Alles weer op het oude

Afgelopen woensdag kwam er een eind aan het alweer tweede bezoek van Rita's moeder. Het was weer heel gezellig, en mama is van plan om volgend jaar weer te komen, maar dan wel een weekje eerder. Het is hier sinds een week volop zomer, en dat vindt ze toch wel een beetje erg heet.

Ondertussen gaan wij driftig verder met tuinieren. Naast de tunnel komt een border die helemaal achter tot aan de druiven doorloopt. Met behulp van een grassoort die ruim 3 meter hoog wordt willen we de tunnel en de rommel die er achter licht uit het blikveld houden.


Olifantsgras voor de tunnel

Aan de andere kant, rond de cirkel hebben we op strategische plaatsen ook van dat gras geplant. Verder een tiental palmboompjes, en ergens in wat het grasveld moet worden een groepje van 3 berken.


Nog meer gras

De tuin binnen de cirkel begint al ergens op te lijken. Met name de grassen, die de lelijke watertonnen al helemaal uit het zicht gebracht hebben, en de canna's doen het erg goed.


Canna's

En hier moet het even bij blijven, want we hebben momenteel nogal wat computerproblemen. Van dien aard dat we nog van geluk mogen spreken dat dit bericht de deur uit komt.

"Dankie dat u niet rook nie”

Eerst even nog wat oud nieuws:
Ongeveer een maand geleden meldden we de komst van Nicky, een jonge poes die was komen aanlopen. Nou, die was blijkbaar op doorreis, want na twee weken was ie weer verdwenen. Toeval wilde dat Gina en Fernand (van Olive Garden) jonge poesjes hadden, en sinds afgelopen maandag hebben we een nieuwe Nicky.


Nicky

Dan weten we sinds een week of drie dat Willem, de tuinman die het langste bij ons in dienst is, wederom Tuberculose heeft. Hij is daar een aantal jaren geleden bijna aan overleden en heeft toen een half jaar in het ziekenhuis gelegen. Ditmaal hoeft hij niet opgenomen te worden, maar krijgt medicijnen en voedingssuplementen. Want hij weegt inmiddels 53 kg. En bij ons hangt er weer een nieuwe pet aan de kapstok, wij moeten Willem eens per dag zijn pillen geven, en twee keer per dag voedingssuplementen. Ook in het weekend, dan komt hij braaf elke morgen hier voor zijn ‘behandeling’, zoals hij het zelf noemt. Wij zijn er voor onszelf nog steeds niet uit wat we met hem aan moeten.

Afgelopen week is eigenlijk rustig verlopen. Rita is met Mama wat wezen winkelen zo links en rechts, maar verder geen schokkende dingen ondernomen. Mama draait hier gewoon mee in het dagelijkse leven.


Samen koken

Zij is ‘s morgens het eerste wakker, laat de honden uit en geeft honden en katten te eten, nog voor wij op zijn. Ook is ze afgelopen woensdag mee geweest naar onze buren Anton en Franci, die ons uitgenodigd hadden om ‘een vleisie te braai’. Het werd een verschrikkelijk gezellige avond, waarbij we ondermeer kennismaakten met een plaatselijke delicatesse: ‘skaapstert’ oftewel schapenstaartjes. Rita en ik hebben een verschrikkelijke hekel aan alles wat met schaaps- en lamsvlees te maken heeft, maar we hebben braaf geproefd. En uit beleefdheid nog een tweede staartje (wel het allerkleinste!) genomen. Mama heeft volgens mij de staarten van een halve kudde op. Zo’n typisch Zuid-Afrikaanse braai blijft toch wel een belevenis. Ik heb er ontzettend van genoten.
Hoe gaat zoiets in zijn werk?
De tafel is gedekt in de eetkamer. De kopse kant van de eetkamer bestaat uit wat ze hier noemen een ‘binnenbraai’, een kamerbrede barbeque. Hierin liggen ‘wingerdstompies’ te branden. ‘Wingerdstompies’ zijn de stammen van oude gerooide druivenranken, en zijn hier erg populair als brandstof voor de bbq. Dan het belangrijkste keukengereedschap voor een Zuid-Afrikaanse barbeque: de bats (zo noemen wij hem in Brabant) oftewel een schop om de kooltjes uit elkaar te scheppen en te verdelen.
Terwijl de wingerdstompies lagen te branden moest ik met Anton mee naar de wijnkelder. Achtergrondinformatie: Anton is het vierde geslacht van de Conradies hier in de Klaasvoogds vallei. Hij boert op zo’n 65 hectare, en doet vanalles wat, van schapen, koeien, en paarden tot voedergewassen, heeft een vervoersbedrijf, zandstraalt alles op verzoek, en maakt wijn. Hij koopt de druiven in bij boeren hier in de omgeving.
In zijn wijnkelder liggen een twintigtal wijnvaten, en dan komt er een pipet voor de dag, en worden proppen uit de wijnvaten gehaald. Tja, en dan rest de moeilijke taak om te selecteren welke wijn het beste gaat passen bij het hoofdgerecht, wat in dit geval biefstuk zou zijn. Nou, ik moet zeggen dat de jury grondig te werk gegaan is. Uiteindelijk hebben we een tweetal vaten (een shiraz en een cabernet sauvignon) ‘uitverkoren’, en dan gaat de slang erin, even zuigen, en de fles loopt vol. Terug naar de eetkamer en we hebben lekker (en uiteraard veel te veel) gegeten, maar ook heel gezellig en open gepraat.

En ondertussen zijn we redelijk grootschalig aan het tuinieren. Ik meldde al eerder dat Stefan, onze andere buurman, het grof werk (ploegen, cultivatoren, eggen) zou doen. Dat is dus gebeurd en de volgende stap was het vuil (dood onkruid) eruit halen, en opstoken.


Geploegd

Dit stuk is schoongemaakt, en de rommel ligt klaar om opgestookt te worden.


Glad geschoven

Hier in dit stuk is inmiddels alle rommel opgestookt en hebben we de hele zaak geegaliseerd. Nu nog irrigatie erin, en we kunnen aan de gang.

Verder hebben we het hele weekend, vanaf vrijdag t/m vandaag, beide vakantiehuisjes bezet gehad. We zijn dus lekker bezig geweest, maar gelukkig hebben we nogal wat hulp.


Schoonmaakdienst

Wat ons en beetje zorgen baart is het aantal cadeautjes wat Mama mee terug naar Nederland wil nemen. Zoals het er nu naar uitziet moeten we woensdag met twee auto’s naar Kaapstad om alles daar aan te leveren. Ik weet niet wie haar in Amsterdam op komt halen, maar een aanhanger (liefst een dubbel asser) is wel op zijn plaats!

Wat verder nog te melden valt is dat Rita en ik niet meer roken. Nooit meer.

Op bedevaart naar Kaapstad

Rita en Mama zijn inmiddels veilig teruggekeerd van hun omzwervingen in de West-Kaap.

Maandag vertrokken ze met een volle auto (en volle portemonnees...) richting de kust. Eerste bestemming was daar Laaiplek, een dorpje nabij Velddrif, waar ze twee nachten in het vakantiehuis van Elize en Arno door gingen brengen.


Huisje in Laaiplek

Laaiplek ligt maar een kilometer of twintig van Brittania Baai, waar wij een jaar of 5 ons vakantie huis hadden. Rita was dus redelijk bekend in de omgeving, zou je zeggen, maar dat pakte toch nog iets anders uit. Dinsdag hadden de meiden het plan opgepakt om naar Lambertusbaai te gaan. De grote attractie daar is een kolonie van ‘Jan van Genten’, grote (spanwijdte van over de twee meter), prachtig getekende zeevogels, die daar van heel dichtbij te observeren zijn.


Jan van Genten

Dat was allemaal goed gegaan, maar tijdens de terugreis naar Laaiplek ging het even mis. Één afslag gemist, en ruim 60 km verder (onverharde weg!) werd op aanraden van Moeder Maria besloten om terug te gaan naar Lambertusbaai (voor de theologen onder ons, is er iets bekend over een relatie tussen Moeder Maria en St. Lambertus?). De tweede poging om naar Laaiplek te rijden verliep probleemloos, maar na een omweg van ruim 120 km arriveerden ze daar pas om half 10 ‘s avonds, dus urenlang in het donker gereden. De nacht verliep ook al niet geheel vlekkeloos, midden in de nacht werden ze wakker door een vreemd geluid. Wat was er gebeurd: Rita had van Elize een aantal instructies gekregen, zoals bij aankomst de hoofdkraan van het water opendraaien, de boiler aanzetten, en nog een aantal dingen. De boiler had ze wel aangezet, maar ze was vergeten om de hoofdkraan van het water open te draaien. Het was hun al wel opgevallen dat het water erg warm was, de douche was niet uit te houden, maar haden er verder geen aandacht aan geschonken. ‘s Nachts is er waarschijnlijk een beveiliging van de boiler in werking getreden, die het bewuste geluid veroorzaakte. Rita’s eerste reactie (onbewust) was: de hoofdkraan van het water open draaien. Toen konden ze weer gaan slapen. En de volgende morgen weer normaal douchen.

De volgende dag gingen ze naar Kaapstad. Daar boekten ze 2 nachten accommodatie in een simpele herberg met de toepasselijke naam: 'De Twaalf Apostelen'. ‘s Avonds moest er nog een restaurant gevonden worden.


Op weg naar het restaurant

Nou is het zo dat als je bij Kaapstad over het strand loopt, je niet lang hoeft te lopen om een restaurant te vinden. Zo ook deze keer, en onder het motto: “vissen moeten zwemmen” hebben de meiden lekker vis gegeten.


En we gaan nog niet naar huis...

We weten allemaal dat ze allebei niet bepaald contactarm zijn, en tijdens en na het eten was er al gauw contact gelegd met de inboorlingen.


Nog lange niet, nog lange niet...

Het is me uit hun (toch wel vrij warrig) verhaal niet helemaal duidelijk wie van de twaalf apostelen ze nu eigenlijk die avond hebben leren kennen.

De volgende dag was het gewoon de tourist uithangen. En in Kaapstad is de ‘Hop On, Hop Off’-bus een uitstekende optie om een goeie indruk van de stad en nabije omgeving te aanschouwen.


Het busje komt zo


Kaapstad vanaf de voet van de Tafelberg

Vrijdagmorgen moesten er nog een hoop inkopen gedaan worden (extra sets linnengoed voor de gastenverblijven), en onderweg naar huis nog ‘even’ op bezoek bij Astrid en Jan in Somerset West. Om een uur of zes kwamen ze thuis, moe en voldaan, met een auto die nog veel voller was als toen ze vertrokken, en over de portemonnees zullen we het maar niet hebben, dat gaat nergergens over!

Vanmorgen zijn ze hier in Robertson naar de kerk geweest. Zal wel iets met een schuldgevoel te maken hebben.

Ik zelf heb de afgelopen week ook nog wel het een en ander meegemaakt, maar dat moet maar even wachten, want ik heb beloofd om vanavond voor de dames te koken.
Wél wil ik nog wel even aangeven dat ik met mijn schoonmoeder gedanst heb. Helaas geen foto’s, maar er zijn videobeelden van gemaakt. Dit werkt waarschijnlijk alleen maar met een snelle (adsl/kabel) internetverbinding, de beeldkwaliteit van de langzame verbinding is niet al te best en dan ben ik bijna niet te herkennen: langzame verbinding / ADSL/kabel verbinding. Ook even het geluid aanzetten.

De Verschijning van Moeder Maria

De status van Klaasvoogds als bedevaartplaats is afgelopen week bevestigd met de alweer tweede verschijning van Moeder Maria. De oktobermaand is hier al omgedoopt tot Maria-maand, want de verschijning van vorig jaar speelde zich in diezelfde maand af. Ze arriveerde woensdagavond en vroeg of er bij ons nog plaats was in de herberg (Bethlehem was volgeboekt).


Moeder en dochter herenigd.

Haar bagage bleek voornamelijk uit kadootjes te bestaan. Een aantal van haarzelf (en Wim natuurlijk), maar ook veel die deze en gene meegestuurd hadden. Uiteraard willen wij iedereen hiervoor heel hartelijk bedanken. Het leek wel Sinterklaas, de keuken lag vol met: stukken oude kaas, pakken Venz hagelslag, een pijp, brieven, CD’s, 2 mattenkloppers, ondergoed, beeldjes, foto’s, nassi-ballen en bami-schijven, een Duitse vertaling van de Mallowdeen-website, en waarschijnlijk vergeet ik nog een aantal zaken. ‘s Avonds aten we voor het éérst na ruim twee jaar weer eens een nassi-bal en bami-schijf.


En daar hoort natuurlijk een frietje bij.

De eerste dagen hebben we het kalm aan gedaan, wat boodschapjes gedaan en hier wat rondgewandeld.


Het inspecteren van de landerijen

Gisteravond heeft ze ons getrakteerd op een etentje bij ons favoriete restaurant hier op Klaasvoogds, en vanmorgen hebben bezoek gehad van onze buren (Franci en Anton) en Nella.


Moeder Maria in Afrika

Morgen gaan Rita en haar moeder beginnen aan een uitstapje richting Westkust (Atlantische Oceaan). Ze gaan eerst een paar dagen naar Laaiplek, waar ze in het vakantiehuis van Elize en Arno mogen verblijven. Daarna een paar dagen Kaapstad, en op de terugweg nog even langs (aan) bij Astrid en Jan in Somerset West.

Ondertussen gaan er een aantal zaken gewoon door. Zo zijn we inmiddels zo ver met de vernieuwde website dat we hem in de lucht hebben gebracht: dus gauw even kijken op www.mallowdeen.com! Grootste veranderingen zijn:

• Nieuw fotomateriaal (voor het overgrote deel uit de hand (en camera) van Astrid;
• Door op de foto’s te klikken kan men ze vergroten;
• De Spaanse versie is klaar;
• In de’Links’-sectie is er de mogelijkheid om een brochure te downloaden;
• Voor diegenen die GoogleEarth gebruiken hebben we een link gemaakt om naar Mallowdeen Gardens te reizen.

Aan de Duitse versie wordt nog gewerkt, maar die is bijna klaar.

Verder zijn we ongeveer bij met het onderhoud aan de tuin en dat betekent dat we een nieuw stuk land gaan ontginnen en aanplanten. Het hele stuk op de volgende foto gaan we aanpakken, en een strook rond de vakantiehuisjes.


Ploegen

De buurman (in dit geval Stefan) heeft aangeboden om te ploegen met een zware tractor. Dat is inmiddels gebeurd, en morgen gaat hij de zaak een beetje egaliseren met een cultivator. Dan nog een keer met de eg erover, en we kunnen aan de gang!

De sterren zijn binnen!

Gisteren hebben we de officiële bevestiging gekregen van de Tourism Grading Council of South Africa, dat Mallowdeen Gardens is gekwalificeerd als een 4-sterren accommodatie. Waarmee we uiteraard heel blij zijn, maar we hebben nog geen tijd gehad om het te vieren. Het hele weekend hebben we weer gasten gehad, allebei de huisjes waren bezet. Sinds hun vertrek, vanmorgen om een uur of elf, is met name Rita doende geweest met bergen wasgoed. Want uiteraard moeten de huisjes weer zo snel mogelijk verhuurbaar zijn.

We hebben inmiddels ook kennis gemaakt met een minder leuke kant van het accommodatie-gebeuren: mensen die niet op komen dagen. Woensdagmiddag kregen we een telefoontje van iemand die dezelfde nacht bij ons wilde blijven slapen. Wij wachten, maar er kwam niemand. Ook waren we vergeten zijn telefoonnummer te vragen (stom natuurlijk, maar wij zijn nieuwelingen en leren iedere dag bij), dus konden hem niet bellen. En diezelfde avond waren we uitgenodigd voor een groot feest hier op Klaasvoogds (Axel en Mario van Fraai Uitzicht vertrekken naar Franschhoek). Maar iemand moest er thuis blijven, dus ik eerst een uur naar het feest en Rita thuis, toen Rita alleen naar het feest en ik thuis. Om tien uur was er nog niemand op komen dagen, en toen gaf ik het wachten op. De tent op slot en nog even (nou, even...) meefeesten. En gisteren ging het weer mis. We hadden afgesproken dat we tussen 5 en 6 even buurvrouw Yvonne zouden gaan feliciteren, die was jarig. We zijn amper binnen of een echtpaar belde vanuit de auto, waren vlak bij Robertson, en zochten een slaapplaats. Ik hen uitgelegd waar zij moesten zijn en maar weer gelijk terug naar huis. Weer kwam er niemand opdagen. Rare jongens, die touristen!

Verder zijn we erg druk met het aanpassen van de Mallowdeen website. Er komt compleet nieuw fotomateriaal op, uiteraard de 4 sterren, een Spaanse versie, en we scheppen de mogelijkheid om een complete brochure te downloaden. Met een beetje geluk is de vernieuwde site volgend weekend in de lucht.

Met het tuinieren zitten we een beetje in de problemen. Door een combinatie van een aantal factoren is onze planning helemaal uit de hand gelopen. Die factoren zijn:

• De wateroverlast en het werk wat daar (nog steeds) uit voortvloeit;
• De tractor is 2 maanden ‘stukkend’ geweest;
• De olijven-stekken nemen veel meer tijd als we gedacht hadden (we hebben nog steeds goede hoop om genoeg boompjes voor 1 1/5 hectare over te houden!);
• Het onderhoud van de tuinen die aangelegd zijn vergt veel tijd en we zijn nog steeds niet helemaal bij;
• We hebben de 4 sterren gekregen onder de voorwaarde dat we een aantal verbeteringen aanbrengen, zoals verlichting, bewegwijzering, carports, en nog een aantal zaken.
• Bij het in gebruik nemen van de nieuwe gastenverblijven lopen we tegen een aantal problemen op zoals een douche-vloer die niet goed afloopt naar het putje. Tot onze grote teleurstelling is onze aannemer niet meer thuis voor onze problemen. Dus moeten we zelf aan de gang;
• We hebben te strak gepland.

En zo zitten we nu met een tunnel vol met zaai/stek goed wat uitgeplant zou moeten worden, maar we hebben nog geen schoongemaakte ruimte waar we kunnen planten.

Al met al zitten we redelijk onder de stress, maar beginnen ook in te zien dat we die ons zelf opleggen. Want we zijn eigenlijk waar we wilden komen: we hebben ons eigen vakantie-oord(je), het is gekeurd en goed bevonden, en we krijgen gasten. De rest zal stukje bij beetje moeten goeien.

En dan krijgen we komende weken weer familiebezoek. Mijn psychisch/medisch bijstandsteam heeft me afgeraden om hier verder op in te gaan. Wel staat vanaf woensdagavond de traumahelicopter achter de tunnel.