’t Is weer even wennen…

Dit weekend waren er geen gasten. We hebben het even opgezocht in onze archieven: dit was het éérste weekend sinds 13-14 oktober 2007 dat we een vrij weekend hadden. In eerste instantie behoorlijk wennen, maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen!

Voornaamste wapenfeiten van de afgelopen week:

• De beplanting van de ingang is helemaal vernieuwd. We hebben nu vóór muur alleen nog maar Agapanthus (Afrikaanse Lelie) staan. Allemaal uit eigen kweek, en dus nog een beetje klein.
• Voor het eerst hebben we het onkruid in de olijvenboomgaard gemaaid met onze nieuwe maaier (voor achter de tractor), en de boomgaard ziet er een stuk beter uit. Overigens, het gaat erg goed met de olijfbomen, we hebben een stuk of tien uitvallers op het totaal van ruim 600.
• Afgelopen kwamen vrienden langs op de terugweg van Kaapstad. Daar is recentelijk de eerste echte Belgische friettent geopend, en de schatten hadden een paar kroketten meegebracht. Die vonden we dermate lekker (hadden we al een hele tijd niet meer geproefd!) dat we gisteren zelf aan het knutselen zijn geweest, met als resultaat dat we vanmiddag een smakelijk broodje kroket hebben genuttigd, en dat er nog een aantal kroketten in de diepvries liggen. Dat kunstje kennen we inmiddels dus ook.
• ESKOM, onze onvolprezen electriciteitsleverancier, heeft ons medegedeeld dat we vanaf 1 April om de anderste dag 2,5 uur zonder elektriciteit zitten. Tezelfdertijd kondigen ze een tariefverhoging aan van ruim 60%.

De komende week wordt een week van bezinning. Momenteel genieten we hier een periode van werkelijk schitterend weer. Vorige week zeurde ik nog dat het zwemseizoen was afgelopen, maar inmiddels is ons zwembad weer op temperatuur: 26 graden. En de voorspelling voor de komende dagen ziet er heel goed uit. Nee, er dienen zich andere problemen aan. Ik speel met de gedachte om er een film over te maken, dat is nogal in tegenwoordig. Die noemen we dan niet ‘Fitna’, maar ‘Schoonma’. Schoonmoeders is weer koffers aan het pakken, en dan weten we het wel! Ik vraag me wel eens af hoe ver je moet gaan, maar momenteel surf ik nogal eens naar makelaars in Nieuw Zeeland…

Maar voorlopig genieten we van een heerlijk rustige periode. Hier zijn nog een paar actiefoto’s:

Volgende week is er op zondagavond geen nieuw bericht. Misschien op maandag, een beetje afhankelijk van de staat van mijn hartkleppen…

Volle bak!

Vanaf het moment dat wij aan een B&B dachten hier in Zuid Afrika, vonden wij het vreemd dat gasten hier over het algemeen maar één nacht overal slapen, en dan weer verder trekken. Wij zijn nog van de generatie die twee weken naar Spanje gingen, of Luxemburg, of Duitsland, en later zelfs naar de Canarische Eilanden, of naar Mexico. Als mensen naar Zuid Afrika op vakantie gaan, dan is er volgens de reisfolders maar één optie: een rondreis. Zuid Afrika in 10 dagen, of zoiets. Over het algemeen worden we niet veel geplaagd met dit soort gasten, wij zijn te klein om bussen vol toeristen te accommoderen. Wij zien ons plekje als een soort van rustpunt, waar mensen een paar dagen (of weken) gewoon henzelf kunnen zijn. Het lijkt te werken: dit lange Paasweekend waren we weer helemaal vol: 2 paren die drie nachten blijven, en één paar wat 4 nachten blijft.

Minpuntje was het feit dat het hele weekend er geen personeel is komen opdagen. We hadden duidelijke afspraken gemaakt met de dames (Elsie en Mollie), maar wederom (met Kerst was het idem dito) kwam er niemand. Goede Vrijdag is hier ook een nationale feestdag, en vrijdag, zaterdag, zondag en vandaag hebben Rita en ik alles zelf op moeten knappen. Het vroegste ontbijt werd om 07:30 geserveerd, wat betekende dat onze wekker vóór 6 uur afliep. Rond een uur of elf zijn we klaar met de ontbijtjes en zit de afwas in de afwasmachine. Dan kunnen we even terug naar huis en bakkie koffie zetten. Daarna zijn meestal de eerste gasten al weer weg en kunnen we kamers op gaan ruimen, handdoeken vervangen, afwas doen, bedden opmaken, pedaalemmers schoonmaken, badkamers schoonmaken, BBQ’s en -gereedschap schoonmaken. Vóór we een boterham gaan eten staat er al weer een wasmachine te draaien. Na de lunch gaan we een even plat, en dan hebben we een paar uurtjes voor onszelf, alhoewel er ondertussen nog wel was opgehangen moet worden, en de tuin heeft zo links en rechts ook wat aandacht (water) nodig. Maar de middagen waren lekker rustig, en ’s avonds is het gewoon even alle kamers langs om bedden open te slaan en lampen aan te doen. Vanmorgen vertrokken de gasten, en we hebben lekker de boel de boel gelaten, en zijn met een boek op de bank gaan liggen. Op zich is er natuurlijk helemaal niks mis mee om zelf alles eens een paar dagen te runnen, maar we snappen het niet. We betalen de meisjes dubbel tijdens het weekend, ze hebben het geld hard nodig, maar kennelijk zijn er andere prioriteiten.

Genoeg geklaagd, we hebben lekker weer gehad deze Pasen, elke dag temperaturen tussen de 25 en 30 graden, alleen vandaag bleef het bewolkt. Maar nog steeds korte broeken en T-shirts weer. Het zwemseizoen lijkt voor ons inmiddels al weer gesloten: ’s nachts koelt het water dermate af dat we overdag de 26 graden niet meer halen. Ons personeel begint vanaf morgen weer om 8 uur, dus hier bij ons gaat morgen de wintertijd in. Tussen de bedrijven door ook (zoals meestal) leuke contacten met onze gasten gehad, allemaal Zuid-Afrikaans, dit weekend. We gaan nu een periode tegemoet met minder gasten, dus meer tijd voor andere zaken als de tuinen, en groot onderhoud wat hier en daar aan de orde is.

Uiteraard weer druk met de camera geweest:

Elke morgen en avond krijgen we bezoek van een redelijk grote familie parelhoenders

De paarden van onze buurman

Een vermoeide Saar

Ons uitzicht naar het zuiden (de Riviersonderendberge)

Rustiger vaarwater…

Het lijkt erop dat we in wat rustiger vaarwater komen. Vanavond hebben we voor het eerst sinds 12 Februari helemaal geen gasten. Het lijkt erop dat het seizoen een beetje ten einde loopt: morgen en overmorgen zijn de huisjes bezet, woensdag nog niets, en dan vanaf donderdag t/m zondag weer allebei de huisjes bezet. Maar er beginnen gaatjes in de kalender te vallen, en met name na Pasen lijkt het erop dat we het wat rustiger gaan krijgen. Ook wat weer betreft hebben we de afgelopen week een klein voorproefje gehad van wat er komen gaat: vanaf afgelopen dinsdag werd het een stuk koeler, met de eerste regen van dit jaar (een kleine 20 mm), en zelfs één nacht met temperaturen onder de 10 graden. Zaterdag morgen hebben we het ontbijt binnen moeten serveren, en sinds gisteren liggen er weer dekbedden op bed. Maar volgens de voorspelling is het morgen weer rond de 30 graden.

Tonnie is gisteren vroeg in de morgen terug naar Nederland gevlogen, en wij kijken (wederom) terug op een gezellige vier weken. In de 3,5 jaar dat wij nu in Zuid-Afrika wonen is zij in totaal 7(!) maanden bij ons geweest: verreweg onze trouwste gast!

Dan kregen we een aanvraag voor accommodatie rond de jaarwisseling. Onze huidige prijslijst loopt tot eind September, dus moest er een besluit genomen worden over een onvermijdelijke prijsstijging. De volgende criteria hebben we gehanteerd:

• Inflatie gaat in 2008 naar de 10%;
• Salarissen gaan dus minimaal 10% omhoog;
• Alhoewel we terugkijken op maanden waarin we boven de streep eindigden, moet er, over het hele jaar gekeken, nog steeds geld bij.

Op dit moment vragen we R 385 per persoon / per nacht. Vanaf 1 Oktober wordt dat R 450, een stijging van 17%. Uiteraard blijven de (hoge) kortingen gelden voor gasten die langer blijven: wij mikken meer dan ooit op die gasten die voor een langere periode blijven. Voorlopig lijkt het allemaal te werken: beide huisjes zijn inmiddels geboekt rond de komende jaarwisseling, ieder voor een week.

Slecht nieuws is er ook, uit niet geheel onverwachte hoek, maar het blijft slecht nieuws: De afhaalchinees in Robertson is niet meer. Bijna een jaar lang hebben we hem zoveel mogelijk gesteund en ‘het woord verspreid’, puur uit eigenbelang, want wij zijn liefhebbers. Maar het mocht niet baten, hij zag het hier blijkbaar niet zitten en is vertrokken.

Inmiddels ben ik ook weer een stukje verder met onze nieuwe camera: ik weet nu hoe je macro-opnamen moet maken. Als oefening ben ik begonnen met een paar bloemetjes:

Passie-bloem met bewoners;

Geen idee hoe deze heet, maar geel en rood in één bloem is best wel bijzonder;

Plumbago;

Één van de hoofdredenen om een nieuwe camera aan te schaffen was het feit dat je behoorlijk in moet kunnen zoomen om wild en met name vogels mooi te kunnen fotograferen. Gewoon omdat je er niet te dicht bij kunt komen. In het predigitale tijdperk liepen wij rond met een Canon EOS, met diverse lenzen, tot 400 mm. De foto’s die jullie de afgelopen 3,5 jaar op deze weblog gezien hebben, zijn genomen middels een heel simpele digitale camera (3M pixels, geen optische zoom). Vanmiddag wilde ik de zoomcapaciteiten (12x optisch) van onze nieuwe camera wel eens uit gaan proberen, en kwam zomaar een ideaal fotomodel tegen:

Meneer de Uil (en Mevrouw) zijn terug, we hebben ze al een paar weken lang ’s nachts gehoord, ze zitten alleen in een andere boom, bij de dam. Voor de kenners: deze foto is genomen met 12x optische zoom en 2x digitale zoom (860 mm) op statief, met zelfontspanner. We zijn blij met en trots op dit soort foto’s!

Trees komt, Trees gaat…

Maandagmorgen zijn we inderdaad gelijk naar het Dierenasiel gegaan, en hebben daar een leuk hondje meegenomen. Het ras was moeilijk, zo niet onmogelijk vast te stellen, dus maakten we er zelf maar een ‘Township Shepherd’ van. Haar naam was Tracey, voor ons werd dat dus meteen Trees, en ze was 8 maanden oud.

Saartje keek de eerste dag nog een beetje de kat uit de boom, maar vanaf dinsdag speelden de twee dat het een lieve lust was. En ook voor ons was Trees een heel aanhankelijke hond, die geen moment van onze zijde week.

Maar daar onstond wel een probleem: Trees kon niet alleen zijn. En bijvoorbeeld ’s morgens als wij ontbijtjes verzorgen, dan kunnen we daar geen totaal uitgelaten honden bij gebruiken, zeker niet als we gasten hebben die toch al niet zoveel met honden hebben. Trees en Saar samen in huis opsluiten was vragen om problemen, binnen een uur zou het hele huis compleet op zijn kop gestaan hebben. Dus besloten om ze buiten op onze ommuurde plaats te laten. Trees bleek door de spijlen van de poorten te kunnen, maar na een uurtje knutselen was dat probleem ook weer verholpen. Maar toen bleek Trees moeiteloos over de muur heen te kunnen klimmen. Ze móést en zou bij ons zijn! Maar ondertussen openbaarde zich een groter probleem: Trees moest niks van katten hebben. En de katten helemaal in de stress!

Wij hebben in het verleden altijd honden en katten samen gehad, en nooit noemenswaardige problemen gehad, maar deze keer was het anders. Trees was werkelijk schrikbarend fel op onze katten, en die bleven al gauw weg van huis. En toen Trees vrijdagmorgen onze Nicky te pakken had, en Rita ternauwernood de kat kon redden, toen was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Diezelfde morgen hebben we haar teruggebracht naar het asiel. Voorlopig even geen nieuwe hond erbij.

Bij Personeelszaken verloopt e.e.a. ook redelijk moeizaam. De sollicitant die maandagmorgen zou komen, kwam niet opdagen. Dinsdag was hij er wel, leek een goeie smoes te hebben, heeft de rest van de week lekker gewerkt, en komt volgende week weer terug. Maar er smeult nog het een en ander onder ons personeel. Zo vertelde één medewerker ons afgelopen week ‘vertrouwelijk’ dat twee andere medewerkers onder werktijd wijn drinken…

Maar naast deze minder leuke perikelen is er gelukkig ook een hoop positiefs te melden:

• We hebben al weken lang het meest fantastische weer wat je je maar voor kunt stellen: vanmorgen om half 8 lag ik al in het zwembad (water temperatuur: 27 graden, vanavond was het water 29,5 graden) ;
• Leuke gasten gehad deze week: o.a. Ellie en Theo uit Leusden waren hier 4 nachten, bij toeval kwamen zij deze weblog tegen en besloten om hier aan aantal nachten te verblijven;
• We hadden al besloten dat we vandaag naar zee zouden gaan. Gisteravond waren we op de (gezellige) verjaardag van Han (van Jan) en kregen daar van deze of gene de tip om naar Arniston/Waenhuiskrans te gaan. Vanmorgen om een uur of negen hebben we een expeditie uitgerust naar deze voormalige visserdorpen, en we hebben een topdag gehad, getuige de volgende foto’s:

Onderweg, ergens onder Bredasdorp zijn we gestopt voor een bakje koffie. Volgens oud-Brabants gebruik waren bij vertrek de koffie, gekookte eitjes en gehaktballen van de vorige dag zo ongeveer helemaal op.

We hebben een strandwandeling van een paar uur gemaakt:

Deze plek ligt ongeveer 1 uur en drie kwartier rijden van ons, en staat vanaf vandaag bij ons te boek als een uitstekende bestemming voor “een dag aan het strand”.

Overigens, voor de foto-enthousiasten, sinds gisteren hebben we een nieuwe camera. De documentatie die er standaard bij geleverd wordt is nogal uitgebreid, maar vanmorgen (op blz 256) kwam ik erachter hoe je hem aan moest zetten, en een paar honderd bladzijdes verder werd het helemaal duidelijk hoe je een foto van de camera op je computer kunt krijgen…

Wat een week!

We zijn weer een beetje bijgekomen van alle gebeurtenissen van de afgelopen week. Gisteren morgen konden we zelfs uitslapen: we hoefden geen ontbijtjes te maken, en er was geen personeel. Heerlijk, nadat we de tweede helft van Februari bijna helemaal vol zaten. Vannacht zaten we weer vol, maar enkel voor één nacht, en de gasten zijn inmiddels weer vertrokken. Van tevoren hadden we al besloten om voor vanavond geen gasten aan te nemen, en dus ook geen personeel in laten komen. Na het vertrek hebben we handdoeken en lakens in de was gedaan, en Mallowdeen Gardens ging op slot. Vanmiddag lekker wat gezwommen (watertemperatuur: 28 graden), en vanavond gaan we uit eten.

Het verlies van Sjors hakt er natuurlijk behoorlijk in, maar Rita en ik hebben vrede met de genomen beslissing. En de vele reacties (waarvoor dank!) hebben ons daarbij enorm geholpen. Hij heeft ons verlaten zoals hij de laatste jaren was: waardig. Het blijft natuurlijk altijd een hond met een verhaal, maar de verhuizing naar Zuid Afrika deed hem goed. Waar Mara de nieuwe vrijheid en ruimte (soms teveel) genoot, was Sjors diegene die helemaal leefde voor enerzijds het alom aanwezige verse fruit, en anderzijds voor onze gasten. Hij was ’s morgens altijd present bij de gastenverblijven, wist precies in welke cottage gasten waren, was nooit opdringerig, maar wel nadrukkelijk aanwezig. Dat maakt het voor ons een stuk gemakkelijker: we weten dat hij hier echt gelukkig was. Maar inmiddels is ondertussen wel al de levende have die we uit Nederland meegebracht hebben, weg.

Onder het mom van: wie zijn eigen niet kietelt, die lacht nooit, hier een internet link die ik toevallig tegenkwam, een beoordeling van Mallowdeen Gardens via Tripadvisor.

En dan nog een paar foto’s, gestuurd door Februari-gasten:

Baie dankie vir `n heuglike verjaarsdag!

Herman en Juliana.

Herman vierde hier zijn 79^e verjaardag!

En een foto genomen door Dick:

Van Klaartje en Bert ontvingen we een zeer uitgebreid verslag van hun vakantie in Zuid Afrika. We willen jullie het gedeelte wat op onze omgeving betrekking heeft niet onthouden:

We zijn dus vertrokken op donderdagavond 24 januari, een donkere, kille regenachtige avond waarop gans België besloot in de file te gaan staan. Gevolg: het plan om met de auto van mama en papa naar de luchthaven te gaan werd dus omgeruild voor een treinrit van Leuven naar Zaventem (gelukkig een fantastische verbinding). Na heel wat gehaast van Veltem naar Leuven, daar in mama's auto gesprongen naar het station gesjeest waar papa ons opwachtte met tickets voor de trein, en tien minuten later waren we weg... direct kunnen inchecken bij Ethiopian Airlines (goede maatschappij btw ondanks wat iedereen verwachtte :p en dat voor de helft van de prijs van normale tickets :p)

Na een tussenstopje in Parijs en een overstap in Addis Abbeba (dan zijn we daar ook alweer eens geweest) kwamen we dan vrijdag op de middag in Johannesburg toe. Ons vliegtuig had wat vertraging en we hadden niet veel overstaptijd naar onze andere vlucht naar Kaapstad, gelukkig hielp een kruier ons om de juiste incheckbalie te vinden en om ons voor te laten steken in de rij :-) zodat we nog meer dan op tijd aan de gate stonden. Op deze vlucht hebben we Sarel leren kennen, een man die manager is van een grootwarenhuisketen en die in een wijk buiten Kaapstad woont. Hij hielp ons een beetje de weg uit te stippelen die we zouden moeten rijden vanaf de luchthaven en gaf ons wat tips voor het links rijden, hij wist ons gelukkig ook te vertellen dat er geen voorrang van rechts in Zuid-Afrika is. Hij gaf ons zijn nummer, als we in de problemen zouden geraken, konden we altijd bellen.

Aangekomen in Kaapstad een beetje onder de indruk van de kleninschaligheid van de luchthaven daar maar vooral van de warmte die als een baksteen op ons viel. De man die ons zou opwachten voor de huurwagen, was er niet... die kwam op het Afrikaanse tijdstip, een kwartiertje later. Dus even moeten wachten maar dan toch onze fantastische Toyota Corolla Tazz (160.000km reeds) kunnen inladen. En dan vertrekken... links rijden, links schakelen, richtingaanwijzers die aan de andere kant staan... Bertje heeft eerst een paar toertjes gedaan op de parking, om wat te wennen. En dan direct de grote baan op... vanop de parking reden we recht de autostrade op, eerst aan 80 km per uur :-) de ruitenwissers gingen vlot op en af, de richtingaanwijzers daarentegen :-))) hihi. Maar na een tijdje volle gas richting Robertson. Het duurde eventjes eer we door hadden dat je daar op alle wegen 120/u mag tenzij anders aangegeven trouwens.

De weg naar Robertson was heel vlot, en we vonden (mede dankzij Sarel) de weg heel goed. Dik voorbij halfweg een lekkere pizza gegeten en een grote voorraad wijn ingedaan (de prijzen!!!). Rond een uur of negen kwamen we dan eindelijk aan in Klaasvoogds West, Mallowdeen Gardens... en zelfs in de duisternis zagen we onmiddellijk dat dit een paradijsje op aarde was. Drie rondavels opgetrokken rond een zwembad, temidden van een grote tuin met allerlei bloemen, planten en kruiden. Het water in het zwembad was nog steeds 27° en dus onmiddellijk een duik genomen... na zo'n reis onontbeerlijk. Een uurtje later lagen we al te pitten, weinig geslapen 's nachts en al die nieuwe ervaringen maken je heel moe. Pas om half tien opgestaan en vervolgens een zaaaalig ontbijt :-) pannekoekjes met vers fruit (de mango's daar zijn zooooo lekker!!) en vervolgens een eitje met groentjes en toast... mmmm... en dat alles omgeven door een fantastisch uitzicht, kleurige bloemen en kwetterende vogeltjes. Die dag hebben we enkel maar genoten van de zon, het water en een zacht bed.. Eventjes naar Robertson gereden voor wat inkopen. In de stad vielen direct de tegengestelden op: winkels waar amper goederen in de rekken stonden maar met heel lage prijzen, uiteraard enkel zwarte medemensen te zien in die winkels. En dan achter de hoek, de ge-airconditionde supermarkt met zelfs côte d'or chocolade, vol blanken... De Apartheid is dan misschien afgeschaft, het onderscheid blijft..

Op zondag beslisten we naar Hermanus te trekken, een stad aan de kust waar heel veel walvissen worden gespot, en ze hebben er uiteraard een hele cultuur rond gebouwd, met een walvis-alarmbel-trekker en al :-) overal souvenirwinkeltjes met walvisprullaria, marimba-spelers die de toeschouwers op de terrasjes entertainden, ik voelde me een beetje in Cannes ofzo. Dit stadje was toch niet echt ons ding, en aangezien er geen walvissen te bekennen waren (niet het seizoen) besloten we maar verder te trekken, op naar Betty's Bay, waar een colonie pinguins in een reservaatje bijeen zit. Die beestjes zijn trouwens supergrappig als ze rondwandelen maar ze stinken vreselijk! Na het bezoekje aan deze colonie op naar Hangklip, wat we niet gevonden hebben, maar uiteindelijk zijn we terechtgekomen in Pringle Bay, een stukje hemel op aarde. Een mooie baai, omringd door bergen, wit zandstrand, blauwe zee, en idyllische huizen achter de duinen, geen muur van beton dus zoals hier in België.. Enkel spijtig van het grijze (maar wel warme) weer, telkens de zon door de wolken piepte was het er nog wat mooier.

Maandag zijn we naar Cape Agulhas getrokken, dat is dus het meest zuidelijke punt van Afrika en daar komen de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan mekaar tegen. Niet dat dat iets speciaals doet, maat het is toch wel speciaal om daar zo eens te staan. Het is een mooie kust, niet meer, niet minder. Aangezien er daar dan toch niet veel te doen bleek, op naar Reservaat de Hoop. De vrouw aan de infobalie in Agulhas zei ons dat de weg geen probleem zou zijn, ook niet met onze kleine Corolla. Na enkele kilometers begonnen we dit toch wel in twijfel te trekken. 30 kilometer op onderharde gravel-roads. In het begin rijd je voorzichtig, na enkele kilometers begin je het zalig te vinden en waan je je een echte rally-piloot, maar na een dikke 20 km word je het dik beu en begint je poep pijn te doen van de schokkken. In het reservaat zagen we allerlei soorten bokkies (oa de bontebok), wilde struisvogels (heel zeldzaam blijkbaar), de bedreigde zwarte oesterpikker en nog een hoop andere beestjes. Bijna een slang overreden daar trouwens ook. Het reservaat op zich is ook zo mooi. Het zijn niet enkel de beestje maar de natuur is er zo kleurig, fleurig en geurig... De baaien omgeven door rotsen, met wit zand en blauwe zee... (koude zee!)) Onbeschrijfelijk! Nadien zijn we naar huis gereden en heeft Bertje de eerste keer gebraaid.

De volgende dag hadden we een rustdagje genomen, het enige wat we wilden doen was een wandelingetje in reservaat Vrolijkheid vlakbij Robertson en wat zwemmen en rusten en zonnen. De wandeling bleek iets langer dan verwacht en een pak zwaarder, was ook een beetje dom uiteraard van ons om om 2u 's middags te gaan wandelen :-) het heetste moment van de dag. Het duurde met andere woorden 10 minuten of het water dat we meegenomen hadden was al 40 ° of meer. Wel bokkies tegengekomen en struisvogels. Nadien naar de supermarkt en daar veel koud water gekocht en Bert heeft een reuzesaté gekocht voor op de braai 's avonds. Trots dat hij was met zijn halve meter vlees :-) (die hij dan uiteindelijk niet op heeft gekregen).

Woensdag zijn we naar Kaapstad getrokken, vroeg opgestaan en een 200 km gereden tot aan de opstapplaats van de kabelbaan naar de Tafelberg. Aangezien daar een rij van 100 m stond aan te schuiven besloten we dat dan maar zo te laten en op de hop-on hop off bus te springen om zo een toer door de stad te maken, Camps Bay, dan de Waterfront (zo een beetje een toeristische haven met honderd-en-één restaurantjes (zelfs een belg met stoofvlees) en natuurlijk veel winkeltjes en dure spulletjes), vervolgens naar de Compagnie-tuinen, het kasteel en zo weer naar de Tafelberg. Tot zover het hoofdstuk Kaapstad. Een leuke stad, maar in mijn ogen niet zoveel verschil met eender welke europese grote stad. Volgende stop was Cape Point, de uiterste punt van de kaap, vlak naast kaap de goede hoop, of ook de kaap der stormen. De weg naar ginder was leuk, langsheen kleine dorpjes langs de kust tot je op een ogenblik als het ware op het einde van de wereld komt. Geen huizen meer, en dan rij je een reservaat binnen, natuur domineert alles daar in de Kaap, van de tafelberg tot de uiterste punt. De laatste paar 100 m was te voet de doen, een klim naar boven met de wind die langs alle kanten aan je trekt, langs weerskanten water, en dan sta je daar aan de vuurtoren, tientallen meters boven het water met 350 ° rond je overal zee. Dat ze het daar eerst de Kaap der stormen hebben gedoopt, snap ik volledig. Het was een rustige dag en toch waaide je van je sokken (niet dat we die moesten dragen, veeeel te warm :-)) 's avonds weer naar huis gereden, en dat was een heel eind. Weer pizza gegeten en heel diep geslapen...

Vervolgens een rustdag, gaan varen op de Breee Rivier met de boot van wijngaard Viljoensdrift. Een heel leuk idee, je komt daar 's middags toe, proeft hun (heeel lekkere) wijnen, kiest een flesje uit, kiest een lunchpakket, zet je op de boot en je geniet van het uitzicht, eten en drank terwijl je op de rivier dobbert... Spijtig genoeg geen nijlpaarden, wel een zatte Bert nadien :-) de wijn was echt heel lekker maar de zon ook heel hard. Erg he, om 2u 's middags al zat zijn :-)) al moet ik bekennen dat het ook al wel een beetje naar mijn hoofd was gestegen.

Vrijdag zijn we naar Franschoek gereden, een mooi dorpje, ook weer heel toeristisch, met mooie winkeltjes, een leuke rit naar ginder, met veel spelende aapjes op de baan. Rondgewandeld en lekker gegeten. Nadien is Bertje naar de dokter geweest want hij had een allergische reactie op het één of ander, waarschijnlijk de zonnecrème. Een blanke dokter in een ijskoud kabinet (en dat met buitentemperaturen van 35 °) die nogal raar keek toen we binnenkwamen en die wenste dat hij in België woonde... Ik zou direct wisselen moest ik kunnen. Daarna was het Klara-verwentijd :-) een Afrikaanse Hout-massage in de Thermae van Rosendal (een spa-hotel-restaurant vlakbij Mallowdeen). ZALIG!!! De massage was niet met olie maar met een heerlijk ruikende crème en het meisje dat de massage deed gebruikte houten kegelvormige instrumentjes die ze over mijn rug liep rollen, mmmmm. Daarna zijn we voor de tweede keer in Rosendal gaan eten (Bertje de eerste keer Springbok, die blijkbaar fantastisch was). De koks daar waren blijkbaar belgen, die allerlei invloeden in hun schotels vermengden, en lekker dat dat was :-). Heel romantisch bij zonsondergang de lekkerste wijn van de vakantie gedronken (de eigenaars van Rosendal hadden ook hun eigen wijngaard die ze als hobby bewerkten, de wijn was heerlijk, maar spijtig genoeg niet te verkrijgen in de winkel).

De volgende ochtend was de laatste ochtend in het paradijslijke Mallowdeen Gardens (www.mallowdeen.com kijk en kwijl), met veel spijt in ons hart verlieten we 'onze' rondavel en namen we afscheid van Wim en Rita (de gastheer en gastvrouw) en Rietje en Jack (onze 'buren'). In onze Toyota reden we de laatste 200 km naar Kaapstad terug om daar op het vliegtuig te stappen richting Johannesburg.

Hun vakantiefoto’s zijn te bewonderen op: http://picasaweb.google.com/klara.verlinden/ZuidAfrika

Dit is één van de vele schitterende plaatjes die Klara hier gemaakt heeft:

Morgenvroeg zetten we de week in met een sollicitatiegesprek: we zijn op zoek naar een nieuwe tuinman. En misschien gaan we ook nog even langs het asiel…