg voor een kant.
bestrating van de voortuin
de stratenmakers
finishing touch
Met mijn schouder gaat het alweer een stuk beter dankzij 2x per week fysiotherapie en dagelijks een aantal oefeningen.
zondag, mei 15, 2005
Pinksteren kennen we hier niet
Wat de bouw betreft is er niet zoveel schokkends te melden. Deze week is er een begin gemaakt met de barbecue buiten.
begin bbq
Inmiddels is hij bijna klaar, alleen de haan moet er nog op en zo links en rechts moet er nog wat aangesmeerd worden.
bbq bijna klaar
We zijn nu zo’n drie maanden aan het bouwen, en we beginnen nu onderhand wel een verschrikkelijke hekel te krijgen aan de rommel rond het huis en in de garage (waarin onze auto’s nog nooit gestaan hebben).
rommel in garage
We kijken er echt naar uit dat over een paar weken (hopelijk) alles rond huis aan kant is.
Ik (Wim) heb de afgelopen tijd nogal wat last gehad van pijn in mijn linker schouder. Dat heb ik eigenlijk al een aantal maanden, maar het ging telkens weer vanzelf over. Deze keer niet, en op een gegeven moment werd het zo erg dat ik niet meer kon liggen, met tevens de consequentie dat ik slecht sliep. Dus ik naar de dokter, en die constateerde precies wat ik zelf al vermoedde: een zogenaamde ‘bevroren schouder’. Ik kreeg ontstekingsremmers voorgeschreven en moest over 5 dagen terugkomen. Die pillen hielpen weinig of niets, en terug bij de dokter kreeg ik de keuze óf naar de specialist, waarbij de behandeling uit zou draaien op foto’s maken, spuiten zetten of een kijkoperatie, óf naar een fysiotherapeut. Ik had mezelf intussen via internet al wat verdiept in de materie, en het lijkt erop dat er geen simpele, duidelijke remedie voor een bevroren schouder is. Ook in gesprekken met kennissen bleek dat veel mensen daar last van hebben (gehad), de één heeft een of meerdere spuiten had gehad, de ander is geopereerd, en bij anderen ging het vanzelf weer over. Ik heb besloten om voorlopig maar eens naar de fysiotherapeut te gaan. Daar ben ik de afgelopen week drie dagen op rij geweest, en hoewel de bezoeken niet prettig waren, lijkt het resultaat positief te zijn. De ontsteking zou weg moeten zijn door een combinatie van behandelingen met geluidsgolven en de ontstekingsremmers, en nu is het dagelijks meermalen oefeningen doen om de schouder weer los te krijgen. Wordt vervolgd.
De eigenlijke reden dat ik over dit onderwerp begonnen ben is het verschil in medische zorg tussen hier en Nederland. Als ik de huisarts bel, dan krijg ik de vraag of ik vanmorgen of vanmiddag kan komen. Bij de fysiotherapeut kan ik dezelfde dag en de twee daaropvolgende dagen terecht. Voor röntgenfoto’s in het ziekenhuis hoeft (kan!) geen afspraak gemaakt te worden, je loopt zo binnen en binnen een uur ben je weer buiten, mét foto’s.
En dan de kosten: gezien mijn medische achtergrond is het momenteel onmogelijk om een reguliere ziektekostenverzekering af te sluiten. Dit gaat overigens veranderen op het moment we een vaste verblijfsvergunning hebben, dan moéten de verzekeringsmaatschappijen mij accepteren. Nu hebben we een doorlopende reisverzekering, maar die dekt niet de chronische medicatie (bloedverdunners, anti hoge bloeddruk, anti epileptica) die ik al had. Die moet ik dus zelf betalen: maandelijks zo’n R 250 (er zitten ongeveer 8 randen in één euro). Controleafspraken bij de huisarts (ik ga elke drie maanden op controle) zijn gratis. Wij hebben voor de verblijfsvergunning in het ziekenhuis in Worcester röntgenfoto’s moeten laten maken van onze borstkas: R 222 per persoon. De tiendaagse ontstekingsremmer kuur voor mijn pijnlijke schouder kostte me R 33. Gelukkig kan ik die verhalen op de reisverzekering…
Ander onderwerp: we hebben vragen/reacties gekregen over de zaagbok. Wij hebben momenteel nogal wat hout te zagen, en aanvankelijk ging dat op de grond, op een kruiwagen, op een stapel klippen (stenen), of uit de hand. Dat was tobben, dus ik ben zelf aan de gang gegaan, sterk geïnspireerd door een exemplaar wat ons vader ooit gefabriceerd heeft, en wat jarenlang op de Eindhovenseweg gestaan heeft. Waar die gebleven is weet ik niet, maar ik heb geprobeerd om een copie te maken. De ingrediënten waren:
Een aantal (9!) oude weipalen
Wat overtollig hout van de bouw
Spijkers in de maten groot (4 duims) tot zeer groot (6 duims)
Een vuistje (werkt beter als een hamer met dit soort spijkers)
zaagbok
Het resultaat was een stabiel geheel, wat met behulp van een kruiwagen redelijk makkelijk te verplaatsen is.
Dan nog een tweetal foto’s van de naderende zonsondergang op een winteravond:
winteravond
winteravond (2)
begin bbq
Inmiddels is hij bijna klaar, alleen de haan moet er nog op en zo links en rechts moet er nog wat aangesmeerd worden.
bbq bijna klaar
We zijn nu zo’n drie maanden aan het bouwen, en we beginnen nu onderhand wel een verschrikkelijke hekel te krijgen aan de rommel rond het huis en in de garage (waarin onze auto’s nog nooit gestaan hebben).
rommel in garage
We kijken er echt naar uit dat over een paar weken (hopelijk) alles rond huis aan kant is.
Ik (Wim) heb de afgelopen tijd nogal wat last gehad van pijn in mijn linker schouder. Dat heb ik eigenlijk al een aantal maanden, maar het ging telkens weer vanzelf over. Deze keer niet, en op een gegeven moment werd het zo erg dat ik niet meer kon liggen, met tevens de consequentie dat ik slecht sliep. Dus ik naar de dokter, en die constateerde precies wat ik zelf al vermoedde: een zogenaamde ‘bevroren schouder’. Ik kreeg ontstekingsremmers voorgeschreven en moest over 5 dagen terugkomen. Die pillen hielpen weinig of niets, en terug bij de dokter kreeg ik de keuze óf naar de specialist, waarbij de behandeling uit zou draaien op foto’s maken, spuiten zetten of een kijkoperatie, óf naar een fysiotherapeut. Ik had mezelf intussen via internet al wat verdiept in de materie, en het lijkt erop dat er geen simpele, duidelijke remedie voor een bevroren schouder is. Ook in gesprekken met kennissen bleek dat veel mensen daar last van hebben (gehad), de één heeft een of meerdere spuiten had gehad, de ander is geopereerd, en bij anderen ging het vanzelf weer over. Ik heb besloten om voorlopig maar eens naar de fysiotherapeut te gaan. Daar ben ik de afgelopen week drie dagen op rij geweest, en hoewel de bezoeken niet prettig waren, lijkt het resultaat positief te zijn. De ontsteking zou weg moeten zijn door een combinatie van behandelingen met geluidsgolven en de ontstekingsremmers, en nu is het dagelijks meermalen oefeningen doen om de schouder weer los te krijgen. Wordt vervolgd.
De eigenlijke reden dat ik over dit onderwerp begonnen ben is het verschil in medische zorg tussen hier en Nederland. Als ik de huisarts bel, dan krijg ik de vraag of ik vanmorgen of vanmiddag kan komen. Bij de fysiotherapeut kan ik dezelfde dag en de twee daaropvolgende dagen terecht. Voor röntgenfoto’s in het ziekenhuis hoeft (kan!) geen afspraak gemaakt te worden, je loopt zo binnen en binnen een uur ben je weer buiten, mét foto’s.
En dan de kosten: gezien mijn medische achtergrond is het momenteel onmogelijk om een reguliere ziektekostenverzekering af te sluiten. Dit gaat overigens veranderen op het moment we een vaste verblijfsvergunning hebben, dan moéten de verzekeringsmaatschappijen mij accepteren. Nu hebben we een doorlopende reisverzekering, maar die dekt niet de chronische medicatie (bloedverdunners, anti hoge bloeddruk, anti epileptica) die ik al had. Die moet ik dus zelf betalen: maandelijks zo’n R 250 (er zitten ongeveer 8 randen in één euro). Controleafspraken bij de huisarts (ik ga elke drie maanden op controle) zijn gratis. Wij hebben voor de verblijfsvergunning in het ziekenhuis in Worcester röntgenfoto’s moeten laten maken van onze borstkas: R 222 per persoon. De tiendaagse ontstekingsremmer kuur voor mijn pijnlijke schouder kostte me R 33. Gelukkig kan ik die verhalen op de reisverzekering…
Ander onderwerp: we hebben vragen/reacties gekregen over de zaagbok. Wij hebben momenteel nogal wat hout te zagen, en aanvankelijk ging dat op de grond, op een kruiwagen, op een stapel klippen (stenen), of uit de hand. Dat was tobben, dus ik ben zelf aan de gang gegaan, sterk geïnspireerd door een exemplaar wat ons vader ooit gefabriceerd heeft, en wat jarenlang op de Eindhovenseweg gestaan heeft. Waar die gebleven is weet ik niet, maar ik heb geprobeerd om een copie te maken. De ingrediënten waren:
Een aantal (9!) oude weipalen
Wat overtollig hout van de bouw
Spijkers in de maten groot (4 duims) tot zeer groot (6 duims)
Een vuistje (werkt beter als een hamer met dit soort spijkers)
zaagbok
Het resultaat was een stabiel geheel, wat met behulp van een kruiwagen redelijk makkelijk te verplaatsen is.
Dan nog een tweetal foto’s van de naderende zonsondergang op een winteravond:
winteravond
winteravond (2)
zondag, mei 08, 2005
Een korte week
Het was een korte week: maandag was een vrije dag (Dag van de Arbeid, valt eigenlijk op 1 mei, maar in Zuid Afrika is e.e.a. zo geregeld dat als een nationale feestdag in het weekend valt, de eerstvolgende werkdag een vrije dag is.), en gisteren regende het. Voor Nederlandse begrippen viel het allemaal wel mee, het regende zo nu en dan wat tussen 8 en 11 uur, maar hier is het dan meteen afgelopen met werken, en begint het weekend.
Rita en ik hebben op maandag de tweede oleander in onze tuin aangepakt. Het is niet gelukt om hem helemaal tot de grond toe af te zagen, maar hij is stevig gekortwiekt!
Onze invulling van de dag van de arbeid
Tussendoor hebben we ook nogal heftige problemen gehad met Boots, onze kat (ik geloof dat ik al eerder vermeld heb dat het woord ‘poes’ hier beter niet gebruikt kan worden). Vorige week was hij ziek en is Rita ermee nar de dierenarts geweest. Die kon niets vinden, heeft een wormkuur gegeven, maar Boots bleef ziek en zijn linker oog werd op een gegeven ogenblik helemaal dof. Vorige week zaterdag is Rita weer terug gegaan naar de dierenarts en de diagnose was: een ernstige ontsteking achter de oogbol. Als remedie werd voorgeschreven 6x per dag oogdruppels en 2x per dag antibiotica. Als dat niet zou werken moest er operatief ingegrepen worden in Kaapstad. De medicatie sloeg gelukkig gelijk aan en binnen een paar dagen was hij weer alles aan het slopen wat binnen zijn bereik was.
Wat de verbouwing betreft is er weer een project(je) afgerond: de nieuwe zoldertrap is klaar.
De zoldertrap
In onze voortuin zijn inmiddels 2 pilaren verrezen, die gaan deel vormen van de uitbreiding van de patio. De fundering voor de nieuwe barbecue (braai) is inmiddels gestort (gegooid), en er zou eigenlijk een begin gemaakt kunnen worden met de bestrating. Maar het is moeilijk om aan (betaalbare) stenen te komen rond deze tijd van het jaar. Die stenen worden hier in de open lucht gebakken, en het wil wel eens gebeuren dat tijdens overvloedige regenval zo’n oven kompleet uitgeblust wordt. Voorlopig zitten we vóór nog midden in een grote zandbak.
De nieuwe pilaren
Aan de zijkant is een ander project bijna klaar: de patio van de logeerkamer. Logeerkamer is eigenlijk niet het goede woord, het is (wordt) een compleet appartement bestaande uit een ruime woon/slaapkamer, een ruime badkamer en een keuken, met een totale oppervlakte van zo’n 60 m2. Hier noemen ze een appartement een woonstel. Het is de bedoeling dat we dit appartement helemaal gaan vernieuwen (nieuwe badkamer, nieuwe keuken, nieuwe deuren en raamkozijnen, nieuwe plafonds), maar dat is nog een (van de vele) project(en) voor de nabije toekomst. De uiteindelijke bestemming is:
Rita en ik hebben op maandag de tweede oleander in onze tuin aangepakt. Het is niet gelukt om hem helemaal tot de grond toe af te zagen, maar hij is stevig gekortwiekt!
Onze invulling van de dag van de arbeid
Tussendoor hebben we ook nogal heftige problemen gehad met Boots, onze kat (ik geloof dat ik al eerder vermeld heb dat het woord ‘poes’ hier beter niet gebruikt kan worden). Vorige week was hij ziek en is Rita ermee nar de dierenarts geweest. Die kon niets vinden, heeft een wormkuur gegeven, maar Boots bleef ziek en zijn linker oog werd op een gegeven ogenblik helemaal dof. Vorige week zaterdag is Rita weer terug gegaan naar de dierenarts en de diagnose was: een ernstige ontsteking achter de oogbol. Als remedie werd voorgeschreven 6x per dag oogdruppels en 2x per dag antibiotica. Als dat niet zou werken moest er operatief ingegrepen worden in Kaapstad. De medicatie sloeg gelukkig gelijk aan en binnen een paar dagen was hij weer alles aan het slopen wat binnen zijn bereik was.
Wat de verbouwing betreft is er weer een project(je) afgerond: de nieuwe zoldertrap is klaar.
De zoldertrap
In onze voortuin zijn inmiddels 2 pilaren verrezen, die gaan deel vormen van de uitbreiding van de patio. De fundering voor de nieuwe barbecue (braai) is inmiddels gestort (gegooid), en er zou eigenlijk een begin gemaakt kunnen worden met de bestrating. Maar het is moeilijk om aan (betaalbare) stenen te komen rond deze tijd van het jaar. Die stenen worden hier in de open lucht gebakken, en het wil wel eens gebeuren dat tijdens overvloedige regenval zo’n oven kompleet uitgeblust wordt. Voorlopig zitten we vóór nog midden in een grote zandbak.
De nieuwe pilaren
Aan de zijkant is een ander project bijna klaar: de patio van de logeerkamer. Logeerkamer is eigenlijk niet het goede woord, het is (wordt) een compleet appartement bestaande uit een ruime woon/slaapkamer, een ruime badkamer en een keuken, met een totale oppervlakte van zo’n 60 m2. Hier noemen ze een appartement een woonstel. Het is de bedoeling dat we dit appartement helemaal gaan vernieuwen (nieuwe badkamer, nieuwe keuken, nieuwe deuren en raamkozijnen, nieuwe plafonds), maar dat is nog een (van de vele) project(en) voor de nabije toekomst. De uiteindelijke bestemming is:
- Verblijf voor onze persoonlijke gasten;
- Verhuur aan mensen die een ‘self-catering’ accommodatie verkiezen. ‘Self-catering’ is hier een term die vergelijkbaar is met wat we in Nederland in vakantietermen een appartement noemen.
Patio van het woonstel
Patio van het woonstel (2)
Het dak van het woonstel ziet er momenteel een beetje zebra-achtig uit, dit vanwege noodzakelijke reparaties. We gaan dit dak, net als alle overige daken (ruim 400 m2) t.z.t. groen schilderen. Tegenover dit woonstel ligt overigens wat we hier noemen een ‘dam’, een waterreservoir. Deze foto is vanaf precies dezelfde plaats genomen als de vorige, alleen in omgekeerde richting.
Uitzicht over de dam
De komende week wordt er een begin gemaakt voor de nieuwe patio en stoep aan de achterkant (de straatkant) van het huis. Verder moeten er nog goten en boeiboorden onder het dak, en de opvang van regenwater moet nog worden geregeld.
Het opsnoeien van de olijven verloopt ook naar wens, maar blijkt wel een zeer arbeidsintensief karwei te zijn. We zijn nu zover dat er grofweg een oprijlaan gebaand is, en volgende week gaan we boom voor boom verder opsnoeien.
Kachelhout van één olijfboom. Nog 99 te gaan…
zondag, mei 01, 2005
Het tuinieren gaat langzamerhand beginnen!
De afgelopen week zijn we weer druk bezig geweest rond het huis. De voortuin hebben we helemaal leeg gehaald en de planten deels ingekuild en deels weggegeven. Ook hebben we alle hekken en afrasteringen rond het huis afgebroken. Toen zijn we driftig aan het snoeien gegaan en hebben een peperboom wat opgeknipt en dode takken verwijderd, en we hebben een oleander zo ongeveer tot op de grond afgezaagd.
Rita in gevecht gewikkeld met een forse oleander
Het muurtje rond de voortuin is bijna klaar en er is een begin gemaakt met het zandbed voor de bestrating, en een extra stukje patio wat we aan gaan bouwen.
De voortuin, bijna klaar om bestraat te worden
Aan de achterkant is een begin gemaakt met een trap naar de zolder.
De zoldertrap in wording
Afgelopen week zijn ook de olijven van de oprijlaan geoogst. Dat hebben een drietal buren gedaan, zelf hebben absoluut geen tijd voor het zeer tijdrovende karwei van olijven inmaken. Wel gaan we er een aantal potten ingemaakte olijven aan overhouden, is toegezegd door de buren. Na de oogst zijn we gelijk begonnen met het opsnoeien en uitdunnen van de olijfbomen. De olijvenlaan is ruim 170 meter lang, dus daar zijn we nog wel even druk mee. Wel houden er een hele bult brandhout aan over.
Het snoeien van de olijven
Rita in gevecht gewikkeld met een forse oleander
Het muurtje rond de voortuin is bijna klaar en er is een begin gemaakt met het zandbed voor de bestrating, en een extra stukje patio wat we aan gaan bouwen.
De voortuin, bijna klaar om bestraat te worden
Aan de achterkant is een begin gemaakt met een trap naar de zolder.
De zoldertrap in wording
Afgelopen week zijn ook de olijven van de oprijlaan geoogst. Dat hebben een drietal buren gedaan, zelf hebben absoluut geen tijd voor het zeer tijdrovende karwei van olijven inmaken. Wel gaan we er een aantal potten ingemaakte olijven aan overhouden, is toegezegd door de buren. Na de oogst zijn we gelijk begonnen met het opsnoeien en uitdunnen van de olijfbomen. De olijvenlaan is ruim 170 meter lang, dus daar zijn we nog wel even druk mee. Wel houden er een hele bult brandhout aan over.
Het snoeien van de olijven
Abonneren op:
Posts (Atom)
