Het was de bedoeling dat morgen avond Rita’s moeder en haar zuster hier zouden aankomen. Helaas heeft Rita’s zuster op het allerlaatste moment de trip af moeten zeggen vanwege ernstige gezondheidsproblemen van haar man. Een grote teleurstelling voor iedereen die hierbij betrokken is, maar gelukkig lijkt het met Jan allemaal weer wat beter te gaan.

Met name voor Rita is het uiteraard een grote tegenvaller dat haar zus niet mee kan komen, zij had er zo naar uitgekeken. Maar ‘van het concert des levens krijgt niemand een programma’!

Wij zijn druk bezig geweest met een tweetal zaken:

Allereerst waren daar gasten, veel gasten zelfs. September was voor ons zakelijk gezien een goede maand, en de mate waarmee boekingen binnenkomen kan ons alleen maar positief stemmen. We krijgen best veel boekingen van mensen die hier dagen of zelfs weken komen. En terugkerende gasten: afgelopen februari hadden we hier Rietje en Jac uit Geldrop, zij komen terug volgend jaar januari terug voor zo’n 3 weken. Tineke en Dick waren hier al in het prille begin (februari 2006), en komen in februari 2008 weer terug. Wat gasten betreft hoeven wij ons gelukkig niet al te veel zorgen te maken, we hebben zelfs al wachtlijsten voor bepaalde weekends!

Anderzijds zijn we toch echt wel een beetje aan het boeren: voor de te planten olijven zijn we een besproeiingsysteem aan het installeren. Zo’n 3,5 kilometer tyleen slang ligt hier klaar om uitgerold te worden.

Maar eerst moeten er nog een paar honderd meter pvc pijp de grond in.

De kranen staan inmiddels op hun plaats, en deze foto geeft ook een redelijk goed beeld met wat voor grond wij aan het tuinieren / boeren zijn: het sterft van de klippen!. Hier zijn (voor ons) traditionele gereedschappen als schop / riek / schoffel / hark absoluut ongeschikt. Een pikhouweel, en een soort van breekijzer van 2 meter lang, dat werkt!

Verder niet al teveel te melden, dus tot slot een paar lente-impressies van Mallowdeen Gardens:

We hebben een heerlijke week achter de rug qua weer: temperaturen midden tot hoog in de twintig, en weinig wind. Eerst hebben we die zwembadverwarming verder afgemaakt, en woensdag waren we zover dat we konden gaan testen. Er traden een aantal lekkages op, en het kostte ons nog een dag om die zoveel mogelijk te herstellen. Donderdag en vrijdag weer testen, en de temperatuur van het zwembad liep inderdaad op van 18 tot 20+ graden, maar dat waren wel dagen dat het hier zo rond de 30 graden was. En er bleven lekken optreden, ook in het bestaande gedeelte van de zwembadinstallatie. Maar die tweede helft van de week heb ik eigenlijk alleen maar op de tractor rondgehobbeld, in verband met iets waar ik zo op terugkom.

Zaterdag ben ik maar eens serieus aandacht gaan besteden aan de zwembadverwarming, en kwam al gauw tot de conclusie dat er een probleem in de retourleiding moest zitten. Het water werd via de pomp keurig het dak opgestuurd, maar er kwam geen water terug. Het bleek dat we aan- en afvoer precies omgewisseld hadden, waardoor het circuit blokkeerde. Dat verklaarde gelijk ook de lekkages in het systeem, het water kon geen kant op vanwege een terugslagklep. Maar zaterdagmiddag was dat probleem ook weer opgelost. Dus zondag konden we echt gaan testen. Het zal inmiddels wel niemand meer verbazen dat het vandaag de hele dag geregend heeft…

Maar ondertussen gebeuren er van allerhande dingen, zo tref ik op een morgen in het ‘waenhuis’ een stuk hardboard aan, wat mij toch wel erg deed denken aan ‘Mens erger je niet’.

Een paar dagen later zagen we dat ons personeel tijdens de lunchpauze daadwerkelijk het bordspel aan het spelen waren, met moeren en revetten als speelstukken.

Onze buurman Anton heeft voor de tweede keer ons land omgeploegd, en dat was voor ons het sein om het olijvenproject te realiseren. Na het ploegen ben ik twee dagen druk geweest om de zaak te egaliseren met een z.g. sleepijzer achter de tractor. Voor de besproeiing moesten er een tweetal sleuven gegraven worden, in totaal zo’n kleine 200 meter.

Ook dat is inmiddels gebeurt, en zo ligt de 1.74 hectare, waar de olijvenbomen gaan komen, er momenteel bij. Vanwege de regen van dit afgelopen weekend ga ik de komende dagen nog een keer met het sleepijzer (een stuk spoorstaaf van 3,5 meter) over het land. Woensdag arriveren de besproeiingspijpen, -slangen, en aanverwante artikelen. Dan kunnen we echt aan de gang.

Deze week hadden we ook een vreemde badgast. Dit keer zat er een hagedis in het zwembad. Wij heel bezorgd hoe we het beestje konden redden, maar al gauw bleek het een uitstekende zwemmer, die ook helemaal op eigen kracht tegen de kant opkroop. Dit in tegenstelling met andere dieren: bijna elke morgen vinden we wel abnormale badgasten, meestal kikkers, of muizen, maar we hebben ook al mollen, slangen en vogels gehad.

En dan moeten we het ook nog even over de media hebben. Via lezers van deze blog hoorden we dat we inmiddels inderdaad bij OAD in de brochure staan.

Helaas met een aantal fouten, maar het zij zo.

Verder gaan we er vanuit dat al onze lezers dagelijks www.de50plusser.nl bezoeken, en ook daar kom je ons tegen. Oud nieuws voor de harde kern, maar toch leuk, zeker voor ons.

En nu we het toch over de media hebben, over een paar weken beginnen hier de opnamen voor een nieuwe reality-serie: Vrouw zoekt boer. Enige toelichting is hier wellicht op zijn plaats: mijn schoonmoeder is uitgevreëen en is radeloos. Ze heeft een ticket geboekt naar Zuid Afrika, en staat volgende week op de stoep. Maar de meeste boeren die wij kennen, zijn bezet, dus we wachten maar af.

Lente!

Hier in Zuid Afrika begint de lente om één of ander reden op 1 September. Een beetje een vreemde datum voor ons, bij seizoenen denken wij nog altijd aan de 21^e van die en die maand. Maar het klopt wel, en we klagen niet.

Dit lijkt echt wel op lente.

En het voelt ook zo, de korte broeken zijn alweer uit de mottenballen gehaald en een aantal keer gedragen.

Waar zijn we zoal mee bezig geweest, de eerste twee weken van September:

Eerst was daar de realisatie van een idee wat Huib ons tijdens zijn tweede bezoek heeft aangereikt: het naadloos laten overlopen van onze achtertuin in de wijngaard van de buurman, en verder uitzicht op de bergen.

Dit is een foto van Maart 2006, waar Huib met rietstengels bezig is om gazon en borders uit te zetten. Nu ziet het er zo uit:

In de toekomst is het de bedoeling dat het pad naar het prieeltje door gaat lopen naar de dam, waar we een z.g. birdhide willen maken, een soort van hok vanwaar je vogels kunt bekijken.

Dan was er vorige week weer de jaarlijkse controle van de Tourism Grading Council, de instantie die beoordeelt hoeveel sterren je krijgt. En ook het komende jaar staan we weer te boek als 4 sterren – accommodatie!

De volgende foto’s hebben betrekking op een volgend project: de zwembadverwarming. Hiervoor hadden we een stellage nodig, van 6 bij 3 meter, die onder een bepaalde hoek precies naar het noorden stond. We hadden nog wat palen en nog wat oude zinkplaten van ons dak liggen, dus besloten we om een soort van hok te bouwen waar we dingen als kussens voor tuinmeubels, zwembadtoebehoren, en andere spullen waar nu niet goed raad mee weten, op te kunnen bergen. En op het dak komt dan de zwembadverwarming.

Het begin is gemaakt.

Met man en macht wordt er geschilderd.

Het dak zit erop.

En hier ben ik bezig met het op maat snijden van stukken pijp voor het verwarmingspaneel, wat op het dak komt.

Momenteel is de temperatuur van het zwembad gestegen tot een graad of 18, zonder verwarming dus. De komende dagen gaan we als het goed is de nieuwe verwarming in gebruik stellen, we zijn benieuwd!

Dit is overigens alweer de tweede poging om ons zwembad verwarmd te krijgen. De eerste poging was een eigen ontwerp wat in de praktijk iets minder briljant als gedacht uitpakte (oftewel van geen kanten werkte). Deze poging is gebaseerd op een principe wat minder revolutionair is en overal ter wereld wordt toegepast: pomp het zwembadwater via honderden meters slang over een heet dak. En dat is precies wat we gaan doen; op dit golfplaten dak komt zo’n 200 meter slang te liggen. Het dak is op het noorden gericht (daar komt hier de zon vandaan!) en de dakhelling is onder een zodanige hoek dat we in voor- en naseizoen (dan hebben we de verwarming juist nodig) de maximale warmte verkrijgen. Als de zwembadpomp loopt, dan gaat het water via het filter door deze slangen op een bloedheet golfplaten dak terug naar het zwembad. Onze besproeiingsadviseur (zo iemand die onder andere weet hoeveel water er uit een pijp komt van een bepaalde diameter bij een bepaalde druk) heeft voor ons de zaak uitgerekend, en stuurt ons 3 rollen slang van elk 100 meter, en een zak met allerhande verloopstukken, een kraan, een klep, een ontluchter, en nog wat ander los goed. En een handgeschreven A4-tje waarop het ontwerp staat. We hebben er en goed gevoel over.

En ondertussen hebben we ook nog zoiets als gasten. Augustus mag dan erg rustig zijn geweest qua vakantiegangers, September is de maand waarin het allemaal weer begint, en met name gedurende de weekends hebben we constant gasten.

En dan is er natuurlijk ons Saartje. Zo’n jonge hond ontregelt je hele leven!

Waar waren we ook alweer gebleven …(2)

Vrijdag 24 augustus hadden we Leo dus helemaal alleen gelaten, om met het personeel op pad te gaan. Dus voor zaterdag en zondag hadden we besloten om hem mee te nemen op een tweetal dagtrips.

Zaterdag zijn Leo en ik naar zee gegaan, de Indische Oceaan in dit geval, op zoek naar walvissen. Als vervoermiddel had ik het bakkie gekozen, aangezien de gekozen route meer dan 100 km onverharde weg inhield. Het reisdoel was de monding van de Breede Rivier, de rivier die land- en tuinbouw mogelijk heeft gemaakt in een groot gedeelte van Boland, het district waarin Robertson is gelegen. Aan de oostkant van de monding ligt Witsand, en aan de westkant het veel kleinere plaatsje Infanta.

De eerste 60 kilometer naar Swellendam hadden we nogal wat mist, jammer eigenlijk, want het stuk Ashton – Swellendam vind ik één van de mooiste ritjes hier in de buurt. Vanaf Swellendam naar Infanta was onverhard, maar de weg was goed te berijden. Onderweg nog even gestopt voor iemand die goedkoop zat te bellen…

Na een dik uur hobbelen kwamen we aan de kust. En er waren walvissen!

Alleen een beetje ver weg, en we keken pal tegen de zon in. Maar Leo wist middels de camera toch bewijsmateriaal te verzamelen. Voor de rest stelt Infanta helemaal niks voor, geen bakkie koffie te krijgen, dus we besloten naar de andere kant van de riviermonding te gaan, naar Witsand. Maar eerst moesten er nog een paar bloemetjes geplukt worden, want op nog geen 50 meter vanaf onze parkeerplaats stonden prachtige protea’s.

Alhoewel Witsand hemelsbreed amper één kilometer van Infanta verwijderd is, is het per auto méér als een uur hobbelen over onverharde weg: terug stroomopwaards langs de Breede Rivier naar Malgas, daar per pont de rivier over, en dan weer stroomafwaarts naar Witsand.

Dit pont bij Malgas is het enig overgebleven veerpont in Zuid Afrika wat door mankracht wordt voortbewogen.

In Witsand aangekomen hebben we veel walvissen gezien, meestal nogal ver weg, maar ook een paar die volop aan het springen waren. Maar walvissen zien, en walvissen fotograferen, dat is niet hetzelfde…

Iemand die hier ook wel eens gestaan zou kunnen hebben is de ons aller bekende Stef Bos, die was blijkbaar zo onder de indruk van Witsand dat hij er een liedje over heeft gemaakt.
Witsand is een redelijk dorp waar basisvoorzieningen als een bank, een benzinepomp, en een restaurantje aanwezig zijn. Dus daar hebben we gelijk maar iets gegeten, en begonnen daarna de terugreis: eerst een uurtje hobbelen over onverharde wegen tot in de buurt van Swellendam, en dan nog een klein uurtje tot huis.

Onderweg nog erg veel kraanvogels gezien in het kleurige landschap.

En met zo’n bosje bloemen thuiskomen, dan scoor je punten bij Rita!

Op Zondag is Rita met Leo richting Franschhoek gegaan, o.a. omdat er nog wat cadeautjes voor deze en gene gekocht moesten worden. De gekozen route voerde via de prachtige Franschhoek Pas.





Ik was er zelf niet bij, maar Franschhoek is gewoon een leuke plek om te bezoeken.



En even lunchen op het wijngoed Boschendal is ook nooit weg.

Maandag stond in het teken van een nieuw speelkameraadje voor Sjors. Het merk is Labrador, 7 maanden oud, een vrouwtje (inmiddels is het een ‘het’) , en we noemen haar Saartje.

Hoe we eraan gekomen zijn is een heel verhaal, maar het komt erop neer dat zij van een bevriend stel komt. Frappant is het feit dat terwijl Leo 18 dagen hier was: Mara is overleden, haar as hier in de tuin is uitgestrooid, en er een nieuwe hond rondloopt.

Het personeelsreisje

Woensdag 22 augustus zo tegen het einde van de middag waren we weer thuis. ’s Morgens om een uur of negen vertrokken vanuit Plettenberg Baai, en besloten een kleine omweg te maken om Witsand aan te doen. We hadden al van een aantal mensen gehoord dat Witsand een uitstekende plek is om walvissen te bekijken, en Witsand is vanuit Robertson redelijk dichtbij: zo’n 130 km. Voor Zuid Afrikaanse begrippen is dat niet ver. De omweg loonde de moeite: we hebben nogal wat walvissen gezien en ik ben er later nog met Leo teruggeweest.
Bij thuiskomst hoorden we van Leo dat (bijna) alles goed was gegaan, we kregen een hele lijst van mensen die gebeld of gemaild hadden. En meerdere malen heeft hij koffie moeten zetten voor onaangekondigd bezoek. Maar op vrijdag de 24e Augustus lieten we hem weer helemaal alleen, dat was de dag waarop we onze personeelsreis hadden gepland. Dat is overigens wel een redelijk onbekend fenomeen hier op Klaasvoogds. Wat hier de gewoonte is dat één keer per jaar, als er de plaatselijke ‘skou’, zeg maar de braderie, is men het personeel een halve of een hele dag gelegenheid geeft om naar die ‘skou’ te gaan. Rita en ik daarentegen zijn tijdens onze actieve loopbaan meestal gefêteerd op jaarlijkse groots opgezette feesten, waar we van genoten en die ons een gevoel gaven van ‘tsjonge, dat doet die baas toch maar even voor ons!’. Wat voor ons voorop staat is dat hetgeen wat wij hier aan het doen zijn, dat kunnen wij onmogelijk met ons tweetjes. Momenteel hebben we een team van zes mensen rond ons waar we redelijk van op aan kunnen, en die redelijk tot goed presteren. Ervaring heeft ons geleerd dat dit zo ongeveer het hoogst mogelijke is wat je hier kunt bereiken. Daar hebben we overigens wel 2 ½ jaar over gedaan. Dus wij willen die mensen onze waardering tonen middels een jaarlijks terugkerend personeelsuitje. De formule is simpel: we gaan met zijn allen ergens naar toe, wij zorgen voor vervoer, eten en drinken, en geven hun zakgeld. Waar we naartoe zouden gaan hebben we in de groep gegooid, en daar rolde al heel snel ‘de zee’ uit als favoriete bestemming. Zeker de helft van ons personeel heeft die nog nooit gezien.

Dus vrijdag 24 augustus gingen we op pad. Op verzoek van ons personeel lekker vroeg, om 7 uur ’s morgens. We hadden het bakkie zo comfortabel mogelijk gemaakt met kussens van tuinstoelen, en dekens, want de weersvoorspelling was niet bijster goed. Ook onze zaakwaarnemer moest vroeg uit de veren, alleen al om de ze foto te maken.

Karel (links) en Petrus waren de twee die naar ons toe kwamen. Even buiten de poort wachtten Poppie en Jurie, en toen op weg naar Robertson, om Elsie en Mollie op te pikken. Alleen Elsie was de afgesproken plaats, ze vertelde dat Mollie niet mee mocht van haar vader. Dat vonden wij maar niks, dus we besloten om maar gelijk verhaal te gaan halen bij Mollie. Die woont midden in de enige township die Robertson rijk is, maar Elsie woont in bij Mollie en haar familie, dus die wees ons de weg. Eerst met Mollie gepraat, maar we kwamen niet verder. Ze mocht niet mee van haar vader. Toen audiëntie aangevraagd bij pa, en die kwam met een warrig verhaal dat Mollie de helft van een tweeling is, en dat je tweelingen weg moet houden van de zee. Wij hem de verzekering proberen te geven (hij is Xhosa, sprak geen Afrikaans, en zeer gebrekkig Engels) dat we goed op haar zouden passen, maar hij gaf geen krimp, en kwam toen ook nog met een tweede smoes: Mollies kind was ziek en moest naar de dokter. Dat verhaal werd bevestigd door Mollie zelf, maar in hoeverre zij onder druk van haar vader stond, weten we niet. Ik ben bang dat we hier weer te maken hebben met een typische Aww- (Afrika wint weer) situatie: met onze westerse cultuur denken we heel nuchter dat middels het bespreekbaar maken van het probleem de oplossing in zicht is. Maar zo werkt het niet.We praten hier over cultuurverschillen. Op het moment dat je over cultuurverschillen praat, praat je over dingen die je zelf niet meer snapt…
Uiteindelijk zijn we een half uur later vertrokken zonder Mollie.
Rita en ik hadden besloten om naar Hermanus te gaan. Niet de dichtstbijzijnde badplaats, maar wel een met internationale allure en vertier. Halverwege een stop gemaakt voor het ontbijt, bestaande uit koffie, belegde broodjes en een gekookt ei. We hebben ze ook verteld dat we het waarderen wat ze voor ons doen, en hun allemaal 100 Rand (zo’n € 10, oftewel ongeveer 2 daglonen) aan zakgeld gegeven. Om een uur of tien arriveerden we in Hermanus. Eerst even rondgelopen op de plek waar Rita en ik onze eerste walvissen gezien hebben, alweer zo’n jaar of zestien geleden.

Hier hebben we Rita, Elsie en Poppie, en het mag duidelijk zijn dat het weer niet ideaal was.

Van links naar rechts: Petrus Jacobs, Karel Stallenberg, de chauffeur, Regina (‘Poppie’) Reyneveld, Elsie Sauls en Jurie Reyneveld.

Vervolgens hebben we ze een paar uur alleen gelaten, we zijn een bakkie koffie gaan doen, en een winkelcentrum ingedoken. Het weer was inmiddels behoorlijk opgeklaard en toen nog even naar het strand gegaan om naar de walvissen te kijken. Onze mensen zagen we in de verte druk bezig met schelpen verzamelen. Rond etenstijd was het verzamelen bij de auto, en toen bleek gelijk dat de mannen een gedeelte van hun zakgeld al hadden omgezet in wijn en sterke drank, ‘voor onderweg, want het was een speciale dag’ luidde de verklaring. Dat leverde ze gelijk een uitbrander op van Rita, en een verbod op het nuttigen van alcoholische dranken gedurende de rest van de dag.

Vervolgens zijn we met ze gaan eten bij Wimpy (zoiets als MacDonalds), en dat was toch wel één van de hoogtepunten van de dag.

Daar werd het ook al gauw duidelijk dat er een aantal mensen nog nooit buiten de deur gegeten hadden, en absoluut niet wisten wat ze met een mes en vork aanmoesten. Daartegenover waren er anderen die dat wél wisten, en via een uitgebreide kennisuitwisseling heeft uiteindelijk iedereen zijn bord leeg gekregen.

Daarna nog even terug gegaan naar het strand, en toen weer terug naar Robertson. Al met al een leuke dag geweest, ook voor ons, en zeker voor herhaling vatbaar.

Waar waren we ook alweer gebleven?

We gaan nog even een paar weken terug in de tijd, naar 15 augustus. Leo was inmiddels helemaal ingewerkt als zaakwaarnemer, wij hadden onze koffers gepakt en begonnen aan onze 2e vakantie in drie jaar tijd. Maart 2006 was onze laatste vakantie, een (overigens zeer geslaagd) weekje Kaapstad. Nu hadden we 8 dagen de tijd om de hele boel de boel te laten, ons nieuwe vaderland verder te verkennen, uit te rusten, nieuwe ideeën op te doen, de accu op te laden, en ga zo nog maar even door. Die 15e augustus, de dag waarop we vertrokken, was mijn verjaardag, en daar hoort natuurlijk een cadeautje bij:

Dat is een wijnrek geworden. Dat is eigenlijk pas recentelijk als wens naar voren gekomen, het opslaan van wijn is ons (noot van redactie: mij) nooit zo goed gelukt… Maar we zijn inmiddels zover dat we (wat ons betreft, het blijft natuurlijk erg persoonlijk) hier in de streek een paar wijnen gevonden hebben die ons erg aanspreken.Wat ligt er zoal in: is een beetje moeilijk uit te leggen, omdat wijn hier een belangrijke rol speelt in de economie van de streek. Net als in Nederland brengt bezoek vaak een flesje wijn mee. Maar dan wordt er wel een sport van gemaakt om met iets aan te komen wat niet voorop in de supermarkt staat, maar iets wat je nog niet kent. Dus we hebben één etage (de derde) van het wijnrek ingeruimd voor ‘krijgertjes’, klinkt heel oneerbiedig, maar dat is het absoluut niet. Vaak zijn het bijzondere wijnen, met een verhaal, voor een bijzondere avond.
De bovenste twee etages zijn gevuld met wijnen die we onze gasten aanbieden bij aankomst. En voor de rest de wijnen die we zelf erg lekker vinden:

• Om iets te vieren: Bon Courage Blush;
• Wit: wat je maar te pakken kunt krijgen van Springfield;
• Rood: wisselt nogal, momenteel is Kranskop onze favoriet.

Het leuke is dat deze wijnboerderijen zich allemaal in de directe omgeving (minder dan 5 kilometer van ons) bevinden. Wij kopen dus in de meeste gevallen direct van de producent.

Maar we dwalen af. Vakantie. In overleg hadden we het plan opgepakt om via Graaff Reinet naar de Wild Coast te rijden, en vervolgens via de Tuinroute weer terug naar Robertson. Woensdag 15 Augustus vertrokken we richting Graaff Reinet. En dat betekent dat je binnen 2 uur in de Karoo komt, een onbekend stuk Zuid Afrika, waar niks is, waar je niemand tegenkomt, en wat tegelijkertijd een bepaalde serene sfeer oproept. Hier ergens is prinses Irene met iets bezig. “Het land terug geven aan Afrika,” herinner ik me van een tv-programma van Paul Rosemuller. De rit was van één kant heel saai, uitgestrekte vlakten, geen medeweggebruikers, geen tekens van leven, maar daardoor ook weer zeer indrukwekkend.
Graaff Reinet is een plaatje. Het is de 4e oudste stad van Zuid Afrika, gesticht door ene van der Graaf, getrouwd met ene Reinet. Met name de dorpskern bestaat geheel uit schitterende huizen in Kaaps-Hollandsche stijl:

Wij proberen zoveel mogelijk twee nachten op dezelfde plaats te blijven. De theorie hierachter is simpel: als je één plek geïdentificeerd hebt als interessant, dan moet je zorgen dat je ’s avonds daarvoor daar bent. En dan moet je niet de volgende dag naar de volgende plek racen. Wij nemen een dag om de plek te bekijken en sfeer op te nemen, en daags daarna gaan we weer verder. De dag dat we in Graaff Reinet waren hebben we eerst de historische dorpskern bezocht (getuige de vorige foto’s), vervolgens gingen we naar de Valley of Desolation, buitengewoon indrukwekkend qua natuur en landschap.








Daarna nog even door het lokale natuurpark, waar we bijna alles zagen behalve ‘the big five: leeuw, luipaard, giraf, olifant en neushoorn. En die horen (met uitzondering van het luipaard) hier eigenlijk ook niet thuis. Maar voor de rest hebben we erg veel wild gezien.
Vrijdag de 17e zijn we naar Wild Coast gereden, de kuststrook van het voormalige Transkei.



Hier steken we per pont de Keirivier over. In ‘the middle of nowhere’ ligt daar een beach resort (voor Zuid Afrikaanse begrippen dan, eigenlijk meer de vergane glorie van een familie-hotel) aan de mond van de Quoloro rivier. Ook daar twee nachten gebleven, waardoor we zaterdag in de gelegenheid waren om de natuur ter verkennen. Met een groepje hebben we onder begeleiding eerst per boot en vervolgens te voet de rivier gevolgd.






Op zondag zijn we een paar honderd kilometer zuidelijker neergestreken, in Port Alfred, aan de Sunshine Coast ergens tussen East London en Port Elizabeth.





Hier zijn we maar een nacht gebleven, en dat kwam omdat we in de plek die we uitgezocht hadden om te overnachten, maar één nacht konden blijven, de volgende nacht waren ze volgeboekt. Op maandag zijn we teruggereden langs de kust naar Plettenberg Baai, waar we weer twee nachten zijn gebleven. Veel walvissen gezien, en mooi weer gehad, tot woensdag morgen, toen was er zware bewolking.



Voor de rest hebben we alleen maar mooi en zonnig weer gehad tijdens onze wintervakantie.