Waar blijven de wintersporters?

Afgelopen weekend hadden we dus te maken met zo’n berucht koufront, wat hier in de winter zo nu en dan langskomt. Van zondag op maandag nog eens een millimeter of 15 regen gehad, wat het totaal voor het weekend op 60 mm bracht. Maar op maandagmorgen kwam de zon weer voorzichtig te voorschijn. En een paar uren later werden we getrakteerd op schitterende beelden van de besneeuwde Langebergen achter ons.

We waren toevallig samen in Robertson boodschappen aan het doen, toen de zon doorbrak, en voor diegenen die hier een beetje bekend zijn, deze foto is genomen recht voor Pick ’n Pay, zeg maar onze Albert Heijn, midden in Robertson.

Ook thuisgekomen zag alles na twee dagen regen en zware bewolking er ineens weer heel anders uit.

Onze Après-ski Hut

Vanaf dinsdag hebben we lekker rustig winterweer gehad, de hele dag zon, overdag ruim 20 graden, en ’s nachts koud, zo tussen de 0 en 5 graden. Inmiddels zijn de nachttemperaturen zodanig dat de houtkachel al weer een paar dagen rust heeft.

Dan hebben we hier een foto van onze voordeur.

Rita’s collectie van orchideeën begint weer te bloeien, en dat is altijd een prachtig gezicht, maar daar gaat het even niet om. De afgelopen weken hebben we onder (en op) de lamp regelmatig nogal wat vervuiling aangetroffen. Nu weten we wie de dader is: bijna elke avond zit op die bewuste lamp een uil! Vanuit onze slaapkamerdeur (naar de stoep) kunnen we hem mooi in de gaten houden.

Verder zijn we voornamelijk bezig met groot onderhoud. De Grote Watersnood van vorig jaar heeft best wel wat gevolgen gehad, en afgelopen week hebben we in huis (hopelijk) de laatste reparaties uitgevoerd. In de TV-kamer was een paar vierkante meter stucwerk losgekomen vanwege het vocht.

Dat heb ik helemaal weggehaald, waarbij een gedeelte van de boekenkast gesloopt moest worden. Die muur is inmiddels helemaal droog, ondanks de forse regens die we afgelopen weekend gehad hebben. Het lijkt erop dat we ons vochtprobleem onder controle hebben. De hele zaak is weer gerepareerd en geschilderd.

Inmiddels zijn er ook een tweetal zwembadfirma’s over de vloer geweest, en nu weten we het zeker: we hebben dikke problemen met het zwembad. Eerste indicaties van reparatiekosten zijn van dien aard dat we het duurste deel van de reparatie een jaar uit proberen te stellen. We hebben het dan over de glasvezel bekleding, die helemaal opnieuw gedaan moet worden. Wat we wél willen doen deze winter is de gehele bestrating rond het zwembad laten vernieuwen.

Op deze foto is te zien hoe de bakstenen en beton compleet aan het verkruimelen zijn. Hier zijn ongeschikte materialen gebruikt, die niet bestand zijn tegen de combinatie van meedogenloze zon en zwembadchemicaliën. Een foutje wat we de aannemer aan mogen rekenen. Helaas werkt het hier niet zo.

Afgelopen donderdag zijn we er een dag op uitgetrokken om een tweetal kwekerijen te bezoeken. De eerste was de Tulbagh Bosbou Kwekerij, uiteraard in Tulbagh, een kleine 2 uur rijden hier vandaan. Er ging een wereld voor ons open, zo’n grote kwekerij hadden wij hier in Zuid Afrika nog niet gezien.

Het assortiment was gigantisch, en we liepen daar bijna kwijlend rond. Ze hadden daar bijvoorbeeld een aantal bomen die we in Nederland in onze tuin hadden, maar die we hier nog nooit tegen gekomen waren. Dingen als een amberboom, een gouden regen, ginkgo, platanen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. We hebben een verlanglijstje opgesteld, en eerdaags gaat één van ons terug met het bakkie om daar onze slag te slaan. Een half uurtje verder van huis, in Porterville, hebben we een kwekerij bezocht die o.a. olijvenbomen kweekt. De reden dat we daar terecht kwamen heeft te maken met het feit dat we serieus bezig zijn met onze olijvenboomgaard. We hebben de afgelopen weken met een aantal mensen gesproken over het uitbesteden van de oogst van die olijven. Het is ons nu ook duidelijk dat zoiets gaat werken wat betreft olieolijven. Ter verduidelijking: olijven zijn ruwweg te verdelen in twee klassen: tafelolijven en olieolijven, olijven die geperst worden voor olijfolie. De olijven die wij hebben zijn voornamelijk tafelolijven (voor de kenners: Mission en Manzanilla). Zij brengen per kilo verreweg het meeste op, maar het oogsten is zeer arbeidsintensief. Ze moeten geplukt worden als ze rijp zijn, en ze zijn niet allemaal tegelijkertijd rijp. Elke boom moet meerdere malen geoogst worden. Om een lang verhaal kort te houden, het komt erop neer dat als je tafelolijven hebt, dan moet je ze zelf oogsten. We hebben besloten om de helft van onze olijvenboomgaard te vullen met olieolijven. Die worden namelijk wel op contract (lees: machinaal) geoogst, en we hebben 350 Frantoio boompjes besteld.

Deze week gaan we grondonderzoek doen, in de praktijk betekent dat dat we een aantal gaten gaan graven en grondmonsters nemen. Afhankelijk van de uitslag worden er de nodige toevoegingen over het land uitgespreid, en dan volgt een tweede keer ploegen.
De volgende stap is de besproeiing. We wachten nog op het finale plan, maar weten inmiddels dat er sleuven gegraven moeten worden. We hebben nog geen idee of dat machinaal of met de hand gaat gebeuren. En dan gaan we bomen planten, iets waar we erg naar uitkijken, maar toch ook een beetje naar opzien. Het aanplanten en irrigeren van een boomgaard van zo’n 1,5 hectare met daarin zo’n 700 bomen is toch iets anders als het inrichten van onze destijds redelijk ruim bemeten achtertuin in Nederland.

Het komende weekend gaan we records breken. Dan hebben we in Robertson het Wacky Wine Weekend, een jaarlijks wijnfeest wat erg veel mensen hier naartoe lokt. Ons totale aanbod aan accommodatie voor dit weekeinde was ruim een half jaar geleden al geboekt door een 3-tal bevriende echtparen. In januari kwam het verzoek of er nog een 4e stel bij kon. Die wilden zelf een luchtbedje meebrengen, en sliepen dan wel bij anderen op de kamer. En wilden graag het normale tarief betalen. We hebben ze laten weten dat ze de luchtbedjes thuis kunnen laten. We gaan namelijk in het woonstel twee extra bedden plaatsen. Dus hebben we het komende weekend 8 gasten, die allemaal zaterdag- en zondagmorgen moeten ontbijten.

Geen gasten en hondenweer!

Eigenlijk zijn de maanden April en Mei tot op heden qua weer erg aangenaam geweest. ‘s Morgens en ‘s avonds een beetje kil, maar overdag heerlijk rustig en zonnig, met temperaturen rond de 25 graden. Deze maand hebben we twee keer het ontbijt binnen geserveerd, en dat had alles te maken met het feit dat deze gasten ‘vroeg’ (08:30) wilden ontbijten. Afgelopen weekend hadden we ook gasten die pas om 10:00 wilden ontbijten, en toen kon dat nog gewoon buiten.
Nu niet meer: sinds gisteren is het weer behoorlijk omgeslagen en na een nacht van regen is het nu zeer wisselvallig, met een temperatuur die vandaag niet hoger als een graad of 12/13 is gkomen. Vannacht en vanmorgen is er zo’n 45 mm regen gevallen, en de komende 24 uur wordt er nog meer neerslag voorspeld. De middagtemperatuur morgen zou zo rond de 6 graden liggen, maar we zijn voorbereid. Lekkages hebben we niet of nauwelijks, en we hebben afgelopen week verwarming aangebracht in de keuken, TV-kamer en slaapkamer. Dat klinkt behaaglijker als het is: het zijn verwarmingselementen die de grootste koude zouden moeten wegnemen. De manier waarop hier gebouwd wordt (‘werd’ in ons geval) laat het niet toe om een huis zodanig te verwarmen dat je met een thermostaat simpelweg de gewenste temperatuur instelt. Wij gaan gewoon wat meer kleren aantrekken, TV-kijken vanonder een deken, en vanaf vandaag houden wij de achterdeur dicht. Dus eigenlijk komt het er op neer dat de korte broeken (die ik de hele week nog gedragen heb) nu de kast in gaan, om ergens in September weer tevoorschijn te komen. Onze winter hier is maar kort, en op dit moment hebben we al bijna 1/3 van de te verwachten neerslag gehad. Die winter komen we dus wel weer door, maar het blijft natuurlijk elk jaar wennen dat je een paar maanden in een omgeving bent waar het koud is.
Afgelopen week zijn we druk geweest met een aantal zaken die enerzijds te maken hebben met groot onderhoud, en anderzijds met nieuwe ontwikkeling. Om met groot onderhoud te beginnen, buiten hebben we de lavendel bijna tot op de grond toe afgeknipt. Kruiwagens vol lavendelbloemen heeft Rita de afgelopen week uitgedeeld over onze buren. Dan zijn alle olijven geplukt. Ik meldde al eerder dat we een goeie olijven-oogst hadden. Onze buren weten daar inmiddels alles van. Iedereen kwam plukken, en inmiddels zijn alle olijven eraf.
Dan willen we beginnen met de aanplant van de olijvenbomen. Het land is inmiddels geploegd, door onze buurman Anton. Op zijn advies laten we het land zo nog even liggen, tot er regen overheen is geweest (wat inmiddels dus al gebeurt is), en dan ploegt hij nog een keer.

Anderhalve dag is zijn tractor + bestuurder hier bezig geweest om het 1 meter hoge onkruid kort te maken. Hij wilde er niets voor hebben. Hij heeft er flink wat kilo’s olijven voor gekregen. Verre vrienden zijn waardevol, maar goede buren ook!



Hier is de schotelploeg druk in de weer, op de achtergrond is ons personeel bergen onkruid aan het opstoken. Het hele proces bestaat dus uit twee fasen: eerst wordt het land ondiep geploegd met als hoofddoel om het meterhoge dode onkruid kort te maken, en vervolgens wordt dat dode onkruid in de toplaag geploegd, als eens soort van compost. Zo ziet het land eruit na de eerste ploeg-gang:



Onze vrije dag viel deze week weer op donderdag, en we hadden besloten om het nuttige met het aangename te verenigen. Allereerst zouden we naar Ashton gaan, om een Zuid Afrikaans rijbewijs te krijgen. We hebben namelijk vorige week ons Zuid Afrikaans identiteitsbewijs gekregen, en op basis daarvan, tezamen met een geldig Nederlands rijbewijs, zouden we een Zuid Afrikaans rijbewijs moeten krijgen. Jammer dan, maar die vlieger ging niet op. We moesten ook nog een echtheidsverklaring van ons rijbewijs overleggen, afgegeven door de Nederlandse ambassadeur. Contact opgenomen met de Nederlandse ambassade, en die blijken zo’n verschrikkelijk klantvriendelijk call-centre opgezet te hebben wat je uren aan het lijntje houdt met allerlei in mijn geval niet ter zake doende informatie, en met geen mogelijkheid om een levend persoon aan de lijn te krijgen om een vraag te stellen. Uiteindelijk maar het internet op gegaan, en jawel, daar was informatie over het Nederlandse rijbewijs in het buitenland: Voor een echtheidsverklaring moeten we naar de Rijksdienst voor het Wegverkeer in Veendam, vervolgens voor legalisatie naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken, en als klap op de vuurpijl dient apostille (geen idee waar ze het over hebben) aangevraagd te worden bij het Paleis van Justitie in Den Haag. Maak je geen zorgen, wij houden de ambtenaren wel aan de gang!
We reden verder naar Montagu, daar is een leverancier van linnengoed waar we veel over gehoord hebben. Ook maken ze van die zakjes om kruiden als lavendel in te doen, en daar waren we eigenlijk naar op zoek. Helaas, die waren gesloten. Zo kwamen we erachter dat hoewel Hemelvaartsdag hier geen officiele feestdag is, er toch een aantal zaken gesloten waren. Daarna gingen we op bezoek bij een olijvenboerderij, hier niet al te ver vandaan. Ook die bleken eigenlijk gesloten, maar we hebben toch een rondleiding gekregen hoe daar per jaar zo’n 60 ton olijfolie wordt geproduceerd. Morgen gaan we weer terug, om met de eigenaar te praten hoe we onze olijven moeten planten. Dit met het oog op de mogelijkheid dat zij (over een jaar of 5!) bij ons de olijven komen oogsten.
Verder krijgen we als het goed is de komende week een paar zwembadspecialisten over de vloer. Deze winter moet er namelijk nogal wat gebeuren aan het zwembad:

1. De glas-fiber laag vertoont zo links en rechts wat problemen en zal een paar nieuwe lagen moeten krijgen;
2. De rand van bakstenen moet helemaal vervangen worden. De bakstenen blijken van slechte kwaliteit en vallen gewoon uit elkaar.
3. Ook het betonnen plaveisel rond het zwembad blijkt van slechte kwaliteit. Het begint helemaal te schilferen, met als gevolg een hoop rommel in het zwembad. Hier moet iets nieuws voor verzonnen worden.
4. Ik geloof dat ik het al eerder verteld heb, maar mijn genieuze ontwerp van zwembadverwarming blijkt in de praktijk iets minder genieus te zijn, oftewel het werkt helemaal niet. Dus moet er een kompleet nieuwe zwembadverwarming komen.

Wij komen de week wel weer door!

De eerste storm hebben we alweer gehad.

De bijnaam van Kaap de Goede Hoop is niet voor niets “Kaap der Stormen”. Met name in het winterseizoen komt er daar zo ongeveer wekelijks een koufront binnen. De éne keer een sterk front, dan weer een paar kleinere. Ons weer hier in Robertson wordt daar ook gedeeltelijk door beïnvloed. Met name de sterkere koufronten dringen dieper door in het binnenland. Afgelopen maandag hadden we er zo een. Het begon allemaal heel onschuldig, met een onvergetelijke zonsondergang. Alles was gehuld in pastelrode tinten, getuige de volgende foto’s:








Tegelijkertijd begon de wind op te steken. Via de radio waren er al stormwaarschuwingen uitgegaan, en dan weten wij het wel, dan treedt ons stormplan in werking. Dat plan is gebaseerd op het principe dat alles wat al ligt, niet meer kan vallen: alle (5) parasols gaan plat op de grond, de ligstoelen (5) inklappen en plat op de grond, de hangmat gaat op zijn kant, en de bijzettafeltjes gaan de luwte in. Dit stormplan is gebaseerd op ervaringen van vorig jaar, toen we een aantal malen parasols en tuinmeubelen uit het zwembad moesten verwijderen. We zijn rond een uur of elf naar bed gegaan, en toen ging de wind al behoorlijk tekeer. Rond één uur werden we allebei wakker van het natuurgeweld en zijn opgestaan. De storm was verschrikkelijk, normaal gesproken ben ik diegene die bang is hier van natuurgeweld, maar deze keer was Rita ook bang. Samen zaten we op de bank elkaar moed in te spreken, en uiteindelijk zijn we zowaar (op de bank) in slaap gesukkeld. Om een uur of drie werd ik wakker, en de storm was merkbaar aan het afnemen. Toen zijn we maar weer naar bed gegaan, maar echt uitgerust waren we niet toen de wekker ging. Want om acht uur begint het leven hier weer, dan staat ons personeel weer te trappelen om aan de gang te gaan. Normaliter zitten wij rond acht uur aan het ontbijt, en dan komt Poppie binnen. Die begint gelijk met het uitladen van de afwasmachine, en ondertussen ontstaat er een redelijk voorspelbare conversatie over hoe de vorige avond is verlopen. Op een gegeven moment merkt Poppie op dat ‘Wim nog een bietjie vaag is’. Als we doorvragen blijkt dat zij bedoelt dat ik nog niet helemaal wakker ben, dat ik nog wat langer moet slapen. De taal Afrikaans ten opzichte van het Nederlands is niet zo simpel als we vaak denken! Overigens hadden we gelukkig helemaal geen schade door de storm.

Ander onderwerp: dinsdag kwam er iemand achterom op een fiets met een aanhanger. Dat was ene meneer Ray Chaplin, wiens beroep moeilijk te omschrijven valt. Enerzijds een avonturier, die zijn grenzen aan het verkennen is, anderzijds een idealist die er erg veel energie in steekt om de wereld te verbeteren, met name de situatie van de minder bedeelden. Zijn huidige project is een fietstocht van Kaapstad naar Pretoria, met als doel:

1. het promoten van niet-gemotoriseerd vervoer;
2. het promoten van het fietsen in Zuid Afrika;
3. training voor volgende expedities.
   

We hebben hem gevraagd naar die volgende expedities, en als hij klaar is met deze fietstocht dan wil hij te voet ongeveer de zelfde route lopen, deze keer een krot achter zich aan trekkend. En dit alles om de miserabele woningsituatie van vele armen onder de aandacht te brengen. Zijn volgende expeditie gaat nog een paar stapjes verder: Hij wil alleen naar de zuidpool wandelen, vandaar naar de top van Mount Everest, en vervolgens via Noord Rusland naar de Noordpool. Alles in zijn uppie, en niet gemotoriseerd. Prettig gestoord of niet, een interessant figuur om aan de ontbijttafel te hebben. Hoe komt zo iemand bij ons terecht: heel simpel, via het Robertson Toerisme Bureau. Die stuurden een mailtje uit naar alle accommodaties hier in de buurt met de mededeling dat er iemand hier de fiets als vervoermiddel wilde komen promoten, en sponsors zocht voor onderdak. Als rechtgeaarde Nederlanders hebben wij natuurlijk wel iets met een fiets, en zijn we daar op ingegaan. Deze tocht van Ray Chaplin wordt dagelijks bijgehouden op de website http://www.thelifecycle.co.za/dispatches.php , en in de verslagen van 8 en 9 mei worden wij ook nog even vernoemd.

Een aantal weken geleden hebben we olijven geplukt en zijn begonnen met een langdurig traject van preserveren. Olijven zijn vruchten die je niet zomaar van de boom kunt eten. Van onze buren (Nella en Anton) hebben wij recepten gekregen om olijven te preserveren. Grofweg komt het er op neer dat je de bitterheid uit de olijven haalt door ze in te kerven en gedurende een week of drie op water te zetten, en dagelijks dat water verversen. Dan nog een week in een zoutoplossing, en dan zijn ze klaar om in de pot te gaan, met de nodige kruiden als knoflook of rozemarijn. De eerste emmer is mislukt. We waren te ongeduldig en hebben te vroeg geplukt. Ze hadden vorige week de potten in moeten gaan, maar waren niet lekker. We hebben ze weggegooid. Het goede nieuws is dat we een week of twee geleden toch nog maar een emmer geplukt hadden. En afgelopen week hebben we nog maar een emmer geplukt. Wat is namenlijk het geval: we hebben die olijfbomen behoorlijk onderhanden genomen qua snoeien, en dit jaar zijn we ook begonnen met water geven. En we zitten nu met een vracht olijven aan die bomen…
Hier is Elsie bezig met het kerven van de olijven.

Altijd, als het om eten gaat is Sjors in de buurt. Hij eet ook rauwe olijven.

Het zitje in ons nieuwe gazonnetje is bijna klaar. We gaan nog een paar dingen veranderen, maar vooralsnog is dit wat we voor ogen hadden. We hebben nog een beetje moeite om deze doorkijk een naam te geven. Want het idee komt helemaal van Huib, en onwillekeurig noemen wij dingen naar bijdragen van personen. Zo hebben we “Nol se putje”, “Tineke en Dick se grasperkie”, “Marinus se tonnel”, en zo kan ik nog wel even doorgaan.





Dit weekend zaten we qua accommodatie verassend weer helemaal vol. We zitten nu in een periode waar je blijkbaar geen pijl op kunt trekken. Zo heb je geen mens, zo belt er iemand die de hele hap af wil huren. Op het accommodatie front zijn overigens wel een tweetal leuke feiten te melden:

1. We hebben in November ons zwembad voor 3 uur verhuurd aan iemand die hier in de buurt een workshop geeft over ademhaling. 24 mensen gaan hier het verwarmde zwembad in, met een snorkel, met als diepere achtergrond om het leven in de baarmoeder na te bootsen. Veel gekker moet het niet worden, eerdaags staat “mijn bevalling” voor de deur!
2. Zoals het er nu naar uitziet krijgen we in November ons eerste bruidspaar te gast. Bruiloften in Zuid Afrika worden over het algemeen veel grootser gevierd. Waar je in Nederland een zaal afhuurt, is het hier populair om naar een wijn-boerderij te gaan. Weer heeft het foto-materiaal op onze website ervoor gezorgd dat we gasten krijgen: de moeder van de bruid was helemaal weg van onze huisjes en heeft bepaald dat haar dochter en dan inmiddels schoonzoon bij ons hun huwelijksnacht komen doorbrengen.
   

Voorlopig hebben we geen boekingen tot het Wacky Wine Weekend, het eerste weekend van juni. Dus kunnen we weer meer aandacht geven aan het tuinieren. Vandaag is er een begin gemaakt met het ploegen van het land. Ter voorbereiding voor het planten van de olijvenboompjes.

Even uithijgen...

Sinds lange tijd bijna een hele week (inclusief dit weekend) achter elkaar geen gasten... ook wel eens lekker!. Afgelopen dinsdag betekende het vertrek van een Zwitsers echtpaar de afsluiting van een druk, gezellig en lang weekend. Dinsdag was dus ook hier de dag van de Arbeid, en een vrije dag. Ons personeel had te kennen gegeven dat ze er de voorkeur aan gaven om op dinsdag gewoon te werken, in plaats van vrijdag; dus weer een lang weekend. Wij vonden dat een prima regeling, want dinsdag vertrokken er gasten, en dan is er altijd een hoop werk.

Hier is ons team van hoveniers bezig met het aanleggen van een terras in ons nieuwe grasveld, en nog wel op de dag van de Arbeid.

We hadden al besloten om er op donderdag zelf een dagje tussenuit te gaan, en dan daarna nog een vrijdag t/m zondag zonder personeel en zonder gasten, leek ons niet verkeerd.
Afgelopen donderdag begon dus voor ons het weekend, en we zijn naar de botanische tuin in Caledon gereden, ruim honderd kilometer hier vandaan. Uiteraard onderweg aangelegd voor een kopje koffie (niet te drinken, maar dat is weer een ander verhaal...), en vervolgens een paar uur heerlijk ontspannen wandelen.

We hadden geluk, veel protea’s staan momenteel in bloei, waaronder de Koningsprotea (Protea Cynaroides), met een bloem van bijna 30 cm in doorsnede! Hier staat Rita bij zo’n schoonheid!

Op de volgende foto sta ik er een beetje ongemakkelijk bij.

Dat klopt ook wel want we hadden een kardinale fout gemaakt. Onze goede vrind Huib heeft ons al weer jaren geleden geadviseerd om bij dit soort trips toch zeker opslagruimte mee te nemen voor eventueel gevonden zaken: ideaal is een rugzakje om stekjes mee te nemen, en van die plasic containertjes waar fotorolletjes in zitten, om zaadjes in te bewaren. Hadden wij dus niet aan gedacht, met als gevolg dat ik daar rondliep met stekjes verstopt op de meest onmogelijke plaatsen. En Rita’s tas puilde uit van zaden en vruchten die we ‘vonden’. Maar het was een fijne dag. De stekjes staan inmiddels in de grond, de zaden komen binnenkort aan de beurt.

De eerstvolgende gast verwachten we morgen, en daar zit nog een verhaal aan vast, daar kom ik nog op terug. Eigenlijk had hij vorige week moeten komen maar dat ging niet door, hij zou vanwege familie-omstandigheden een week later komen. We houden jullie op de hoogte.

Woensdag hebben we weer gasten voor één nacht, en voorlopig is één van de cottages bezet het komende weekend. Het wordt dus rustig wat betreft gasten, maar voor ons gaan er nu een aantal andere zaken spelen, enerzijds qua groot onderhoud, en anderzijds de verdere ontwikkeling van Mallowdeen Gardens.

En toen was het ineens winter....

Eindelijk gelukt: ik probeer al sinds zondagavond dit verhaaltje op het web te zetten, maar uiteindelijk is het nu, dinsdagavond dus gelukt.

Om maar even met het belangrijkste te beginnen: Rita is weer bijna helemaal opgeknapt. Ze slikt geen pillen meer en wordt met de dag sterker. Gistermorgen is ze weer naar het ziekenhuis geweest om longfoto’s te laten maken, en vervolgens weer naar de dokter. Die was helemaal tevreden, de ontsteking is bijna weg. Wel moet ze het voorlopig kalm aan doen, en veel rust nemen.

Vorige week meldde ik al dat we aan dit verhaal conclusies verbonden hebben. De strekking van de uitdrukking “de boog kan niet altijd gespannen staan” begint ons maar al te duidelijk te worden. Op een gegeven moment moet je eens de boel de boel kunnen laten, en er lekker met zijn tweetjes tussenuit kunnen knijpen. Zo zien wij dat althans.

Een begin is gemaakt: afgelopen week ben ik heftig begonnen met het delegeren van een aantal taken die ik tot dusverre zelf opknapte:

• Onderhoud van onze waterzuiveringsinstallatie:We zijn best tevreden met de oplossing die we hebben voor ons huishoudelijk water. Als wij of onze gasten een bad nemen, dan is het water kraakhelder. En zo hoort dat ook, vinden wij, Maar al te vaak hebben we zelf ergens in een of ander thee-bad gezeten. En dan kun je wel zeggen: ik pak wel een douche, maar het water blijft net zo smerig, alleen zie je het niet! De oplossing die wij hebben werkt goed, maar vergt veel aandacht:vanwege extreme schommelingen in waterdruk moeten de voorraadtanks handmatig bijgevuld worden. Afhankelijk van het verbruik (oftewel het aantal gasten) doen we dit 1 tot 3x per dag.
  o Wekelijks moeten filters schoongemaakt worden;
  o We gebruiken een tweetal chemicaliën in het hele proces: aluin om vaste bestanddelen te laten bezinken, en chloor om bacteriën te doden. Iemand moet minimaal wekelijks in de gaten houden hoe het staat met de voorraad.


• Onderhoud van het zwembad: Wij vinden dat een zembad er uitnodigend uit moet zien. Vaak hebben wij overnacht in een B&B wat volgens advertentie materiaal een mooi zwembad had. Meerdere malen bleek dat zwembad zó groen, dat je zélfs zou aarzelen om je schoonmoeder erin te sturen. Wij vinden dat ons zwembad er zomer en winter puik uit moet zien. En dat vergt nogal wat onderhoud:
  o Dagelijks controleren op (en verwijderen van) ongewenste badgasten zoals:
  § Kikkers
  § Mollen (!)
  § Pieren
  § Slangen
  o Dagelijks moet het filtermandje schoongemaakt worden;
  o Ons zwembad heeft de vorm van een acht, waarbij de stofzuiger alleen in de grootste cirkel komt. Elke dag moet het ingewaaide blad/vuil in de kleine cirkel naar de grote cirkel geveegd worden.
  o Het waterniveau moet op peil gehouden worden. Met name in de zomer zakt dit peil meerdere centimeters per dag door warmte en wind.
  

Dit gaat overigens nog wel even duren voordat ons personeel deze taken helemaal heeft overgenomen, voorlopig ben ik er telkens nog wel bij, maar binnen een paar weken zouden ze dit zelf moeten kunnen. Let wel: ik wil ons personeel niet als dom afschilderen, maar dit is allemaal nieuw voor ze, ze kennen het niet, ze snappen het daarom ook niet, het moet een routine worden. Hetzelfde geldt voor de meiden die in de cottages helpen: Elsie en Mollie hebben nog steeds moeite met het dekken van de tafels. Moeten de messen nou rechts en de vorken links, of net andersom. Soms gaat het drie weken achter elkaar goed, en vervolgens ligt zomaar ineens alles verkeerd. Gewoon omdat ze zelf niet met mes en vork eten, en daarom dus ook geen enkel benul hebben wat waar moet liggen, en waarom. We spelen met de gedachte om eens een ontbijt te maken voor ons personeel, precies zoals we dat doen voor onze gasten. Gewoon om hun beter te laten begrijpen waar we hier, met hun zeer gewaardeerde hulp, mee bezig zijn.

Rita’s verjaardag is in alle rust verlopen, voor zover mogelijk. Afgelopen weekend was (en is nog steeds) hier in Zuid Afrika een lang weekend. Vrijdag was een nationale feestdag, en hetzelfde geldt voor morgen, 1 mei. Wij zijn erg druk geweest met gasten: twee paren die drie nachten hier geboekt hebben, en één paar wat twee nachten hier was. We zijn dus weer lekker bezig geweest (en nog, morgen vertrekken de laatste gasten).

Wat is er verder nog vermeldenswaardig:

• Het weer. Afgelopen dinsdagmorgen trok er een onweersbui langs, verschrikkelijk veel bliksem. Woensdag avond zagen we op een aantal plaatsen bosbranden hoog in de bergen, veroorzaakt door de bliksem. Donderdag nacht begon het te regenen. Ruim 30 millimeter registreerden we in onze regenmeter. Dat is ongeveer 1/8 van onze gemiddelde jaarlijkse neerslag. Oftewel een stevige bui regen. We hebben aan de watersnoodramp van vorig jaar toch wel een trauma overgehouden, maar de regen was voorspeld, en we hadden ons van alle kanten ingedekt. Er zijn dan ook gelukkig geen incidenten te vermelden. Op Rita’s verjaardag hadden we voor het eerst ’s avonds de kachel weer aan, maar inmiddels zijn de temperaturen hier weer normaal: overdag midden twintig, ’s nachts even onder de 10.


• Onze website, http://www.mallowdeen.com/, is inmiddels aangepaste met recentelijk foto-materiaal en nieuwe tarieven. We krijgen veel lovende reacties binnen over onze website, en zijn er eigenlijk best wel trots op dat er geen professionele fotograaf aan te pas is gekomen. Het merendeel van de foto’s komt uit de camera van Astrid, Michel, en de onze, aangevuld met plaatjes die onze gasten ons toesturen. Zoals deze foto van Mara, vorige week genomen door een van onze gasten.
  

Tot volgende week maar weer.